вторник, 28 января 2014 г.

Peyğəmbərin Ayı bölməsinin batini izahı


Qurana (54:1,2) görə, qiyamət saatı yaxınlaşdıqda ay iki yerə bölünəcək. Lakin insanlar bu möcüzəni gördükdə üz döndərərək: “Bu, tez keçib-gedən bir sehirdir” deyəcəklər. Bu hadisə haqqında hədislərdə də məlumatlar verilir. Yazılanlara görə, müşriklərin on dörd nəfəri Həzrətin hüzuruna gəlib, onun peyğəmbərliyinin nişanəsini soruşurlar. Peyğəmbər də sübut kimi aya əmr edir ki, iki yerə bölünsün. Ay iki yerə bölünür. Sonra isə Peyğəmbərin əmri ilə ay əvvəlki halına gəlir.
Peyğəmbərin bu möcüzəsini anlamaq üçün qədim müdriklərin məntiqlərini və rəmzlər dilini bilmək lazımdır. Çünki bütün qədim yazılar məhz xüsusi məntiqlə yazılmışdır və bu rəmzlər dili qədimdə sofi, islamda isə sufi elmi kimi qalmışdır. Dünyanın ilk və vahid dili olan bu dil, təbiət qanunlarına əsasən yaradılmışdır və batin elmi adlanır. Quranın da adi, yəni hərfi mənasından başqa batini mənası var və onu yalnız qədim sirlərdən xəbərdar olanlar bilmişlər. Biz də məhz bu “dil” vasitəsi ilə “ayın bölünməsi” rəmzinə izah verəcəyik.
“Batini-Quran” kitabında və məqalələrimdə mən sübut etmişəm ki, Allahın bir olduğu kimi, bütün dinlərin mənbəyi də birdir və qədimdə baş vermiş sirli hadisə ilə bağlıdır. Bu hadisə ən qədim mənbələrdə “Dünya”nın yaranması kimi qeyd olunur və burada söhbət yaşadığımız fiziki dünyadan yox, Misir fironu Amonun magiya və qurbanlar vasitəsi ilə göydə yaratdığı ruhlar dünyasından gedir.
Tövrata görə, dünyanın yaradılışının dördüncü günü, Allah - iki Nursaçan yaradır. Burada Böyük Nursaçan - gündüz, Kiçik Nursaçan isə gecə idarə etmək üçündür. Böyük Nursaçan dedikdə, qədim Misir fironu Amon tərəfindən göydə yaradılmış və Amon öləndən sonra onun ruhu ilə birləşərək Ra-Amona çevrilən Ra günəş diski başa düşülməlidir və axirətədək dünyanı məhz bu Allah idarə edir. Kiçik Nursaçan dedikdə isə, axirətdə Ra-Amonun yerinə “keçəcək” Mehdinin rəmzi olan Ay obrazı təsəvvür olunmalıdır. Yaranışdan sonra Kiçik Nursaçan, yəni Ay obrazı axirətədək göy aləmində qalaraq öz zamanını gözləyir.
Müsəlmanlığın rəmzi sayılan Ay rəmzi, ən qədim mənbələrdə Arrandan (Xarran) olan Sin, El-Amurru və s. Allahlara aid edilir. Yazılanlara görə, axirətdə Misir fironu Amonun törəmələrinin nəslindən bir insan doğulacaq və onun bədənində Allah ruhu olacaq. Mehdi və ya Məsih obrazında olan bu insan öldükdən sonra onun ruhu göylərə qalxaraq, “Dünya”nın yaradılması zamanı yaradılmış Ay diski ilə, yəni Kiçik Nursaçanla birləşəcək. Bundan sonra isə hər iki dünyanın sahibi Mehdi olacaqdır. Deməli, Ay obrazı, axirətdə Ra-Amon (Ra-Əman - Rəhman) Allahın yerinə “keçəcək” Mehdinin obrazıdır.

Qədim Misirlilərin «Amduat kitabı»nda (“Ölüm şahlığı Duatda olanlar kitabı”), axirətdə Ra-Amon Allahının Ay Allahı ilə əvəz olunması hadisəsi təsvir olunur. Bu kitabda, Günəş Allahı olan Ra-nın 12 saat ərzində bataraq, “yerin altında olduğu zaman” dəyişməsi və səhər qoca Günəşin əvəzinə, «gecə Günəşi» adlandırılan yeni -cavan Günəşin çıxması təsvir olunur. Köhnə Günəş, ölüm şahlığı Duata daxil olur və  onun yerinə «gizlində olan» «gecə Günəşi» zühur edir. Burada «gizlində olan» Mehdinin əsas xüsusiyyəti kimi, onun biliyi nəzərə çatdırılır və Allahla bağlı sirləri bilənin Böyük Allahın bənzərinə çevriləcəyi  bildirilir. Ona qədər Duatın sirli obrazı heç bir insan tərəfindən dərk edilməyəcəkdir. Duatdakı qurbanlar bu sirləri bilənə məxsusdur, yəni qurbanlardan yaranmış ruhlar dünyasının sahibi də o olacaqdır.

   Ölüm şahlığı Duatın sistem və ierarxiyası ismailiyə fəlsəfəsində geniş şəkildə təsvir olunur. İsmailiyə fəlsəfəsinə görə dünyanın yaranmasının əsas səbəbi – İlahi əmrin həyata keçməsidir. Dünya - 12 ay və ya 12 bürcə uyğun olaraq, 12 “ada”dan (“əl-cəzair”) ibarətdir və hərəsinin öz ali xətibi var. Onlar “Dai Duat əl-cəzirə” adlandırılır. İnsan tarixi burada dövrlərə və eralara bölünür ki, “böyük” dövr – Adəmdən Əl-Qaimə, yəni Mehdiyə qədər olan dövrdür. Mehdinin gəlişinin əsas mahiyyəti - dini qanunun, yəni İslamın “zahiri” qəbulunu ləğv etmək və İlahi həqiqətlər olan batini sirləri tam açaraq insanlara izah etməkdir. Öləndən sonra isə Mehdinin ruhu - zamanın sahibinə, yəni axirətin Allahına çevriləcək.

Bilən adamın Allaha çevrilməsi rəmzi mənbələrdə yaradılışın əsas şərtlərindən sayılır. İlkin materiyanın qanunlarına görə, yalnız onun sirlərini bilən ilkin materiyanı idarə edə bilər. “Dünya”nın yaradılışı zamanı Amon Allahı da ilkin materiyanın bütün sirlərini dərk etdikdən sonra Allaha çevrilmişdir. Deməli, axirətdə gəlməli olan da, bu rəmzləri təkrar etməlidir. Əks halda kiminsə Ra-Amon Allahının yerinə keçməsi mümkün deyildir. Kitabda bunları bilməyin vacibliyi əsas ideya kimi tez-tez təkrarlanır.

“Amduat kitabı”ndakı səhnədə bütün prosesə nəzarət edən, «O, - Hansı-ki – Torpağı – Möhürləyir» rəmzini daşıyan, Günəşin səyahətinin birinci dövrünün qapılarını bağlayan Allah göstərilir və bu da Ra-Amon, yəni Rəhman Allahın obrazıdır. Məşhur sufi Mühiddin İbn Ərəbi bu Allahı “öz xəzinəsini möhürləyən Hakimi-Mütləq” adlandırır və bildirir ki, Böyük Allah möhürlə öz Xəlq etdiyini, möhür xəzinəni gözlədiyi kimi gözləyir. Dünyada bu Kamil İnsan yaşadıqca, dünya qorunacaq. Misir mətnlərində bu Allah – “möhür gözləyən evin gözətçisi” adlandırılan Nu-Oziri (Nu-Osiris) kimi də qeyd edilir. İsmaili fəlsəfəsində bu obraz ölümsüz Nizar kimi məlumdur. Deməli, İbn Ərəbi “Dünya” dedikdə Kamil İnsanı, yəni Adəm obrazında olan göy insanını nəzərdə tutur və qədim Misir mənbələrində bu insan Atum Allahı adlandırılır. Digər sufi dahisi Qəzali isə məhz bu kosmik insanı Məhəmməd peyğəmbər kimi təqdim edir. Bu isə Məhəmməd peyğəmbərin, Allahın möhürü mənasında olan kosmik insan olması deməkdir. Hz. Məhəmmədin peyğəmbərlərin möhürü olması Quranda (33:40) da xüsusi nəzərə çatdırılır.

