Qədim dünyanın ən müqəddəs kitablarından biri də yəhudilərin
Tövrat (Tora/Torah) kitabıdır. Deyilənə görə, Allah Musa peyğəmbərə Tövratı verəndən
sonra dedi: “İndi Tövratı İsrailə başa sal. Musa: Dünyanın hökmdarı, - mən onu
onlarçün yazaram, dedi. Allah isə: Mən onlara onu yazılı vermək istəmirəm,
çünki bilirəm, gələcəkdə dünya xalqları yəhudilər üzərində ağalıq edəcək,
onların Tövratını əlindən alacaq və onlara nifrət edəcəklər” (Й.Айзенберг, “Что
такое Тора?”, И.1985. стр.58). Bu o deməkdir ki, bu gün Tövrat, öz əsl sahiblərinin
əlindən alınmışdır. Dünya xalqları onu mənimsəmiş və onun əsl sahiblərinə nifrət
edirlər. Ortaya belə bir sual çıxır: Bəs Tövratın əsl sahibləri kimlərdir? Bu
suala cavab vermək üçün qədim mənbələri diqqətlə və qədim müdriklərin öz məntiqi
ilə araşdırmaq lazımdır.
Qədim yazılara görə Tövrat – “Dünya”nın yaradımasında
əsas vasitə olduğu üçün “Müqəddəs Ustanın silahı” adlandırılır (Берешит раба,
1:1). Digər kitabda isə bildirilir ki, bu kitab – “Onu tutanlar üçün Həyat
ağacıdır”. Zoar kitabında, “onu tutanlar” müqəddəslər adlandırılır və qeyd
olunur ki, üç səviyyə bir-biri ilə bağlıdır – Müqəddəslər, Tövrat və İsrail. Başqa sözlə, Allah “Dünya”nı yaradanda, əlində
vasitə olan Tövrat kitabı, İsrail və onun müqəddəslər nəsli ilə eyni səviyyəlidir.
Talmud kitabına görə,
Tövrat – “Laşon akodeş” adlanan və “müqəddəs dil” mənasında olan qədim yəhudi
dilində yazılmışdır. Yəhudi müdriklərindən olan Mar Zutra (Mar Ukva) bildirir
ki, Tövrat əvvəl müqəddəs dildə verilsə də, Ezranın dövründə, Aşuri əlifbası ilə
aramey dilinə qeyd olundu. Sonda İsrail Aşuri yazısını özünə yazı sistemi kimi
qəbul etdi. Yazı ona görə Aşuri adlanır ki, yəhudilər onu Assuriyadan qalxandan
özləri ilə gətirdilər. Başqa sözlə, Tövrat - qədim Assur yazısı ilə, aramey
dilində yazılmışdır. Lakin aramey dili mənbələrdə “tarqum” dili də adlanır və
xaldeylərin dili hesab olunur. Bu dil müqəddəs dillə adi dillər arasında keçid
rolu oynayır və rəmzlərin batini izahı mənasını verir. Adi dil isə “Libona”
şrifti ilə yazılmış ivri dili hesab olunur. Bu isə o deməkdir ki, Tövrat rəmzlərlə
yazılmışdır və onu anlamaq üçün batini mənaları açılmalıdır.
Dini təfsirçilərin yazdığına görə, müqəddəs yazılar dörd səviyyədən
ibarətdir. Bu səviyyələrin dərki – «cənnət bağı» mənasını verir. Bunlar:
«Pşat», «Remez», «Draş» və «Sod»dur.
Pşat (bəsit, birbaşa) – əsas, Tövratın bəzən çox dərinliyə gedən
birbaşa mənası.
Remez (rəmz, işarə) – mətndə olan rəmzlər vasitəsi ilə təfsir vermə;
bir mətndəki fraqmentin digər mətndəki fraqment ilə əlaqələndirilməsi.
Draş (təfsir vermə) – müqəddəs yazılarda, iki misra arasında
saxlanmış pauzanı doldurur. Draş bəzən heç əlaqəsi olmayan qonşu misra
arasındakı rabitəni aşkarlayır və ona izah verir.
