Bu
gün cəmiyyətdə ən çox müzakirə olunan mövzulardan biri də sələfilər və
peyğəmbərin səhabələri ilə bağlı mövzulardır. İnsanlar bu haqda az məlumatlı
olduqlarından, təriqətlər arası münasibətlərdə gərginliklər göz qabağındadır.
Bəs əsl sələfilər, səhabələr kimlərdir? Bu suala dəqiq cavab vermək üçün
İslamın yarandığı dövrə, yəni peyğəmbər zamanına səyahət etmək lazımdır. Bunun
üçün isə İslamı diqqətlə araşdırıb, bu haqda olan bütün yazıları, mənbələri dərindən
tədqiq etmək vacibdir.
Artıq
hamıya məlumdur ki, İslam mənbələri, hədislər və Quran iki hissədən - zahiri və
batini mənalardan ibarətdir. Zahiri məna, yazılanların hamıya aydın olan adi,
yəni birbaşa mənasıdır. Batini məna isə özlüyündə çox dərin rəmzi mənalar
daşıyır ki, bunların sayı bəzən yeddiyə çatır. Batini anlamla bağlı Hz.
Məhəmmədin bu hədisi, bütün əhəmiyyətli qaynaqlarda qeyd olunur: “Quranın bir
zahiri (adi) mənası, bir də batini (gizli) mənası vardır. Bu batinin ardından
da başqa bir batini (iç) məna gəlir. Bir-birinin içində göy kürələri formasında
olan bu batinin də başqa batini dərinliyi vardır. Beləcə, yeddinci batini
dərinliyə qədər açılır”. Deməli, İslam mənbələrində yazılanları dərk etmək üçün,
yazıların batini mənalarını da nəzərə almaq lazımdır.
Məşhur
sufi alimlərindən olan əl Qəzaliyə görə İslamın mahiyyəti sufizmdir. Sufizm isə
elə təvil, yəni batini mənalardır ki, mənbələrdə bu elm eyni zamanda Ledun elmi
adlanır. Bu elmi ezoterizm (şiə ezoterizmi), mistisizm, germetizm və s. adlarla
da adlandırırlar ki, qədim Şumer, Misir yazılarından tutmuş Əflatuna, Ərəstuna
qədər və onlardan sonrakı filosoflar da öz elmlərini zahiri və batini mənalara
bölmüşlər. Zahiri məntiq adi insanlar üçün, batini məntiq isə seçilmişlər üçün
nəzərdə tutulmuşdur. İslamın batini mənaları da bütün dinlərin, fəlsəfələrin kökündə
duran gizli mənalarla eynidir.
Zahiri
məna ilə batini mənanın fərqlərini anlamaq üçün rəmzlərin dərk edilmə məntiqinə
nəzər salmaq kifayətdir. Adi insan “gözünü aç ki görəsən” məntiqi ilə hər şeyi
öz gözləri ilə görür və buna əsasən fikir irəli sürürsə, batini-sufilər –
“gözünü yum ki görəsən” məntiqi ilə, bəsirət gözü ilə görməyi, yəni
gözəgörünməz, gizli mənaları dərk etməyi əsas götürürlər. Zahiri mənalarda
Məhəmməd peyğəmbər adi ölümlü insan kimi qəbul edilirsə, batini mənalarda
Məhəmməd peyğəmbər 5500 il əvvəl göydə yaradılmış kosmik insan - Allah kimi
qəbul edilir. Zahiri mənada İslam sadəcə insanın inancıdırsa, batini mənada
İslam göydə yaradılmış ruhlar dünyası – cənnət mənasındadır. Zahiri mənada
Ərəbistan deyəndə, indiki Ərəbistan səhraları nəzərdə tutulursa, batini
mənalarda Ərəb ölkəsi dedikdə, Midiya (Azərbaycan) göylərində, xaosdan (ilkin
materiya) yaradılmış Yəmən, Albaniya, Tilos, Dilmun və s. ruhlar (cənnət) dünyası
nəzərdə tutulur. Zahiri mənada Məhəmməd peyğəmbər 63 yaşında vəfat etmişdirsə,
batini mənada peyğəmbərimiz axirətdə vəfat edəcəkdir ki, onun taxtında imam Əli
oturacaqdır və s. Deməli, zahiri İslamla batini İslam tam fərqli anlayışlardır və
həqiqət axtaranlar zahiri mənanı yox, məhz batini mənanı əsas götürməlidirlər.