İbn Ərəbi yazır ki, “Adəm - gil və torpaq olanda o artıq peyğəmbər idi, sonra isə elementar quruluşuna görə peyğəmbərlərin möhürü oldu”. Qədim Misirin “Ölülər kitabı”nda da bu mənada olan Allah bildirir ki, “torpaq” yarananda o artıq Beytdə peyğəmbər idi. Deməli, peyğəmbərlərin möhürü olan Həzrəti Məhəmməd, Günəş Allahı olan Ra-Amonun obrazıdır. Axirətdə isə onun yerinə qədim sirləri bilən gizli imam keçəcəkdir və bu obrazda da mənbələrə görə ”möhür” olacaqdır. 

Hədislərə görə də, imam Mehdidə də, Hz. Məhəmməddə olduğu kimi  "peyğəmbərlik möhürü" olacaqdır və axır zaman peyğəmbəri, peyğəmbərlik möhürü ilə tanınacaq. Bu isə o deməkdir ki, Günəş Allahının yerinə keçəcək Ay Allahı rəmzində olan Mehdi, axirətdən sonra Ra-Amon (Rəhman) Allahı kimi iki dünyanın Allahına çevriləcək və bundan sonrakı zamanın sahibi məhz o olacaqdır.

Bu çevriliş qeyd etdiyim kimi Duat aləmindən başlanacaq. Axşam, Ra-Amon Allahı ölüm şahlığı Duata daxil olacaq. Ölən Mehdinin ruhu da göyə qalxaraq, ruhlar dünyasının yaradılışı zamanı yaranmış Ay diski ilə birləşəcək və səhər, artıq Ra-Amon Allahının əvəzinə Ay Allahı olan Mehdi çıxacaq. Mənbələrdə bu “gecə Günəşi” də Ra günəşi kimi qeyd olunur. Quranda bu hadisə eyni zamanda Günəşin ayla, yəni günəş Allahı Ra-Amonun Ay Allahı Mehdi ilə birləşməsi kimi də qeyd olunur: “Qiyamət günü nə vaxt olacaq?”– deyə soruşurlar: Gözlər bərələ qalacağı, ay tutulacağı və günəşlə ayın birləşəcəyi zaman”. Belə çıxır ki, axirətdə Ra-Amon Allahla Mehdinin ruhu bir Günəş (və ya Ay) obrazında birləşəcək.

Quranın 54-cü surəsi Qəmər adlanır və bu da Ay mənasındadır. Bu rəmz sufizmdə Qam-Ər kimi açılır və qədim mənbələrdə “hər şeyi bilən” mənasını verən “qam” (şaman) rəmzindən və Ər [R], yəni Ra [R] mənasında günəş rəmzindən ibarətdir. Qam [QM] rəmzi mənbələrdə əl-Qaim [QM] kimi də yazılır və gizli imam Mehdinin rəmzlərindən biri hesab olunur. Lakin qaim/qam rəmzindən eyni zamanda «Qiyama» rəmzi də yaranmışdır və bu axirətdə baş verəcək «qiyamət» mənasındadır. Deməli, Mehdi obrazı eyni zamanda axirətdə gəlməli olan və hər şeyi bilən qam-şamanın obrazıdır. Mehdiyə aid olan - «Qaim bi-əmr Allah» rəmzi  (yəni ”Allahın əmrini yerinə yetirən”), Mehdinin – Allahın əmrindən yaranması və onun əmri ilə hərəkət etməsi deməkdir.

Qam-Ər [QM-R] rəmzi digər mənbələrdə Ərqam [R-QM], Rəhim [R-HM] və s. kimi də yazılır və sufizmdə bu rəmzlər eyni məna kəsb edir. İslamın əsas rəmzlərindən olan «Bismillahu Rəhmani Rəhim» rəmzi də sufizmdə «Göylərin sahibi olan Allahın ruhu Ra-Əmanın və Ra-qamın ruhudur» kimi açıqlanır. Bu isə Rəhim rəmzinin Rəhman rəmzi kimi Allaha aid edilməsi deməkdir. Bu rəmzlərin tam izahını mən “Batini-Quran” kitabında vermişəm. Bütün bunlar o deməkdir ki, İslama görə də Rəhman Allahdan sonra, ilkin materiyanın qanunlarını bilən insanın ruhu göylərə qalxaraq “gecə Günəşi” mənasında olan Ra diski ilə birləşəcək və Rəhim Allaha çevriləcək. Deməli, axirətdə Rəhman Allahın yerinə Rəhim Allah “keçəcək” və bundan sonrakı zamanın sahibi də məhz Mehdi obrazında olan Rəhim olacaq.

Göydəki ruhlar dünyasının yaranışı zaman yaradılmış Mehdinin obrazı, göy elinin, yəni ilkin materiyanın rəmzi olduğu üçün qədim mənbələrdə onu El Allahı adlandırırdılar və İslamda bu rəmz Əli kimi qalmışdır. El Allahını, qədim Misirdə Allah ruhu mənasında olan Şu kimi də qeyd edirdilər. Daha sonralar Şu rəmzi yəhudilərdə Yeşua Allahına, yəni İsa Allaha çevrildi. İslamda Şu Allahının ardıcılları məhz bu mənada Şiə adlandırılmağa başlandı. Şiə nizarilərinin xristianlıq dövründə Yeşua nazareyliləri, qədim Misir mənbələrində isə Şu Allahının Nu şəhərində yaşayan Oziri (Nu-Oziri) nəsli adlanmasını mən “Batini-Quran” kitabında və məqalələrimdə sübut etmişəm.

Ən qədim mənbələrə görə axirətdə, mətnlərdə eyni zamanda Sin kimi qeyd olunan və Arrandan olan El-Amurru  (Əli-Əmir) obrazı gələcək. Sin rəmzindən isə Sünnü rəmzi yaranmışdır və bu da İslamın digər qolunun adıdır. Deməli, İslamın “Sünnü” və “Şiə” rəmzləri eyni mənalı olub, Ay obrazlı Mehdini gözləyənlərə və onun ardıcıllarına aiddir.

Qədim Misirin Şu Allahı xristianlıqda İsa kimi qeyd edilir. Belə çıxır ki, Mehdi öldükdən sonra, onun ruhu, yəni mənbələrdə Şu, Yeşua, İsa adlandırılan peyğəmbər, yazdığımız kimi əvvəlcədən yaradılmış Ay diski ilə birləşərək ilkin materiyadan yaradılmış bu Ay diski ilə vəhdət təşkil edəcək.

Məhkəmə günlərinin ilk dövrlərində Ay Allahı insan gözünə görünəcək qədər aydın olacaq və insanlar axşam göydə iki Ay görəcəklər. Bunlardan biri həmişə gördüyümüz Ay planeti, digəri isə ilkin materiyadan yaradılmış və Mehdinin ruhu ilə birləşmiş Aya bənzər İlahi Varlıqdır. Fəzada, bir-birinə qarşı duran dağların üstündə bu iki Ayı gördükdə, insanlar çox təəcüblənəcəklər. Quran məhz bu hadisəni təsvir edərək yazır ki, qiyamət yaxınlaşdıqda ay iki yerə bölünəcək və insanlar bu möcüzəni gördükdə - “Bu, tez keçib-gedən bir sehirdir” deyəcəklər. Həqiqətdə isə Ay Allahı olan Mehdi dünyanı axirətdən sonra da təxminən 2200 il idarə edəcək. Bu həqiqətlər silinməz yazı ilə yazıldığı üçün dəyişməzdir və Amon Allah tərəfindən idarə olunur.