Sod (sirr) – yalnız «xəbərdarlar» üçün kabbala mənası.
Bu səviyyəyə qalxmış insan «cənnətin sakini» - «pardes» (islamda Firdaus)
sayılır.
Yazdıqlarımızdan belə
çıxır ki, Tovratın bir neçə qat batini mənası var və bunları tam anlamaq üçün yazıların
sufi-batini mənalarına izah vermək lazım gələcək. Mən də bu mənada bəzi rəmzlərin
açmasını verəcəm və bu günə qədər açılmamaış bəzi sirləri açacam.
Hər şeydən əvvəl ondan başlayaq ki, Tövratın dili - “Laşon akodeş”
adlanır və burada “akodeş” sözü müqəddəs mənasında işlənir. Ən qədim mənbələrdə
Kodeş rəmzi Kadeş kimi yazılır və ölkə kimi qeyd edilir. Məşhur alim B. A.
Turayevin yazdığına görə, amoreylər, yəni marlar ölkəsi olan Kadeş - Aziru (Oziri/Osiris)
şahlığıdır (Тураев Б. А. “История Древнего Востока”, Л. 1935. Том 1, səh.304). Aziru şahlığı deyəndə burada, qədim Misir mənbələrdəki
Osirisin (Asar) ruhlar dünyası - ölüm şahlığı nəzərdə tutulur. Yunanlarda ölüm şahlığı
Qades adlanır ki, sufilərdə bu rəmz Kadeş rəmzi ilə eyni mənalıdır. Belə çıxır
ki, müqəddəs dil –
ölüm şahlığı ilə, oranın əhalisi olan ruhların dili
ilə bağlıdır. Lakin Qades rəmzi mənbələrdəki Kadus rəmzi ilə də eyni mənalıdır
və Kadus el də elə Midiya xaldeylərinin, maqlarının elidir. Kadus rəmzi həm də
İslamda “müqəddəs” mənasını verən kuddus/əqdəs deməkdir. Başqa sözlə, yəhudi
müqəddəsi-kodeşi elə İslamın kadus/kuddusudur.
Sufi-batinilərdə Kadeş/Qades/Kadus rəmzi -
“Kad-issi” mənasını verir ki, bu da “Kad xalqının ruhu” deməkdir. Kad xalqı isə
mənbələrdə Xat/Xatti/Quti və s. kimi keçir və Misir mənbələrindəki Kadeş döyüşü
də məhz Kadi/Quti/Kutilərlə misirlilər arasında olmuşdur. A. Oppenheymə
görə, Mesopotamiyanın “Kutilər sülaləsi” hakimiyyəti - Göydən yerə endirilən
şah hakimiyyətidir (Оппенхейм А. Лео. “Древняя Месопотамия”. - М. 1980, səh.146).
Mənbələr bu Kuti/Quti tayfalarını “Umman-Manda”
adlandıraraq, onların “dəniz xalqı” olması xüsusi qeyd edir və araşdırıcılar da
Umman-Manda tayfasına fantastik dəniz xalqı kimi baxır (И. М. Дьяконов,
«История Мидии», М.-Л.,1956, səh.79). Quti, Umman-Manda və Midiya tayfalarının
mənbələrdə bir-birlərini əvəz etmələri, onların eyni tayfa olduğuna işarədir. Misirşünas
Q. Bruqş da bildirir ki, Şərqdə, Xitlərin böyük şahlığı yeni Mat, yəni
Mada/Midiya adı ilə tanınmağa başladı ( Г. В. Носовский, А. Т. Фоменко,
«Империя», М., 2000, səh.535). Bu isə o deməkdir ki, Kad/Quti/Xatti xalqı elə
Midiya Kaduslarıdır.