Yalnız batini mənaların açılması ilə İslamın əsl mahiyyətini dərk etmək mümkündür.
Mən – “Həqiqi İslam Şumerdən başlanır” adlı məqalədə bu barədə geniş məlumatlar
vermişəm (http://gilarbek.blogspot.com/2013/02/hqiqi-islam-sumerdn-baslanr.html).
Məlumdur
ki, “sələfi” sözü – “əvvəl gələnlər” mənasında peyğəmbərin səhabələrinə (əshabə)
aid edilən rəmzdir. Mənbələrə görə peyğəmbər, səhabələrini ən xeyirli nəsil
adlandırmışdır. Onların arxasınca, onları izləyənlər, yəni Təbiin, daha sonra
isə “Təbei-Təbiin” gəlir və bu üçlük sələfilər hesab olunur. İslamın ilk
dönəmində yaşamış bu insanlar elmdə, imanda və əməldə bütün müsəlmanlardan
üstün olmuşlar. Quranı, hədisləri, islam qanunlarını bütün müsəlmanlar səhabələr
vasitəsi ilə öyrənmişlər (http://www.aytugakar.info/islam-teslim-muslim/308-selefilik-nedir-selefi-kimdir-selefi-itikadi-hakkinda.html). Deməli, biz hər şeydən əvvəl əsl
səhabələrin kimlər olduğunu təyin etməliyik.
Qəbul olunmuş məntiqə görə, ənsarilər və mühacir müsəlmanlar,
peyğəmbərlə Mədinəyə köçəndən sonra “peyğəmbərin əshabələri” (səhabə) dəstəsini
yaratdılar (Абу Хамид Ал-Газали, «Воскрешение наук о вере», М., 1980, səh.294).
Əshabə (səhabə) rəmzi əsasən Hz. Məhəmmədin ən yaxın ətrafı, onun elminin tərəfdarları
olan mühacir və ənsarilərə aid olunursa, digər tərəfdən bu rəmz “əshabi rəy”, “əshab
əl-hədis”, “əshabi Rəss”, “əshab əl-Uxdud”, “əshabi Kəhf”, “əshab əs-suffa”, “əshab
ət-tənasüh”, “əshab əl-xulul” və s. kimi bir çox rəmzlərə də aid edilir. Burada
“əshabi rəy” rəmzi - azad söz sahibləri kimi, “əshab ər-Rass” – “quyu adamları”,
“əshab əl-Uxdud – “xəndək insanları” (Quranda qığılcım və odun sahibləri
adlanırlar 85:4-8), “əshabi Kəhf” – “Kəhf mağarasının əhli”, “əshab əs-suffa” –
“örtük əhli”, “əshab ət-tənasüh” - ruhun digər insana keçməsinə inananlar, “əshab
əl-xulul” – “Allaha qovuşanlar” və s. kimi mənalandırılır. Buradakı “əshab ət-tənasüh”,
“əshab əl-xulul” rəmzləri onu göstərir ki, bu səhabələr bilavasitə sufilər
olmuşlar. Çünki, “əshab əl-xulul” və “əshab ət-tənasüh” rəmzləri İlahla, yəni ilkin
materiya ilə vəhdət təşkil etməni, ruhun insan bədəninə keçməsini bildirir ki,
bu da sufi elminə, batiniliyə aiddir. Deməli, Məhəmməd peyğəmbərin səhabələri -
tərikə yolunu keçən sufilərdir ki, mənbələrdə onlar “şeyxlər nəsli” hesab
olunurlar. Onları eyni zamanda “əhli əs-silsilə” də adlandırırlar və bu sufi
müdriklərinin də banisi Məhəmməd peyğəmbər hesab olunur. Məhəmməd peyğəmbərin əshabələrinin
bir neçəsinin təsəvvüf elmi ilə bağlılığı məlumdur (Abu-d-Dardə, Abu Zərr,
Huzayfa və s.) («Ислам», Энциклопедический словарь, M., 1991, səh. 209, 225,
228). Müasir dövrün sufilərindən hesab edilən İdris Şahın yazdığına görə də,
sufi ordenlərini, tərikə yolunu - Məhəmməd peyğəmbər və onun əshabələri
yaratmışlar (Идрис Шах, «Магия Востока», M., 2000, səh.