Yazdıqlarımızdan belə nəticə çıxır ki, qiyamət zamanında Ayın iki yerə bölünməsi, real şəraitdə baş verəcək mistik bir hadisənin rəmzlərlə ifadə olunmasıdır. Bu hadisələrin baş verməsinə heç kimdə şübhə olmamalıdır. Çünki qədim müdriklər o dərəcədə ağılsız olmamışlar ki, bütün qədim ədəbiyyatı və müqəddəs kitabları olmayacaq bir şeyə həsr etsinlər. Əksinə, qədim müdriklər tam kamilliyə çatdıqlarına görə mənbələrdə onları “zamanı qabaqlamış və tam xoşbəxtliyə çatmış” müdriklər adlandırmışlar. Onların yaratdıqları yaşayır, əvvəlcədən təyin etdikləri hökmlər isə bu gün də çox dəqiqliklə həyata keçir və hələ ən azı 2200 il də öz güçündə qalacaqdır.


Firudin Gilar Bəg            

www.gilarbeg.com



понедельник, 20 января 2014 г.

Talışlar haqda bilmədiyimiz həqiqətlər


Bu yaxınlarda FB sosial şəbəkəsində, özünü talış adlandıran bir qrup insanın, Yardımlı rayonu toponimlərinin talış dilində olması iddiasının şahidi oldum. Ümumiyyətlə, son dövrlərdə bu şəbəkədə “talış”ların özlərini “ari” irqinə mənsub ali insan kimi qələmə vermələri və azərbaycanlılardan üstün olmaları ilə bağlı yazılara tez-tez rast gəlirəm. Hər dəfə bu mövzunun mübahisəyə səbəb olduğunu nəzərə alaraq, birdəfəlik bu məsələyə aydınlıq gətirmək qərarına gəldim.
Talış kimlərə deyilir? Mənbələrdə Talış dağları dedikdə hansı dağlar nəzərdə tutulur? Bu və digər suallara cavab vermək üçün mənbələrı diqqətlə, tam və köklü surətdə araşdırmaq lazımdır ki, bütün suallar da birdəfəlik öz cavablarını tapsın. Bu mənada mən, sufilərin batini məntiqi ilə elmi araşdırma aparmaq qərarına gəldim və nəticəni oxuculara təqdim edirəm.
Qəbul olunmuşdur ki, Talış dağları – Burovar, Peştəsər dağ silsiləsidir və İranda Elbrus və Savalan dağları ilə birləşir. Bu ərazidə yaşayan əhalinin çox böyük əksəriyyəti Azəri türk tayfalarıdır. Bu ərazilər ən qədim dövrlərdə Ərdəbil vilayəti hesab edilmişdir və Ərdəbil xanlığına aid edilmişdir. XVIII əsrin əvvəllərində Azərbaycan torpaqları inzibati cəhətdən dörd vahidə bölünürdü ki, Ərdəbil mahalı heç bir bəylərbəyliyə daxil edilməyərək, Səfəvi nəslinin müqəddəs ocağı kimi, şah xanədanı hesab olunurdu.
XVIII əsrin ortalarında Astara, Lənkəran ərazisində Talış xanlığı yarandı və “Əxbərnamə” kitabına görə bu xanlığı yaradan Seyid Abbas bu əraziyə, Ərdəbilin Xalxal mahalının Hir kəndindən köçmüşdü. Mənbələrə (“Cəvahirnameyi Lənkəran”) görə, Seyid Abbas - Həzrəti Məhəmməd peyğəmbərin törəmələrindən olmuşdur və ərəb mənşəlidir. Deməli, Talış xanlığını yaradanlar ərəb əsilli seyidlərdir və biz ilk növbədə buranın ərəb sakinlərinin kökünü araşdırmalıyıq.
Ən qədim mənbələrdə Ərəb ölkəsi, Ərəbistan deyəndə, indiki Ərəbistan yox, Midiya ərazisində mövcud olmuş Ərəb ölkəsi nəzərdə tutulurdu. Belə ki, hələ e. ə. VIII əsrə aid Assuriya yazılarında, qədimdə Midiya, indi isə Yardımlı adlanan rayonun ərazisində “Şərqin ərəbləri” (dəqiq: “Günəşin çıxdığı yerin ərəbləri”) ölkəsinin adı çəkilir (И. Дьяконов, «История Мидии», М-Л.1956, səh. 219-221). Mən, “Assuriya – qədim Azərbaycan ölkəsidir” adlı məqalədə göstərmişəm ki, qədim Assur, Misir və s. mənbələrinə görə, Marduk Allahı – teurqiya, yəni qurbankəsmə və magik rituallar vasitəsi ilə, Midiya göylərində qurban ruhlarından cənnət yaratmışdır (http://gilarbek.blogspot.com/2013_10_01_archive.html). Assur, Misir Allahlarının pirlər (fironlar) nəsli də burada ölümsüzlük qazanmışlar.
Dahi Azərbaycan filosofu Şihabəddin Yəhya Sührəvərdi, özünün “Şərq” fəlsəfəsində də, Şərqi - coğrafi məkan mənasında yox, metafizik mənada göstərir. Sührəvərdi fəlsəfəsinin araşdırıcısı A. Korben qeyd edir ki, Sührəvərdi ezoterizmi, Şərq rəmzi altında ruhun mənbəyi olan Mələkütü (mələklər aləmi) nəzərdə tutur (Ислам, «Рассветное познание восточниги шейха», http://angel.org.ru/2/sohrpred.html). Deməli, Sührəvərdi məntiqinə görə də mənbələrdəki “Şərqin ərəbləri” ölkəsi - Midiya göylərində yaradılmış ruhlar dünyası mənasındadır. Yunan mifologiyasında da “Ərəb” (Ereb) rəmzi xaosu, yəni göyləri bildirir ki, sufizmdə bu göylər - böyük boşluq, ilkin materiya mənasını verir.
Əhdi-Ətiqdə də “Şərq” rəmzi Ərəbistana aid edilirsə, Alban və erməni mənbələrində “Şərq” dedikdə məhz Albaniya ölkəsi nəzərdə tutulur («Историческая география Азербайджана», Б., 1987, səh. 67). Erməni mənbələrində, Midiya ərazisində (Sünik) böyük səhra tikilməsi haqqında geniş məlumat verilir. Tarixçi Arakel Təbrizli yazır ki, paronterlər (fironların ruhları) əzəli Ermənistanda, yəni Sünikdə səhra tikib bərqərar etdilər. Sünikdə tikilən bu səhranı Arakel - “mələklərin yaşadığı məskən və müqəddəs səhra” adlandırır. Burada, böyük səhradakı “Atalar monastrı”nda, ölmüşlərin ruhları yaşayış üçün bərqərar olurlar. Arakelə görə, ölmüşlərin ruhları bu səhradan çıxanda ölümcül vəziyyətə düşürdülər və s. (Даврижеци А. Книга историй. М.1973, böl.24,51). Bu o deməkdir ki, ölmüş insanların ruhları məhz burada, yəni göy Ərəbistanı olan Albaniyada yaradılmış xüsusi “səhra”da yaşamağa uyğunlaşmışlar. Buradan kənarda isə ruhlar üçün yaşayış yoxdur. Belə çıxır ki, mənbələrdə - “dağ və səhralarda dolaşan qüdrətli midiyalılar” dedikdə - Midiya dağları və ilkin materiya səhralarında ekstatik vəziyyətdə “dolaşan” midiyalılar, yəni tərikə yolunu gedən sufi türklər başa düşülməlidir. Mən “Ledun elminin əsasları” adlı məqaləmdə bunlar haqda daha geniş məlumatlar vermişəm (http://gilarbey.blogspot.com/2013/03/ledun-elminin-saslar.html).