Kadus, yəni
Kad-İssi sözündəki “İssi” rəmzi Kitabi Dədə Qorqudda “asi” kimi keçir və asilər
su altında “Mənəm Allah” deyəm qışqırırlar. Bu isə o deməkdir ki, Tövratın
yazıldığı müqəddəs Akodeş dili – göydən, göy okeanından yerə gəlmiş Allahların
dilidir. Buna görə də, yəhudi amoreylərinin
müdriki Bar Kapara yazır: “Tövratın sözləri Yafətin dilində Sim çadırında səslənsin”.
Buradakı Sim (SM) çadırı – Səma çadırı mənasında, Musa (MS) peyğəmbərin göydən
gətirdiyi və İlahi oddan yaratdığı Vəhy çadırıdır ki, bu çadır cənnət mənasındadır.
Yafət rəmzi isə qədim Misir mənbələrində Pta/Ptah adlanır və “Dünya”nın
yaradılışının Memfis variantına görə O - Demiurq, yəni yaradıcı Allahdır.
Pta/Ptah - “Dünya”nı və Allahları öz İlahi sözünün gücü ilə yaratmışdır. Burada
açıq yazılır ki, Atumun “Doqquz Allahı” - Pta Allahının dili ilə yaradılmışdır.
Onun adını çəkdiyi hər şey reallaşdı, beləcə “Dünya” və Allahlar yarandılar.
Yafət/Pta/Ptah nəsli də məhz Allahlar nəsli mənasındadır.
Biz aydınlaşdırdıq ki, Tövratın yazıldığı Kodeş dili – göydən gəlmiş
Quti/Kad/Kadus Allahların dilidir və bu dilin Aşuri/Assur əlifbası ilə
yazılması da, onun məhz Asar/Osiris/Azər Allahları ilə bağlı olması deməkdir. Yalnız
samitlərlə yazılan Tövrat sonradan aramey əlifbasına
keçmişdir ki, burada aramey, yəni “aram” (arim) – Tövratda Asurla birgə Simin
(Səma, Sim çadırı) övladları sayılır. Sufi-batinilərdə “aram” (RM) rəmzi “mar” (MR)
rəmzi ilə eyni mənalıdır. Başqa sözlə aramey dili elə mar, amoreylərin, yəni
Midiya maqlarının, xaldeylərin dilidir. Arameylərin dili həm də tarqum dili
adlanır ki, batinilikdə “tarqum” rəmzinin kökü “tarq” (TRQ) rəmzidir və bu rəmz
qədim Assurda, Misirdə “teurq” (TRQ) kimi işlənib – “göydə qurbanla Allah yaradan
maqlar” mənasını verir. Assur teurqlarının, teurqiya vasitəsi ilə göydə “Dünya”
və Allah yaratmaları haqqında mən – “Assuriya qədim Azərbaycan ölkəsidir” adlı
məqaləmdə geniş məlumat vermişəm (http://gilarbek.blogspot.com/2013/10/assuriya-qdim-azrbaycan-olksidir_29.html).
Bütün bunlar o deməkdir ki, Tövratın sonradan keçdiyi aramey, tarqum
dili də Midiya ərazisində mövcud olmuş Assur ölkəsinin teurqlarının – Azəri türklərinin
dilidir. Tarqum dilinin rəmzlər dili olması da onun, sufinin keçdiyi tərikə
yolu ilə - ekstazla, şamanlıqla bağlıdır. Maraqlı hal isə odur ki, Tövratın öz
adı olan “Torah” rəmzi də “Tərikə” mənasındadır. Bugünkü yəhudilər
“Törə” sözünü – “qanun”, “təlim” və s. kimi mənalandırırlar və başqa heç bir
izah verə bilmirlər. Lakin sufi-batinilərin elmində bu söz çox dərin mənalar
verir.