85). Əgər nəzərə alsaq ki, batin elmində “əhli əs-suffa”
və ya “əshab əs-suffa” (“örtük əhli”) rəmzləri də “sufi əhli” mənasındadır və
bu təsəvvüf elmi islamla bir vaxtda yaranmışdır, razılaşarıq ki, Məhəmməd peyğəmbər
adi insan yox, sufi silsiləsini keçmiş şeyxlər, pirlər, yəni seçilmişlər nəslinin
banisidir. Bu isə o deməkdir ki, “əshab əs-suffa” deyəndə elə Məhəmməd peyğəmbərin
sufi səhabələri nəzərdə tutulmalıdır.
Quranda səf-səf duran, yəni cərgə ilə düzülmüş mələklər
deyəndə - sufilər nəsli nəzərdə tutulur. Quranın 37-ci surəsi “əs-Saffat”
adlanır və burada bu mələklərin ali məqamından, onların məhkəmə qurmasından və
s. danışılır və mən - “Allahın şərqdəki türk ordusu” adlı məqaləmdə bu sufilər
nəslinin məhz peyğəmbərin səhabələri olmasını yazmışam (http://gilarbek.blogspot.com/2013/11/allahn-srqdki-turk-ordusu.html). Bu səhabələrin mələklər adlandırılması isə onu
göstərir ki, onlar, Quranda müjdəçilər və xəbərçilər adlandırılan peyğəmbərlər
nəslidir ki, hələ insanlar bir ümmət olanda yerə göndərilmişlər (Quran, 2:213).
Bu isə o deməkdir ki, peyğəmbərlərin səhabələri, Şərqdən gələn və başı göylərə
çatan Babil qülləsini tikmiş müqəddəslərdir və bu hadisə də 5500 il bundan əvvələ
təsadüf edir. Mənbələrdə, Məhəmməd peyğəmbərin də məscid inşa etməsindən, səhabələrin,
Quranın peyğəmbərə necə nazil olduğunu,
mələklərin döyüş vaxtı onlara necə kömək etdiklərini gözləri ilə görməsindən
danışılır ki, bu da peyğəmbərimizin bilavasitə Babil qülləsini tikməsi mənasında
olması deməkdir (Əkrəm Həsənov, “Səhabələr – İslamın ilk şəxsiyyətləri”, sayt: http://islam-haqq-din.com/2013/01/10/səhabələr-islamin-ilk-səxsiyyətləri/).
Məhəmməd peyğəmbərin mənbələrdə “İki dünyanın ağası” və “Haqq-Məhəmməd” (Allah
Məhəmməd) adlandırılması isə onu göstərir ki, o məhz qədim Misir Allahı olan
Ra-Amon Allahının obrazıdır. Qədim Misir yazılarında da açıq yazılır ki, məhz
Qor Allahı düşmənlərə qalib gələndə sonra “Allahın peyğəmbəri” adını alır (Е. А. Уоллис Бадж, «Египетская книга мёртвых»,
М-СПб., Ексмо, 2005, səh.95). Belə çıxır ki, Məhəmməd peyğəmbər qədim Misir
Allahı olan Ra-Amon (Qor) Allahıdır və Quranda bu Allah - Rəhman Allah kimi
qeyd olunur. Mən, “İslamın 124000 peyğəmbəri kimlərdir?” adlı məqalədə ilk peyğəmbərlərin
məhz Misir Allahları olmasını və onların
başçılarının da Ra-Amon Allahı adlanması haqda geniş məlumatlar vermişəm (http://www.gilarbeg.com/index.php?sehife=oxu&lang=1&content=1185).