Ərəb geneoloqlarına görə, indiki ərəblər əsl ərəblər deyil. Əsl ərəblər mifik “Ad”, “Samud”, “Amalik”, “Casim”, “Cadis” və s. tayfalardır ki, islama qədər köçüb getmişlər (Təbəri, I/215). “Cadis” rəmzi - kadus tayfa adının ərəb variantıdır və kaduslar Midiyanın əzəli sakinləri hesab olunurlar. Kadus rəmzi yunan mənbələrində Qades - ölüm şahlığı və onun qapısı sayılırsa, yəhudi, ərəb mənbələrində bu rəmz Qüds, yəni Yerusəlim kimi qeyd olunur. Tarixçisi M. Xorenatsiyə görə, Yerusəlim (Qüds) şəhəri tikilib qurtardıqdan sonra Gel adlandırıldı (М. Хоренаци, I/60). Gel isə Alban, erməni mənbələrində - qədim Midiya ərazisində mövcud olmuş Gelarküni elidir. Deməli, Midiya kadusları adi tayfa yox, ölüm şahlığı, cənnətlə bağlı tayfa olmuşlar.
Tövratda kadus rəmzi Kades (Kades-Varni) kimi keçir və Xanaan torpağında şəhər, böyük və dəhşətli səhra və s. kimi qeyd olunur. Yəhudilər Kades düzündə iki dəfə düşərgə salaraq yerləşmişlər (Библия, Быт,14:7, Числ.13:27, 20:1, və s.). İzrail oğullarının bütün qırx illik səyahəti Sin (Sinay/Süni) və Kadis səhralarının da daxil olduğu böyük və qorxunc Faran səhrasında keçmişdir (Библия, Втор.1:12, Числ.10:12, və s.). Bu isə o deməkdir ki, Sünikdə (Süni/Sin) “tikilmiş” səhra elə Kades/Kadis səhrasıdır.
Əhdi-Ətiqdə kadus (kuddus, əqdəs) rəmzi - kodeş (kdsh) kimi də yazılır və müqəddəs mənasını verir. İslamın “müqəddəs” sözü də - əqdəs, kuddus və s. rəmzlər kimi kadus rəmzindən yaranmışdır. Lakin Kuddus/Qüddus, yəni kadus rəmzi eyni zamanda Allahın 99 şərəfli adlarından biridir. Deməli, qədim Midiya əhalisi olan kaduslar bilavasitə Allahla bağlı olan müqəddəslər nəslidir.
Krutiskoy və Kolomenski Yuvenali mitropolitinin nitqində bildirilir ki, “müqəddəs” sözü Əhdi-Ətiqdə semit kökü olan “kodeş” (kdsh – müqəddəs) ilə bağlıdır. Bu kök (kdsh) Əhdi-Ətiq yazılarında 830 dəfə, aramilərin “kadiş” (kaddish, müqəddəs) variantı isə Daniil peyğəmbərin kitabında 13 dəfə çəkilir. “Kadeş” və “kadiş” sözləri (kadesh i kedeshah) demək olar ki həmişə bütpərəst dini təcrübəsi ilə assosiasiya olunur: “kadiş” (kaddish) bəzi yerlərdə Allahlara aid edilir. Digər yerlərdə isə bu kökdən olan Əhdi-Ətiq sözləri Yəhva Allahına, onu şəxsiyyətinə və onunla bağlı olan şeylərə aid edilir. Ümumilikdə isə “kodeş”  sözü Əhdi-Ətiqdə dini termindir və onu Tanrıya aid etdikdə müqəddəs mənasında işlənir. Əhdi-Cədiddə, “kodeş” sözünün ekvivalenti - yunan sözü olan “osiotis”, “aqiotis”, “aqiosini” və “aqiasmos” sözüdür. Bununla belə, bu mənanın çatdırılmasının əsas xarakter termini “aqios” (230 dəfə), “aqiazo” (27 dəfə), eyni zamanda “osios” və “ieros” terminləridir. Bunlarda, “kodeş” sözünün əsas ekvivalenti - “aqios” rəmzi ətrafında olan qrupdur. Əhdi-Ətiq sitatlarında “osios” – “Kodeş İsrael” (Kedosh Yisrael), yəni Müqəddəs İsrail sözünün ekvivalentidir ki, onu Əhdi-Cədid müəllifləri Xristə (İsaya) (Библия, Деян.2:27, 13:35) və ya Allaha (Библия, Откр.16:5) aid edirlər. Əsas məsələlərdən biri də odur ki, müqəddəs sözü Əhdi-Cədididə əsasən Allaha və tez-tezdə Allah ruhuna aid edilir. Eyni zamanda bu sözlər xristianlara da aid edilir və buna həvari Pavelin naməsində rast gəlmək olar. Xristianlar “müqəddəs”i – “aqi”, “aqiya” adlandırırlar. Bu ifadə Əhdi-Ətiq köklüdür və “Allaha qulluq və onu şöhrətləndirmə üçün ayırılmışlar” mənasındadır və s. (http://www.orthodox.spbu.ru/kanoniza.htm). Əgər biz “aqi”, “aqiya” rəmzinin, indi də seyidlərə aid edilən “ağa”, “ağayi” sözü olduğunu nəzərə alsaq, razılaşarıq ki, kadus sözünün ekvivalenti kimi işlədilən “aqios”, aqiazo” rəmzi də Oğuz mənasındadır və Oğuz müqəddəsləri olan seyid-bəglərə aid edilməlidir. Rusların Qospod rəmzi də bu mənada Aqios-Apet, yəni Oğuz-Yafət deməkdir.
Bütün bunlardan isə o nəticə çıxır ki, bu gün seyid adlandırdığımız kaduslar nəsli tək islamın deyil, yəhudi və xristianların da müqəddəsləri hesab olunmuşlar. Mən, “Qurandakı İsrail oğulları – Azəri bəgləridir” adlı məqaləmdə bütün yəhudi peyğəmbərlərinin məhz Azərbaycanın türk seyid-bəglərinin nəsli olmasını sübut etmişəm (http://gilarbek.blogspot.com/2012/08/qurandak-israil-ogullar-azri-bglridir.html). Belə çıxır ki, talışların kökündə duran seyidlər - Azərbaycan türkləri olan seyid-bəglərdir və mənbələrdə onlar Kodeş-İsrael (Kadus-İsrail), yəni İsrail müqəddəsləri hesab olunurlar.
Türk mənbələrində Talış rəmzi Töliş və ya Tolis kimi yazılaraq, Göytürk xaqanlığına aid edilir və Türk Budunu adlandırılır. “Moyun Çor” abidəsində türk xanı Tolis iddia edir ki, o Tanrıda olmuş və orada El yaratmışdır. Orxon Yenisey abidələrindəki Mogilyan və Gültəkin mətnlərinin ilk sətirlərində isə türk xanı iddia edir ki, məhz O, Tanrıtək Tanrı yaratmış və Tanrıtək Göydə yaranmış bilici türk xanıdır (Ə. Rəcəbov, Y. Məmmədov, “Orxon – Yenisey abidələri”, B, 1993, səh. 104). Türklərin göydə Tanrı, yəni Allah yaratması mənbələrlə də təsdiqlənir. Bu mənbələrdə “türk” sözü “teurq” kimi yazılır ki, Batin elmində bunlar eyni mənalı sözlərdir. Xalkidli Yamvlix, özünün əsas kitabı olan “Misir sirləri haqqında” kitabında teurqları Misir maqları kimi göstərir və bildirir ki, onların son məqsədləri - ruhlarının yaradıcı Allahla vəhdətidir (А.Ф.Лосев, “История античной эстетики”, http://psylib.ukrweb.net/books/lose007/txt40.htm). Deməli, seyid talışlar – Göytürk, yəni Göydə yaradılmış türk xaqanlığının - cənnətin əhlidir. Məşhur fransız filosofu, şeyx titulu almış Rene Qenon da “seyid” sözünü – “peyğəmbər” kimi tərcümə etmişdir ki, bu da Talış seyidlərin yəhudi (Ya-Xuda) peyğəmbərlərinin nəsli olması deməkdir.