Torah
(Tövrat), yəni “TRH” rəmzi sufilərdə - tarix, tərikə, türk, teurqiya və s. digər
rəmzlərlə eyni mənalıdır. “Tərikə” rəmzi sufizmdə - Allahın dərkinə, onunla vəhdətə
aparan yol deməkdir. Yazdığım kimi, qədim Misir və Assurda bənzər teurq
(teurqiya) sözü - qurban və magiya vasitəsi ilə göydə Allahyaratma mənasını
verirdi ki, qədim Misir yazılarındakı “Dünya” və Allahlar məhz bu tərikə/teurqiya
yolu ilə yaradılmışlar. Tövratda da 7 günə yaradılmış “Dünya” dedikdə də, məhz
teurqların (türklərin) teurqiya ilə göydə yaratdığı “Dünya” nəzərdə tutulur. Türklərin
“Bilgə
Xaqan”, “Gül-Təkin”, “Moyun Çor” və s. abidələrində açıq yazılır ki, türk xanı
göylərdə - Tanrıda olmuş və orada Tanrı tək Tanrı yaratmış və oranı El
etmişdir. Mən bu haqda kitab və məqalələrimdə çox yazmışam. Deməli, Törə/Torah (Tövrat) dedikdə, teurq-türklərin tərikə
(teurqiya) yolu ilə, yəni qurban və magiya vasitəsilə göydə “Dünya” (cənnət) və
s. yaratması nəzərdə tutulur. Bu isə o deməkdir ki, Torah - Tərikə, yəni
Allahın dərkinə, onunla vəhdətə aparan yol deməkdir.
Digər
tərəfdən, Torah rəmzi ilə eyni mənalı Terax rəmzi – Əhdi-Ətiqdə İbrahim peyğəmbərin
atasının adıdır. Quranda İbrahim peyğəmbərin atasının adı Azər kimi keçir. Digər
mənbələrdə İbrahimin atası Farra da adlandırılır. Sufi-batinilərdə də
Farra rəmzi “Efir-Ra” kimi izah olunur və İlkin materiyadan, yəni İlahi oddan
yaradılmış Ra günəşini bildirir. Deməli, İbrahim peyğəmbərin atasının obrazı –
göydə Ra günəş diskini yaratmış qədim Misirin ilk piri, fironu Amonun
obrazıdır. İbrahimin atasının adlarının Terax, Azər və Farra olması onu göstərir
ki, Teraxla eyni mənalı Torah rəmzi – sufizmin tərikə yolu ilə göydə Ra günəşinə
çevrilmiş Azər/Asar, yəni Osiris Allahının tarixi mənasındadır.
Bütün
bu yazılanlardan isə belə bir nəticə çıxara bilərik ki, Tövrat/Torah kitabı –
Azəri türk bəglərinin, tərikə yolu ilə göydə Ra günəş Allahının, yəni Ra-Amon
(Rəhman) Allahın yaradılmasına həsr olunmuş kitabdır.
Digər
tərəfdən, yəhudiləri adi - ivri/ivrit dili “Libona” şrifti
ilə yazılmışdır ki, buradakı “Libona” (LBN) rəmzi sufizmdə Alban (LBN) rəmzi ilə eynidir.
Bu onu göstərir ki, yəhudi dili həm də Qafqaz Albaniyası bağlıdır.
Zaxariya Ritorun salnaməsində
deyilir ki, Amidin - “Kavadın zamanında əsir aparılan” iki sakinin dediyinə görə,
onlar hunn torpaqlarında olduğu zaman, ora Alban yepiskopu Kardostun başçılığı
ilə yeddi xristian missioneri gəldi. Onlar orada yeddi il qaldılar və orada
hunn dilində müqəddəs yazı (Əhdi-Ətiq – F. G. B.) buraxdılar (Ю. Р. Джафаров,
«Гунны и Азербайджан», Б., 1985, səh.83). Əgər nəzərə alsaq ki, mənbələrdə
Əhdi-Ətiqin dili “xanaan dili” adlanır və xanaan (XNN) rəmzi də xunn/hunn/qunn (HNN/XNN/QNN)
rəmzi ilə eyni mənalıdır, razılaşarıq ki, əsil xanaanlılar elə Amid, yəni
Midiya hunnlarıdır və Əhdi-Ətiq də Midiyada buraxılmışdır.
Qədim Azərbaycanın Arran ərazisində Xunan (Xanaan) şəhərinin olması mənbələrdən bizə məlumdur.