Bütün bunlar o deməkdir ki, peyğəmbərin səhabələri,
şərqdən gələrək yerdə Babil qülləsini tikmiş ilk insanlardır (Библия,
Быт.11:1-9). Tarixçi M. Xorenatsi, Babil qülləsinin
tikilişini “Yerin başlanğıcı və onun məskunlaşması” adlandırır və ilk
Allahlarla bağlayır. Onun yazdığına görə, Böyük və qəddar olan ilk Allahlardan
(peyğəmbərin səhabələri) ağlasığmaz nəhənglər nəsli ayrılır və onlar nəhəng tikili
planlaşdıraraq, o saat da onun tikilişinə başlamışlar (М. Хоренаци, kitab 1, böl.9). Əflatun da ilk yaradılmış bu varlıqları
“Allahlar Allahları” adlandırır və bildirir ki, onları yaradan Demiurq, onlara
- ölümlü və “həqiqət dalınca gedən ölümsüz insan” yaratmalarını hökm edir (Platon, “Timey”, 41B,S,D). Burada, “həqiqət dalınca gedən ölümsüz insan” deyəndə Əflatun məhz Təbiin
adlandırılan səhabələri nəzərdə tutur. Deməli, “peyğəmbər” adlandırılan
varlıqlar – ilk Allahlardan ayrılmış ölümsüz nəhənglər nəslidir və onlar da
“başı göylərə çatan” Babil qülləsini tikmişlər.
Mən “Assuriya
– qədim Azərbaycan ölkəsidir” adlı məqaləmdə göstərmişəm ki, Babil qülləsi
elə Misir Allahlarının göydə yaratdığı cənnətin qapısıdır və bu göy dünyasını
da amoreylər, yəni marlar, əmirlər nəsli yaratmışlar (http://gilarbek.blogspot.com/2013/10/assuriya-qdim-azrbaycan-olksidir_29.html). Mar [MR] rəmzi qədim Misirdə həm piramidaları, həm
göyə qaldırılmış torpağı, yəni cənnəti və həm də bu cənnəti yaratmış ilk
Allahları, yəni səhabələri bildirir. Göydə cənnət yaratmış bu səhabələr mənbələrdə
kənanilər də adlandırılır ki, bunlar da yəhudilər hesab olunur. Mən, “Qurana
görə axirətdə Allah gələcək” adlı məqaləmdə bu haqda məlumat vermişəm (http://gilarbek.blogspot.com/2014/01/qurana-gor-axirtd-allah-glck.html). Mar/amorey/əmir [MR] rəmzləri bu gün seyidlərin
adlarının qarşısında “Mir” kimi yazılır ki, bu da göydə İslam dünyası yaratmış səhabələr
nəslinin məhz seyidlər, yəni peyğəmbər nəsli olması deməkdir. Azəri pir-seyidlərin
deyimlərində, onların ölümsüz hesab olunmaları və nurdan yaradılmalarının qeyd
olunması onu deməyə əsas verir ki, onlar - İslam dünyasını yaratmış və göydə
ölümsüzlük qazanmış səhabələr nəslidirlər.
Mənbələrə görə, Hz. Məhəmməd Rəsulullah buyurmuşdur:
“Yəhudilər yetmiş bir təriqətə bölünəcəklər, onlardan yalnız biri Cənnətə,
qalanları isə Cəhənnəmə düşəcəkdir. Xristianlar yetmiş iki təriqətə
bölünəcəklər, onlardan yalnız biri Cənnətə, qalanları isə Cəhənnəmə düşəcəkdir.