Qədim Şumer ədəbiyyatında Talış [TLŞ] rəmzi ilə eyni mənalı Tilos [TLS] rəmzi cənnətin adı kimi keçir və araşdırıcı Piter Kornuelə görə Tilos – Dilmun cənnətinin digər adıdır. Tilmun/Dilmun isə - “ölmüşlərin ruhlarının o dünyada xoşbəxtliyi daddığı yer”dir. Məşhur araşdırıcı Kramer hesab edir ki, Dilmun – Allahlar monastırı mənasındadır və o Zaqros dağ silsiləsinin arxasında, İran ərazisində yerləşir. Çünki, epik rəvayətlərdə o, dağlar arxasındakı uzaq ölkədə - “Günəşin çıxdığı yerdə” yerləşir. Cənnət haqqındakı şumer mifinin öz tərcüməsinə əsaslanaraq Kramer, Dilmunu – “təmiz”, “nurlu” və “şəfəq saçan” torpaq kimi təsvir edir. Bu, “Ölməzlər ölkəsi” olmuşdur, oranın sakinləri nə xəstəlik, nə ölüm bilməzdilər. Qədim Şumer ədəbiyyatının bu yer cənnəti, heç şübhəsiz ki, Adəmin günah işlədənə qədər yaşadığı bağdır və bura xoşbəxtlik, hüzur yeridir və ən əsası təhlükəsiz yerdir («Генезис цивилизации. Откуда мы произошли…», Эксмо, M., 2002, səh. 267,271,275). Talış dağlarının ərazisindəki Dilmun ölkəsinin - “əhalisinin xoşbəxtliyi daddığı yer” adlanması, buranın əhalisinin elə, mənbələrdə “zamanı qabaqlamış və tam xoşbəxtliyə çatmış” Deyləm türkləri olması deməkdir. İbn Xassula görə məhz deyləmlər, zamanı qabaqlamış və tam xoşbəxtliyə çatmışlar (İbn Xassul “Türklərin digər döyüşçülərdən üstünlüyü və böyük sultanın mövcudluğunun qədir qiyməti”). Bu isə o deməkdir ki, Talış dağları – dünyanın ən xoşbəxt insanları olan türk seyid-bəglərinin yaşadığı müqəddəs dağdır.
Sufizmdə Tolis/Tilos [TLS] rəmzi Atlas [TLS] rəmzi ilə də eyni məna ifadə edır. Herodota (IV,184) görə, Atlas [TLS] dağında atlantlar (atlantidalılar) yaşamışlar və məhz bu dağ göyün sütunu sayılmışdır. Əflatun bildirir ki, Atlantida adasında - dəniz Allahı Poseydon ölümlü qadın Kleytodan olan öz şahlar nəslini yerləşdirmişdir (Платон, «Критий», http://www.dp5.ru/index.php/-2/71538-platon-kritij-s-doc.html). Sufizmdə Kleyto rəmzi Kelt/Kelat/Gelad/Xelat rəmzləri ilə eyni mənalıdır ki, Xelat da Azərbaycan atabəglərinin malikanəsidir. Quranda Xelat rəmzi Xüld kimi qeyd olunur və cənnətin adı kimi keçir (Quran, 25:15). Lakin nəzərə alsaq ki, Xelat/Gelad eli - Heraklın Yexidna ilə “izdivacı”ndan doğulmuş sak, skif şahlarının Gileya/Gel elidir, razılaşarıq ki, atlantlar (atlantidalılar) Azərbaycan atabəgləri (seyid-bəglər) olmuşlar və Talış dağlarında yaşamışlar.
Digər tərəfdən, Atlas, yəni Tilos dağı göyün sütunu hesab olunur ki, Quranda “sütunlar şəhəri” – İrəm adlanır (Quran, 89:7). Yəmənin Sana şəhərindən olan məcnun şair Əbdül Həzrətin “Nekronomikonun sirri” (“Əl-Əzif”) kitabına görə sütunlar şəhəri olan İrəm Zat əl-İmad şəhəri Böyük boşluqda, yəni göydə tikilmişdir. Rəvayətə görə, bu şəhəri Ad oğlu Şəddadın əmri ilə, qızıl və gümüş kərpicdən cinlər tikmişlər. Digər mənbələrə görə isə, cinlərin bu dünyada tikdiyi yeganə şəhər, Süleyman peyğəmbərin Allah üçün inşa etdirdiyi Yerusəlim (Qüds) şəhəridir ki, tikilib qurtardıqdan sonra Gel adlandırılmışdır. Gel eli isə Talış dağlarındakı Gelarküni elidir. Bütün bunlar isə onu göstərir ki, zamanı qabaqlamış və tam xoşbəxtliyə çatmış Deyləm türkləri elə Talış dağlarının əhalisi olan seyid-bəglərdir (atabəglər). Əgər biz Əflatunun – bütün hər şeyin yalnız bir hadisədən başlanması və bütün yazılı, şifahi ədəbiyyatın da bu hadisə ilə bağlı olması fikrini nəzərə alsaq, razılaşarıq ki, insanın yaranması və bəşəriyyətin inkişafı məhz Azərbaycanın Talış dağlarında yaşayan Azəri türk seyid-bəglərinin hesabına olmuşdur və onlar dünyanın ən qədim və ən müqəddəs sakinləridir.
Bu gün, keçmiş adı Vər-Gədüz (Tövratda Kades-Varni) olan Yardımlı rayonunun türk seyidləri iddia edir ki, “biz Yəmən vilayətindən gəlmişik və biz adi adam deyilik, çünki biz Allahın nurundan yaranmışıq”. Türk seyidlərin Allah nurundan yaranması, onların adi insandan fərqli, Kamil İnsan nəsli olması və Allahla vəhdət təşkil etməsi deməkdir. Seyidlərin Yəməndən gəlmələri isə, onların Ümmandan, yəni göy dəryaları, göy suları mənasında olan ilkin materiyadan yaranmaları mənasındadır. Mənbələrdə göydən gəlmələr dedikdə, Mesopotamiyanın məşhur şahlar nəsli olan kutilər sülaləsi nəzərdə tutulur ki, onların hakimiyyəti də mifik dövrlərdən – “çar hakimiyyəti”nin “Göydən yerə” endiyi dövrlərdən başlanır (А. Оппенхейм, Древняя Месопотамия. М., 1980, səh.146). Kuti rəmzi bizlərə Qut/Qad/Xud və s. kimi tanışdır ki, bu rəmzlər Allah mənasındadır. Bu Xudalar nəslinin nurunu, ruhunu (İssi) daşıyanlar isə “Kut-issi”lər, yəni kaduslardır. Talış rəmzi də bu mənada “Tala-İssi” deməkdir ki, bu da Allah Talanın ruhunu daşıyan seyid-bəglərə aid rəmzdir.
Yardımlıda dünənə qədər, seyid-bəglər tanımadığı adama rast gələndə – “Kimlərdənsən? Seyidsən ya avamsan?” deyə soruşaraq, insanları iki qrupa – kamil və adi insan qrupuna bölərdilər. Seyid-bəglərin, ölümsüz Allahlar nəslinin nümayəndələri olması el arasındakı misalda da qalmışdır: “Avam (adi adam) doyunca, molla ölüncə, seyid isə öləndən də sonra yeyir”. Seyidlərin öləndən sonra da qidalanmaları, onların Şah İsmayıl Xətainin bidin (Türk budunu) mülhidləri, yəni mələk nəsli olması və ruhlarının öləndən sonra da yaşamaları deməkdir. Bu və digər rəmzlərlə bağlı mən, Batini-Quran kitabımda və çoxsaylı məqalələrimdə izah vermişəm.
Bu gün özünü ali irq sayan və “talış” dilində danışan “qəhrəmanların” sitat kimi gətirdiyi rus mənbəsində, talış dilində danışan tayfa kimi - Allar, Perimbel və Dılaqardə tayfaları qeyd olunur (В. Легкобытов, «Талишинское ханство. – Обозрение Российской владений за Кавказом в статическом, этнографическом,топографическом и финансовом отношениях», СПб, 1836, III hissə). Əsl talış tayfası sayılan bu tayfalar haqda bəzi məlumatlara nəzər salaq.
Talış tayfası kimi qeyd olunan Allar tayfası türk seyid-bəglərinin nəslidir və həmişə də Azəri türkcəsində danışmışlar. Allar/Alarlıların bütün qocaları, ağsaqqalları bildirirlər ki, Alar tayfası Gilar və Arvana tayfaları ilə əmiuşaqlarıdır. Cəlilabad rayonuna və digər ərazilərə köçmüş Alar nəsli Yardımlı Alarından başlanır və deyilənə görə 18-ci əsrdən Rusiyaya qədər səpələnmişlər. Gilar (ərəb. Cəlair) tayfalarının da əksəriyyəti əsasən Cəlilabad və digər rayonlara köçmüşlər. Arvana tayfası haqqında dəqiq məlumat olmasa da o məlumdur ki, Hürri dilində Arvana - “hökmranlar” deməkdir. Sufi məntiqi ilə ehtimal etmək olar ki, İrəvan xanlığını, Səfəvi şahlarının əmri ilə Arvana seyid-bəgləri yaratmışlar. Deməli, Allar tayfası təmiz türk seyid-bəglərinin nəslidir və onun, “talışca” danışan adi insanlara heç bir aidiyyəti yoxdur. Bu ən qədim Talış türk budunudur.