Qədim erməni mənbələrində bu Xunanakert şəhər-qalası, IX–XIII əsrin ərəb mənbələrinə Xunan kimi qeyd
olunur. Albaniya ərazisindəki Xunan şəhərini ərəb coğrafları Bərdə
ilə Tiflis arasında yerləşdirirlər və bu gün də Azərbaycan ərazisində Xunan
düzü və s. adlar qalmışdır (Гейбуллаев Г. А. К этногенезу Азербайджанцев. Б.,
1991,səh.126). Digər tərəfdən,
mənbələrdə Xunan/Xanan rəmzi “Bit-Xanuniyə ölkəsi” kimi də qeyd edilir və
Urartu ölkəsinin ərazisində yerləşdirilir («Хрестоматия по истории Древнего
Востока», М., 1980, səh.222). Xanun adına “Bit” rəmzinin əlavə edilməsi, bu ölkənin
“Beyt”, yəni Allah evi mənasında olması deməkdir.
Qədim Misir yazılarında isə Xanaan rəmzi Kennan kimi
yazılırdı və Asar/Osiris Allahı – Kennanın taciri adlandırılırdı. Kənan rəmzi ən
qədim Şumer yazılarında Ki-Nun və ya Nun-Ki kimi keçir və Marduk-Asar Allahının
tikdiyi “Etemenanki” məbədinə aid edilir. Bu məbəd isə yerlə göyün təməl Evidir
və ilkin sularda, yəni göy okeanında tikilmişdir. Başqa sözlə, xanaanlılar, yəni
hunnlar - göylərdə tikilmiş Allah Evi ilə bağlıdırlar. Tövratın da həsr
olunduğu və 7 günə yaradıldığı “Dünya” da məhz bu – başı göylərə çatan Evdir.
Tövrat yazır ki, Allah israillilərə göstəriş verərək
deyir ki, “amoreylərin dağlarına və onların bütün qonşularına, düzənliyinə,
dağına, alçaq yerlərə və cənub bölgəsinə və dəniz sahilinə, Knun (Xanaan) və
Lbnun (Alban) torpaqlarına, böyük çay olan Fərat çayına yola düşün. Budur, bu
torpaqları mən sizə verirəm, gedin, Allahın atalarınıza, İbrahimə, İsağa və
Yaquba və onların törəmələrinə andla söz verdiyi topaqları miras kimi götürün” (Библ,Втор.1:6-8).
Burada Lbnun rəmzi Livan kimi qəbul olunsa da, bu rəmz Alban kimi oxunmalıdır.
Alban (Aluank) dağları isə, M. Xorenatsi, M. Kalankatuatsi və s. tarixçilərə
görə vərəsəliklə böyük və adlı-sanlı tayfa olan Yafət-Ərən əsilli Sisaka/Sisakan,
yəni Gel/Gelarküni nəslinə verilmişdir (М. Хоренаци, Kitab2, böl.8). Başqa sözlə, Allahın
yəhudilərə “Vəd etdiyi Torpaq” – Albaniyadır və Allah bu Eli - Azəri türk
seyid-bəglərinə əbədi vermidir.
Bütün bunlar o deməkdir
ki, Tövrat kitabı – Azəri türk seyid-bəglərinin müqəddəs kitabıdır və bu kitab
qədim Azərbaycan elində - Albaniyada rəmzlərlə yazılmışdır. Allah göydəki
“Dünya”nı yaradanda, istifadə etdiyi Tövrat kitabında təsvir olunan yaradılış
prosesi də, Müqəddəs Ataların Albaniyada, Sünikdə/Gelarkünidə – Atalar monastırı və “Səhra” tikmələri kimi
qeyd olunur və s.
Mən, Allah tərəfindən,
Ona qulluq üçün seçilmiş yəhudilərin məhz Azərbaycanla bağlı olmasını, müəllifi
olduğum “Batini-Quran” kitabında və məqalələrimdə, çoxlu sübutlarla və təkzibolunmaz
faktlarla göstərmişəm.
Firudin
Gilar Bəg
Комментариев нет:
Отправить комментарий