Qəlbim əlində olan Allaha and olsun ki, mənim ümmətim yetmiş üç təriqətə
bölünəcəkdir, onlardan yalnız biri Cənnətə, qalanları isə Cəhənnəmə düşəcəkdir”.
Cənnətə düşən təriqət haqqında soruşduqda isə Rəsulullah: “Onlar mənim və
səhabələrimin yolu ilə gedənlərdir” və ya “O, da camaatdır” demişdi. Bu o
deməkdir ki, peyğəmbərin səhabələri, hər üç dinin kökündə duran insanlardır və
məhz onlar cənnətə düşürlər. Mən – “Cəhalət mömin müsəlmanları da cəhənnəmə
aparır” adlı məqaləmdə göstərmişəm ki, peyğəmbər – “Mənim və səhabələrimin yolu ilə
gedənlər” dedikdə, qədim Misirin Qor Allahının nəslini nəzərdə tutur ki, onlar öləndən sonra Asar/Osiris Allahına
çevrilərək göy cənnətində ölümsüzlük qazanmışlar (http://www.gilarbeg.com/index.php?sehife=oxu&lang=1&content=1181). Asar/Osiris
adı bu gün bizlərə Azər adı kimi məlumdur və seyidlər də bu gün Azərbaycan
xalqının soykökündə duran əsas xalq hesab olunur. Azərbaycanla bağlı mənbələrdə
cənnət yaratmış seyid kimi Həsən ibn Sabbah tanınır ki, o batini nizarilərin
əcdadı hesab olunur. Nizari rəmzi xristianlıqda Nasar (Nazaret), yəhudilərdə
nazorey, İslamda isə ənsarilər kimi məlumdur ki, ənsarilər də mühacirlərlə
birlikdə səhabələr hesab olunurlar. Deməli, üç dinin kökündə duran ölməz
səhabələr məhz Azəri nizariləridir ki, qədim Misir yazılarında Nasar/Nizar
rəmzi - Nu-Asar və Nu-Oziri kimi yazılaraq, “Nu (İunu/Gel) şəhərindəki
Asar/Osiris” Allahı mənasını verirdi. Bunlar haqda daha geniş məlumat – “Bütün
dinlər birdir” adlı məqaləmdə verilmişdir (http://gilarbey.blogspot.com/2013/03/butun-dinlr-birdir_712.html).
Qədim Misir mənbələrində “Qor yoluyla
gedənlər” adlanan nəsil, ölümsüz Asar/Azər, yəni Osiris Allahının nəsli
sayılır. “Şəmsu Qor”, yəni “Qor Allahının yolu ilə gedənlər” dedikdə, göydə Ra
günəş diski yaratmış firon Amonun öləndən sonra, ruhunun göyə qalxaraq bu disk
ilə birləşib Ra-Amon Allahına çevrilməsi nəzərdə tutulur. Şumer mənbələrində
Ra-Amon-Qor rəmzi – Enmerkar kimi yazılır ki, sonradan şumerlilər bu Allahı
Asar/Azər, yəni Osiris adlandırdılar. Deməli, “Qor Allahının yolu ilə gedənlər”
dedikdə pirlər, yəni fironlar nəslinin göydə ölümsüzlük qazanmış ruhları
nəzərdə tutulmalıdır. Bu isə o deməkdir ki, göylərə mühacirət etmiş səhabələr
elə Qor Allahının yolu ilə gedənlərdir.