Perimbel tayfası da Yardımlı rayonunun Perimbel kəndində yaşayan seyidlərdir və bu kənd Gilar kəndinin təxminən bir km məsafəsində yerləşir. “Əxbarnamə” kitabına görə də, Talış xanlığının vuran qolu Perimbel seyidləri olmuşlar ki, bunlar da təmiz türk seyid-bəgləridir. Bu tayfa pirlər, yəni qədim Misir fironlarının nəslidir və ən qədim Misir mənbələrində Perimbel eli – Pirembole kimi qeyd olunub ki, bunlar da tərikə yolunu keçmiş qədim teurqlar – türklər nəslidir. Perimbel talışları da ən qədim atlantların, oğuzların törəmələridir və bunların indi “talışca” danışan adi insanlara heç bir aidiyyəti ola bilməz.
 Talış tayfası kimi qeyd olunan Dılaqardə ilə bağlı toponim, bildiyim qədər Lənkəranda, Fizulidə, Şuşada olmuşdur ki, Fizuli və Şuşanın əhalisi də türk tayfalarıdır və onların “talışca” danışanlarla əlaqəsi yoxdur. Dılaqardə rəmzi - Dil və Qard rəmzlərindən ibarətdir və Batin/Ledun elmində bu rəmz – “Allah Talanın elində yaşayan Qor yoluyla gedənlər” deməkdir. Bu isə elə Allah dağlarında yaşayan seyid-bəglər mənasındadır və bunun da indi “talışca” danışan adi insanlara aidiyyəti yoxdur. Ümumiyyətlə, bütün Talış xanları seyidlər olmuşlar ki, bunlar da Azəri türkləridir. Talış dağları dedikdə isə Yardımlı rayonunun Perimbel, Gilar və bu yaşayış məntəqələrin daxil olduğu dağ silsiləsi nəzərdə tutulmalıdır.
Özünü talış adlandırıb, “talışca” danışan insanların da içində seyidlər, şıxlar (sak) var ki, onlar da əsl Azəri, yəni Asar/Osiris Allahının törəmələridirlər. Asar/Əsər/Osiris, yəni Azər rəmzi cənub bölgəsində PeştƏsər, PirƏsər (Pirəsor), KürdƏsər, BilƏsər, ŞağlƏsər və s. yaşayış məntəqələri və toponimlərində qalmışdır. Bu gün bu ərazilər cənub bölgəsi hesab olunsa da, qədimdə, Azərbaycan bütöv olanda, bu ərazilər bütöv Azərbaycanın mərkəzi sayılırdı. Mənbələrdə məhz əsl Talış seyid-bəgləri - şahsevənlər, qızılbaşlar, mülhidlər, batinilər, nizarilər və s. adlanırdı. Bu el – Ra-Amon/Rəhman Allahın Özünə qulluq üçün xüsusi yaratdığı hökmranlar nəslinin elidir və bunları digər xalqlarla, əsasən də adi insanlarla qarışdırmaq mümkün deyil. Bütün yazılı ədəbiyyatda qeyd olunanlar məhz Azəri müqəddəslərinə həsr olunmuşdur. Adi insanlar isə qədim mənbələrdə yazılarada qeyd olunmağa layiq görülmürdülər.  
Mən, “Pars – Azəri piri deməkdir” adlı məqaləmdə, “pars” rəmzinin “pir”, “pir ruhu” mənasında olmasını, əsl parsların da Azəri türk seyid-bəgləri olmasını elmi sübut etmişəm” (http://gilarbek.blogspot.com/2013/12/pars-azri-piri-demkdir_31.html). Yazılanlara görə, Savalan dağları və Azərbaycanın digər ərazilərindəki kəndlərin əhalisi müxtəlif dillərdə danışırmışlar ki, bu dillərin sayı mənbələrdə hətta 360, 72, 26 və s. qədər göstərilir (məs. İbn Hövqəl – 360 dil). Tövratda isə xüsusi nəzərə çatdırılır ki, Babil qülləsi tikilib qurtardıqdan sonra Allah, ilk insanların dilini dəyişib, onları dünyaya səpələdi ki, bu sirləri heç kim bilməsin. Babil qülləsi isə bilavasitə Talış dağlarının altında gizlədilmiş Etemenanki zikkuratının Esagil məbədidir və s. Deməli, rus mənbəsində “talış” dili adlandırılan dil - Ərdəbil və Yardımlı ərazisindəki əhalinin danışdığı Azəri türklərinin dilidir ki, bəzi səslərin uzadılması, ləhcə etibarilə “talış” ləhcəsinə çox bənzəyir. Lakin bütün sözlər türk sözləridir. 
Bu gün özünü talış adlandıran və fars dilinə bənzər dildə danışan bir qrup insan, Azərbaycanı parçalamaq istiqamətində işlər aparırlar. Aydın məsələdir bu insanlar, əsli-kökü olmayan və seyid-bəglərin “avam” adlandırdıqları adi insanlardır ki, savadsızlıqlarından türk seyid-bəglərinin tarixini və şöhrətlərini mənimsəmək istəyirlər. Bu insanlarda məntiqsizlik, avamlıq o səviyyədə aşağadadır ki, bunlar, seyid-bəglərin Rəhman Allahı “Cəddim” adlandırmasının mənasını anlamırlar. Bu insanlar başa düşmürlər ki, Allah, Azəri seyid-bəglərini, yəni İsrail oğullarını mənbələrdə “Mənim xalqım” adlandırır və axirətdə də Öz xalqına görə böyük qırğın törədəcəyini, axirət məhkəməsi quracağını söz vermişdir.
Azərbaycanı parçalamağı qarşısına məqsəd qoymuş insanlar əsasən, əlindən bir iş gəlməyən, həyatda öz yerini tutmamış, lakin iddialı insanlardır ki, milli söhbətləri ortaya atıb, insanların milli heysiyyatından istifadə edərək, özünə vəzifə, şan-şöhrət və s. qazanmaq istəyirlər. İranın 60 faizdən çox əhalisi Azəri türkləridir. Lakin onlar İranın parçalanmaması naminə milli söhbətlərə ehtiyatla yanaşırlar. “Parçala – hökm sür” siyasəti ilə ölkələr dağıdan Qərb siyasəti də belə separatçılara maliyyə dəstəyi ayırır ki, bu ölkələri öz təsirində saxlasın və onların maddi resurslarını mənimsəsin. Mən, Talış qardaşlarıma məsləhət görərdim ki, Azərbaycanı parçalamaq istiqamətində iş aparan separatçılara özləri cavab versinlər.
Qədim Misir mənbələrinə görə, dünyaya hakim kimi gəlmiş Azər (Asar/Osiris) axirət yaxın, qardaşı Set tərəfində 14 hissəyə parçalanıb öldürülür. Lakin axirətdə, oğlu Qor və arvadı İsida tərəfində yenidən dirilir və dünyaya sahiblik edir. Bu gün Azərbaycan parçalanmış vəziyyətdədir. Deməli, Allahın Azəri diriltməsi sadəcə vaxt məsələsidir. Onu öldürmüş Set (Satana/Şet/Şeytan) isə qədim yazılara görə, axirətdən sonra məhv olacaqdır. Axirət - Günəş Oğulları ilə Zülmət Oğullarının mübarizəsinin zamanıdır. Ağıllı insanlar, bu mübarizədə şeytan tərəfdə yox, Allah tərəfində olarlar ki, sonrakı qızıl əsrdə də xoşbəxt yaşasınlar.
                                                                    Firudin Gilar Bəg