Misir mətnlərinə görə insan
öləndə, bədənindəki ruh “saxu”ya (sahu) çevrilir və çürüməyən bu yeni bədən
göylərdə quş kimi həyat sürməyə başlayır (У. Бадж, «Египетская религия. Египетская
магия», M., 2000, səh.143). Ölümsüzlük qazanmış bu ruh isə qədim Misirdə Ba
adlanır və Benu quşu kimi qeyd olunur. Benu [BN] rəmzi isə Batin elmində Nəbi
[NB], yəni peyğəmbər rəmzi ilə eynidir. Əgər nəzərə alsaq ki, səhabə (əshabə)
rəmzi də Batin elmində “Sahu-Ba” kimi açıqlanır, razılaşarıq ki, peyğəmbərin
yolu ilə gedən səhabələr elə göydəki cənnətə mühacirət etmiş və orada ölümsüzlük
qazanmış Misir pirlərinin (firon) ruhlarıdır (Sahu). İslamda da Ba ruhu Allah
hesab olunur və Vallah, Billah kimi qeyd olunur. Rəvayətlərdə peyğəmbərlər
nəslinin quş rəmzində ölümsüzlük qazanması, Gel elində yaşayan günəş nəslinin,
öləndə qanad geyərək göy cənnətinə uçması kimi göstərilir. Quranda da insan
ruhu quş kimi təsəvvür olunur və hər bir insanın quşunun (ruhunun), öz boynunda
bərkidilməsi nəzərə çatdırılır (Quran, 17:13). Bu isə o deməkdir ki, mənbələrdə
qızılquş kimi təsvir edilən Qor Allahı və onun yolu ilə gedənlər, Assur
mənbələrində İşşakku/Üşşakilər kimi qeyd olunan, bir bədəndə “iki dünyanı
biləşdirən” Sisaka (Sahu-Səhabə) nəslidir ki, bunlar da mənbələrə görə Azəri
türk bəgləridir (http://gilarbek.blogspot.com/2013/10/assuriya-qdim-azrbaycan-olksidir_29.html).
Səhabə [SHB] rəmzi Batin elmində Bahus [BHS] rəmzi
ilə eyni məna verir. Bahus/Baxus isə yunan mifologiyasında Vakh, yəni vəhy kimi
insanın ekstatik durumunu, vəcdə gəlməni, cuşa gəlməni bildirir. Baxus, Vakh
Allahları qədim mənbələrdə Osiris, Adonis, Dionis və s. Allahları kimi də
tanınır və bu rəmzlər də göydə yaradılmış ruhlar dünyası ilə əlaqədar rəmzlərdir.
Baxus rəmzi – “Bəqa-İssi”, yəni sufinin “Bəqa səviyyəsindəki ruhu” mənasını
verir ki, bu da elə Xulul, yəni Allaha (İlah) qovuşma, Allahla vəhdət mənasında
olan sufi rəmzdir. Xristianların Qaliley rəmzi də Xulul/Xəlil rəmzidir ki,
Batin elmində Xulul/Hulul [XLL/HLL] rəmzi ilə Allah [LLH] sözü eyni mənalı sözlərdir.
Bu isə o deməkdir ki, ilk səhabələr bilavasitə İlahla, yəni ilkin materiya ilə
vəhdətdə olan müqəddəslər olmuşlar ki, onlar qüdrətinə görə Ra-Amon Allahından
heç də fərqlənməmişlər. Buna görə də bu ilk Allahlar,
D. Rolun yazdığına görə mənbələrdə – “İbtidai dövrün Böyük Ruhları”, “İnşaatçı
Allahlar”, “Müdriklər Qardaşlığı”, “Yaradıcının Törəmələri” və s. adlandırılırlar.
Bütün
bunlar o deməkdir ki, ilk səhabələr – tərikə yolunu keçmiş türklər olmuşlar ki,
onlar sufizmin ən ali səviyyəsi olan Bəqa, yəni bəglik səviyyəsinə yüksələrək,
Allahlara çevrilmişlər. Əflatun onları heç də təsadüfən Allahlar adlandırmır.
Mənbələrdə səhabələrin Təbiin, Təbei-Təbiin adlandırılması da Təbiin rəmzinin
kökündə duran Təb rəmzinin - təbə gəlmək, yəni cuşa gəlmək mənasında ekstatik
durum ilə bağlılığı deməkdir.