                                                                    www.gilarbeg.com

суббота, 11 января 2014 г.

İslamın 124 min peyğəmbəri kimlərdir?



Hədislərə görə Allah, Adəm peyğəmbərdən Məhəmməd peyğəmbərə qədər 124 min peyğəmbər göndərmişdir. Bu peyğəmbərlər nəsli Qurana görə Adəm, Nuh, İbrahim və İmranın nəslidir ki, Allah onları aləmlərdən üstün yaratmışdır (1). Lakin bu peyğəmbərlər haqqında demək olar ki heç yerdə açıq məlumatlar verilmir. Biz isə ümumiyyətlə peyğəmbər sözünün əsl mahiyyətini hələ də bilmirik. Buna görə də 124 min peyğəmbərin kimliyi barədə yeni söz deməklə bərabər, “peyğəmbər” sözünün də batini, yəni həqiqi mənasını açmaq qərarına gəldik.
Dilimizdəki “peyğəmbər” kəlməsi fars sözü kimi qəbul olunmuşdur və “xəbər gətirən” mənasındadır. Sözün kökü olan “peyğəm” kəlməsinin “xəbər”mənasında olması, bu sözün türklərə aid olması deməkdir.  Çünki, “peyğəm” sözündəki “ğəm”kəlməsi – qam (şaman) mənasında türklərə aiddir. Şamanlıqda “qam” rəmzi - qamlama, yəni kahinin ekstatik vəziyyətini (“Om” rəmzi) bildirir ki, bu zaman şaman ilkin materiyadan (“Hu” rəmzi) informasiya almağa başlayır.
Peyğəm sözünün digər hissəsi olan “pey”rəmzi sufizmdə, yəni hər samitin bir rəmz olduğu Batin elmində “P” samitinin müqəddəslərə aid edilməsini bildirir. Bu rəmz Gül-Təkin türk abidəsində Apa, Apıt kimi qeyd olunur. Qədim Misir mətnlərində Apıt rəmzi - Pta (Apet/Yafət) Allahının törəmələri mənasında “Pe ruhları” kimi yazılır və ilk hökmdarlara aid edilir.
Mənbələrə görə, qədim Misirin ilk fironu Amon ilkin materiyanın sirlərini dərk edərək ondan, yer kürəsini əhatə edən Atum Allahını yaradır. Bu yaranış zamanı firon Amon özünü ilkin materiyanın Pta Allahı adlandıraraq, söz, fikir, qurban və magik rituallar vasitəsi ilə Atumu, yəni Adəmi formalaşdırır. Daha sonra Amon, insan formasında olan bu kosmik Adəmin yerdə bənzərlərini yaradır. Devid Rol bu bənzərləri “ilkin dövrün böyük ruhları”, “inşaatçı Allahlar”, “müdriklər qardaşlığı”, “Yaradıcının övladları” və s. kimi qeyd edir (2). Əflatun bu ilk yaradılmış varlıqları “Allahlar Allahları” adlandırır (3). Tarixçi M. Xorenatsi isə bu Allahlar nəslini Babil qülləsini tikən nəhəng varlıqlar kimi qeyd edir (4).
Tövrata görə, Şərqdən gələn bu varlıqlar “başı göylərə çatan” Babil qülləsi tikirlər və Allah onların elmlərinin çoxluğunu görüb, dillərini dəyişdirir və dünyaya səpələyir. Quran bu haqda yazır: «İnsanlar bir ümmət idilər, Allah müjdəçiləri və xəbərçiləri peyğəmbər olaraq göndərdi və aralarındakı anlaşılmazlıqları aradan götürmək üçün kitab göndərdi və insanlar bununla da ayrıldılar» (5). Deməli, “Pey” rəmzi - ilkin materiyadan, yəni dirilik suyundan yaradılmış 120 min Misir Allahlarına (“Pe ruhları”) aiddir ki, bunların da atası və yaradıcısı Ra-Amon Allahı sayılır. İslamda bu varlıqlar mühacirlər (məkkəlilər), digər mənbələrdə isə qoq-maqoq (yəcuc-məcuc), kimmir (qamər), arimasp və s. adlarla adlandırılırlar. Belə çıxır ki, “peyğəm” rəmzi, ilkin materiyadan informasiya alma qabiliyyətinə malik 120 minlik fövqəladə qüdrətli varlıqlara aid edilməlidir.
Peyğəmbər sözündəki “bər” rəmzi isə “ibri”, “əvrə”, yəni “ibrani” mənasında yəhudi, seçilmiş deməkdir. Kitabi –Dədə Qorqudda bu rəmz “əvrən” kimi yazılır və “Adəmilər əvrəni”, “ərənlərin əvrəni” mənasında “Adəmin seçilmişi”, “ərənlərin seçilmişi” fikrini bildirir (6).
Bu gün artıq məlumdur ki, “yəhudi” rəmzi mənbələrdə Xəzər türk xaqanına və bəglərə (bəy) aid edilir. Kitabi-Dədə Qorqudda məhz bu bəg-ərənlər “dünya mənim” deyərək, dünyanın sahibləri olması ilə öyünmüşlər. Bu isə o deməkdir ki, peyğəmbər rəmzi türk bəylərinə də aid edilməlidir.
Sufizmdə ilkin materiyadan informasiya alma yolu - tərikə yolu adlanır və sufinin Allaha, yəni “Hu” adlandırdığı ilkin materiyaya qovuşması üçün keçdiyi silsiləni bildirir. Türk (türük) rəmzi də bu mənada “tərikə yolunu gedən” fikrini ifadə edir. Silsilənin “bəqa”, yəni bəglik fazasında türük Allaha qovuşur və artıq onunla Allah arasında heç bir maneə olmur. O, mənbələrdə dirilik suyu, ilahi od və s. adlandırılan ilkin materiyanı idarə etmək, onu istədiyi varlığa vermək, varlıqlardan onun daxili strukturu haqqında informasiya almaq, istədiyi şeyi yaratmaq üçün vacib olan üsulu tam dərk etmək və s. ilahi qüdrətə sahib olur. Qeyd etdiyimiz kimi, qədim Misir mənbələrinə görə bu səviyyəyə yalnız bir nəfər – Misirin ilk fironu olan Amon (Əman) çatmışdır. O, ilkin materiyadan Ra günəş diskini yaratmış və Özü fiziki öləndən sonra, onun Ba adlandırdığı ruhu göyə qalxaraq Ra diski ilə birləşmiş və Ra-Amon Allahına - Rəbbə (Bər) çevrilmişdir. Daha sonra firon Amon qurban ruhlarından göydə ruhlar dünyası yaratmışdır. Kitabi-Dədə Qorqudda bu yaranış “qom qomlamam qoma yurdum” adlandırılır ki, bu da qamlama vasitəsi ilə göydəki Qam ölkəsinin yaradılması deməkdir (7). Qədim Misir mənbələrində Qam ölkəsi “Kem” kimi yazılır və Misirin başqa adı kimi qəbul olunmuşdur. Bu isə o deməkdir ki, qədim Misir Allahları elə türk bəg ərənlərdir və Orxon-Yenisey yazılarında da türk xanının göydə Allah yaratması açıq yazılır.
Quranda Ra-Amon (Ra-Əman) rəmzi Rəhman kimi qeyd olunur və Allah mənasını verir. İslamda Amon Allahının Ba ruhu - Vallah kimi məlumdur. «Piramida mətnləri»ndə Ba ruhu – Allahların və fironların malik olduğu güc, qüdrət təcəssümüdür və quş kimi təsvir olunur. Quranda da insanın ruhu mənasında olan quşun, hər bir insanın öz boynunda “bərkidilməsi” qeyd olunur (8). Əlləri və başı insanınkı kimi təsvir olunan bu quş, bədənin ölümündən sonra göyə qalxaraq Benu qiyafəsi alır. Rəvayətlərdə Simurq (Zümrüd), Humay, Feniks, Qaruda və s. adlandırılan bu quş inama görə, hamıya köməklik edir, möcüzələr göstərir və uzaq məsafələri ani vaxtda qət edə bilir və s.