Təb rəmzi
mənbələrdə Tuba/Taba kimi də yazılır ki, bu da Mədinə şəhərinin digər
adıdır. Mənbələrə görə peyğəmbər Mədinəyə çatanda: “Bu da Taba!” demişdir (Аль
Бухари, «Ал-Джами ас-сахих», 1872). Əl-Əşari,
hədislərin birində Təb rəmzini Tuba kimi qeyd edir və bu rəmzi - Allahın öz əlləri
ilə yaratdığı insanla, Edem cənnəti ilə, Tövratla və ağacla (Tuba) əlaqələndirir (Абу
аль-Хасан аль-Аш‘ари, “Разъяснение основ вероисповедания”, böl. 3). Məhşur sufi şeyxi Şihabəddin Yəhya Sührəvərdi isə işığı
- Tuba ağacından axan xəzinə adlandırır və bildirir ki, bu ağac “Allahın
nurunun yerləşdiyi çıraqdır” (Quran, 24:35). Hədislərdə bu ağac – çaparın,
kölgəsində yüz il getdiyi nəhəng cənnət ağacı kimi qeyd olunur. Bu isə o
deməkdir ki, Tuba ağacı burada cənnətin rəmzi mənasındadır ki, quş obrazında
olan ruhlar bu ağacın budaqlarında ölümsüzlük qazanmışlar. Əgər biz nəzərə
alsaq ki, Batin elmində Tuba [TB] rəmzi ilə Beyt [BT] rəmzi eyni mənalı rəmzlərdir,
razılaşarıq ki, bu cənnət elə Allahın göydəki Beyti, yəni Evinin obrazıdır. Təbiin
adlandırılan səhabələr də əhli-Beyt mənasındadır. Digər tərəfdən, Batin elmində
Beyt dedikdə - “Beyt əl-elm vəl-marifət vəl-hikmət”, yəni “elm, bilik və hikmət
Evi”nin üzvü nəzərdə tutulur ki, bu da Təbiin səhabələrinin - elm verilmiş
İsrail oğulları olması deməkdir. Mən, “Qurandakı İsrail oğulları - Azəri bəgləridir”
adlı məqaləmdə bu haqda yazmışam (http://gilarbek.blogspot.com/2012/08/qurandak-israil-ogullar-azri-bglridir.html).
Təbiin [TBN] rəmzi ilə eyni
mənalı Nəbati [NBT] rəmzi isə mənbələrdə Petra şəhərini tikmiş xalqa aid edilir
ki, onların qayalıqda tikdiyi bu şəhərdə həm ölülər və həm də dirilər
yaşayırmışlar. Nəbati Allahlarının yaşadığı ərazi isə Beytel (Betil daşı)
adlanır ki, bu da elə əl-Beyt mənasında Allah Evinin əhli deməkdir. Nəbati [NBT]
rəmzi Batin elmində “Nu-Beyt” [NBT] mənasını da verir ki, bu rəmz “Beyti-Nu” [BTN],
yəni Batin [BTN] kimi də oxunur. Deməli,
nəbatilər elə Midiya dağlarınının göylərində cənnət yaratmış batini marlar (amoreylər),
yəni əmir-seyidlərdir ki, əl-Beyt, əhli-Beyt dedikdə də məhz bu pirlər nəsli
nəzərdə tutulmalıdır.
Təb/Tuba/Taba
rəmzləri ən qədim rəmzlərdən hesab olunur. D. Rol bildirir ki, Taba - Nuhun gəmisi (kovçeq) mənasını
verən “qutu” və ya “konteyner”dir və məhz bu “sandıq” rəmzli qutuda Musa peyğəmbər
uşaq ikən Nil sularına atılmışdır. Misir rəvayətinə görə isə Osiris
Allahının bu “qutu”sunu su Qubl (Bibl), yəni Qəbələdə (Qiblə) sahilə atmış və o
burada “ağac”da “ucalmışdır”. Bu isə o deməkdir ki, Osiris Allahının bədəni elə
ağac rəmzli Mədinə şəhəridir ki, o eyni zamanda ruhlar dünyasıdır. Qədim Misir
yazılarında da Mehdi mənasında olan Nu-Asar, yəni Nu şəhərindəki Osiris (yəni
Nasar/Nizar) Allahı bildirir ki, o məhz “gözəl sandıqda və ya gəmidə (kovçeq)”
qidalanırmış (Уоллес Бадж Э. А. – “Египетская книга мертвых”, М-СПб, Ексмо,
2005, səh. 720). Qutu, sandıq (kovçeq) rəmzinin eyni zamanda ruhlar dünyası
mənasını verməsi o deməkdir ki, burada “sandıq” deyəndə, yerin altında
gizlənmiş Cəbərut aləmi, “ağac” deyəndə isə, kökləri bu aləmlə bağlı olan
Mələküt dünyası başa düşülməlidir. Nuhun gəmisi də “göy suları”nda (efirdə)
ölümsüzlük qazanmış ruhların gəmisi mənasındadır.
Mədinə şəhəri,
Musa peyğəmbərin vətəni olan Madiam mənasındadır ki, D. Rol, Musa peyğəmbərin
tayfası olan madiamlıları - midiyalı adlandırır. Ziqmund Freyd Musa peyğəmbəri Kadeş kahinlərinin əcdadı
hesab edir və Kadeş də Midiyanın kadus eli deməkdir. Tarixçi Turayev amoreylər
(mar/əmir) ölkəsi olan Kadeşi – Aziru, yəni Azəri şahlığı kimi qeyd edir (Б.А.Тураев,
«История древнего востока», 1935, Л., I cild, səh.304). Bu isə o deməkdir ki,
Batin elmində Qiblə (Qeyb-eli) - Asar/Osiris Allahının cənnət ağacının rəmzidir
və bu ağac da Azərbaycanın Kadus vilayətində yaradılmışdır. Allahın Beyti, yəni
Evi də məhz burada mövcud olmuşdur və s.
Səhabə/əshab rəmzi mənbələrdə
“əshab əl-hədis”, “əhli
əl-hədis” kimi yazılaraq “hədis” rəmzinə aid edilir. Hədis dedikdə peyğəmbərlə
bağlı deyimlər nəzərdə tutulur. Lakin bu rəmz eyni zamanda Kadus/Qüds rəmzi ilə
də eyni mənalıdır ki, Batin elmində “əshab əl-hədis”, “əhli əl-hədis” dedikdə
“Kadus səhabələri”, “Kadus əhli” və ya “Qüds səhabələri, Qüds əhli” başa
düşülür. Bu rəmzlər isə onu göstərir ki, peyğəmbərin səhabələri məhz Kadus və ya
Qüds rəmzi ilə bağlıdır.
Tarixçi
M. Xorenatsi yazır ki, Qüds, yəni Yerusəlim şəhəri tikilib qurtarandan sonra Gel
adlanmağa başlandı (М. Хоренаци, kitabI, böl. 60). Tarixçi İ. Əliyev
bildirir ki, qədim yunan və s. müəlliflər gel və leq deyəndə kadusları nəzərdə
tuturlar (И. Алиев «Очерки Истории Атропатены», Б., 1989, səh.140). Gel eli isə
batini-nizarilərin elidir və biz bu eli Gelati-Şiə kimi tanıyırıq. Mənbələrdə
Qulat da adlandırılan Gel şiələri batiniliyə həyat vermiş ifrat şiələr hesab
olunurlar. Belə çıxır ki, “hədisi-Qüdsi” deyəndə – “Yerusəlim
(Gel) əhli olan kadus müqəddəslərinin deyimləri” başa düşülməlidir ki, bunlar
da Azərbaycanın Gel elinin (Gelarküni) sakinləri olan seyid-bəglərin elidir.
Комментариев нет:
Отправить комментарий