Lakin sufizmdə Benu [BN] rəmzi, peyğəmbər mənasında olan Nəbi [NB] rəmzi ilə eyni mənalıdır. Bu isə o deməkdir ki, xəbərçi mənasında olan Nəbi dedikdə, göydə Ra diski ilə birləşən və ölümsüzlük qazanan fironun Ba ruhu başa düşülməlidir. Bütün bunlar isə onu göstərir ki, “peyğəmbər” rəmzi altında adi ölümlü insan yox, “göylərdə ölümsüzlük qazanmış müqəddəsin ruhu” başa düşülməlidir.
Əflatuna görə də, peyğəmbərlik edən, yəni göydə olaraq fikrən informasiya göndərənlər peyğəmbər adlandırılmalıdır. Bu informasiyanı qəbul edənlər isə rəmz oxuyanlar, yozanlar tayfasıdır. Əflatun «Timey»  əsərində bildirir ki, ilk yaradılmış Allahlar nəsli, Ra-Amon Allahının əmrinə uyğun olaraq, rəmz oxuyanlar, yozanlar tayfası yaratmış və onlarda «gələcəyi görmə»ni təsis etmişlər: “Buradan da belə bir adət əmələ gəldi ki, Allahla bağlı «gələcəyi görmələrə», yalnız bu iş üçün ayrılmış «baxıcılar» nəsli, «anlayan tayfa» hökm verə bilər. Düzdür, bəzən onların özlərini də peyğəmbər adlandırırlar, bu isə yalnız bilməməkdən irəli gəlir. Çünki onlar yalnız sirli görmələri və [rəmzi] dili yozurlar və buna görə də həqiqət naminə onları peyğəmbər yox, gələcəyi görənlərin təfsir verəni, şərhçi adlandırmaq lazımdır» (9). Əflatunun yazdıqlarından belə çıxır ki, Allahla bağlı məlumatları, yalnız bu iş üçün xüsusi yaradılmış tayfa verə bilər. Çünki Allah məhz onlarda gələcəyi görməni və Allahla əlaqəni təsis etmişdir. Peyğəmbər deyəndə də məhz bu nəsildən olan rəmz oxuyanlar başa düşülməlidir. Quranda da xüsusi nəzərə çatdırılır ki, - “Biz o göndərilən peyğəmbərləri müjdəçi və xəbərçilər kimi göndəririk” (10).
Qurana görə, vəhy zamanı peyğəmbərin ürəyinə Ruhul-Əmin enir və məhz bundan sonra o peyğəmbər kimi fəaliyyət göstərməyə başlayır: «Və həqiqətən bu aləmlərin Rəbbinin göndərdiyidir. Onunla sənin ürəyinə, açıq ərəb dilində Ruhul-Əmin endi ki, sən xəbər gətirənlərdən olasan. O həqiqətən ilkinlərin kitabındadır!» (11). Ruhul-Əmin rəmzi, adından göründüyü kimi, Əmin, yəni Amon (Əman) Allahın ruhudur və onun enməsi də, Əmanın göndərdiyi informasiya mənasındadır. Məhəmməd peyğəmbərin də mənbələrdə Əmin adlandırılması, onun Amon Allahının ruhu mənasında olması deməkdir.
Əl Fərabi, «Xeyirxahlıq şəhərin əhalisinin baxışları haqqında traktat»ında, vəhyləri qəbul etməni, ilkin materiya mənasında olan “fəal ağıl”ın, Allah vasitəsilə rəmz oxuyanlar nəslinin ağlına “axıb tökülməsi” kimi göstərir. Fərabiyə görə, bu insanların ruhları «fəal ağıl»a, yəni ilkin materiyaya birləşmişdir və kamildir (12). İslamda bu ilahi mahiyyətin rəmz oxuyanların ürəyinə “axıb tökülməsi” Fayd [FD] rəmzi ilə qeyd olunur ki, bu da Pta [PT] rəmzi mənasında ilahi mənbədən, yəni ilkin materiyadan, təsəvvür olunan varlığa tökülməsi  mənasındadır. İslamın «Sudur» rəmzi də bu tökülmə mənasında – mütləq ilahinin, yəni ilkin materiyanın axaraq, göy dünyasını yaratması fikrini ifadə edir.
Qədim Misir mənbələrində rəmz oxuyanlar tayfası “Qor ardıcılları” adlandırılır. Mən “Misir Allahlarının yaranış prosesi və onların törəmələri” adlı məqaləmdə göstərmişəm ki, Ra-Amon Allahının yaranış prosesini təkrar edən “Qor ardıcılları”, mənbələrdə ölümsüz hesab olunan pirlər nəslidir. Şumer-Akkad mənbələrində “içdə iki insan, içdə bir Allah” adlandırılan bu insanlar, digər mənbələrdə ölümsüzlük qazanmış Xızır nəsli hesab olunur və Xızır-Yafət mənasında Xazarapati adlandırılırlar. İslamda “Qor ardıcılları” - Quran (Qərəə) əhli kimi məlumdur ki, İslamın qanunlarına əməl edən bu insanların bədəni fiziki öləndə, ruhları Adəm kimi cənnətdə ölümsüzlük qazanır.
Bütün bunlar onu göstərir ki, İslamın qəbul etdiyi 124 min peyğəmbər - ilkin dövrlərdə yaradılmış 120 min Allah törəmələri və sonradan doğulmuş 4 min “Qor ardıcılları”dır. Peyğəmbər dedikdə də, ilkin materiya ilə vəhdət təşkil edən Apa (Pe) ruhlarından informasiya alan seçilmişlər nəsli, yəni “Qor ardıcılları” başa düşülməlidir.
Son dövr alimlərinin gəldiyi nəticələrə görə, “Qor ardıcılları” – Mesopotamiyanın böyük qəhrəmanlarıdır (13). Psevdo-Lukian (“Əbədiyaşarlar”) bu qəhrəmanları - “özlərini Allaha həsr etmiş peyğəmbərlər qrupu» kimi Midiya maqlarına aid edir. Midiya dedikdə indiki Azərbaycan ərazisi nəzərdə tutulur ki, Şihabəddin Yəhya Sühravərdiyə görə burada yaşayan batini türklərini Allah özü idarə edir. Mənbələrdə nizarilər kimi də qeyd olunan bu ifrat şiələr nəsli - Quranın gizli mənalarını bildikləri üçün batinilər adlandırılmışlar. Onların İşıq (Nur) haqqında yüksək təlimi Əflatun və ondan əvvəlki müdriklərin təliminə uyğundur. Deməli, peyğəmbərlər nəsli deyəndə Midiya ərazisində yaşayan nizari türkləri nəzərdə tutulmalıdır ki, İslamda bu “Qor ardıcılları” ənsarilər kimi məlumdur. Məhz bu ismaili-batinilər mənbələrdə məlahilər, mülhidlər, yəni mələklər nəsli adlandırılır ki, Qurana görə elçilər mələklər nəslindən göndərilir (14).
Məşhur sufi İbn Ərəbiyə görə, peyğəmbərlər xüsusi müqəddəslərdir ki, yüksək əbədi səviyyələri mövcuddur və onlar odda, yəni cənnətdə elçi və peyğəmbərlərlə əbədi olurlar. Ərəbi bu müqəddəsləri, Məhəmməd peyğəmbərin xalqı kimi qeyd edir və onların bütün xalqlardan üstün olmasını vurğulayır. Kitabının girişində Ərəbi, Məhəmməd peyğəmbəri və onun nəslini, «ilahi qüvvələri oyadan» adlandırır və bildirir ki, «O cəmiyyət başçısı və insan nəslinin ağası, havadarlıq qapısını açandır - Məhəmməd, öz xüsusi məqamında hökmranlıq qazanmışdır» (15 ). Əl Qəzali irsininin araşdırıcısı R. Nikolson bu səviyyəli insanlar haqqında yazır: «Vəli, yəni müqəddəs - Kamil İnsanın (Adəmin) kütləvi tipidir və bilmək lazımdır ki, Məhəmməd peyğəmbərin müqəddəsləri kultu, peyğəmbərlər kultu kimi «birdən görmə», «görülməyən və başa düşülməyən şeyləri görmə», «hər şeyin aydınlaşması» və s.-dən başqa bir şey deyildir» (16). Deməli, peyğəmbərlər nəsli ekstatik vəziyyətdə, yəni qamlama vasitəsi ilə Allahdan və ya ilkin materiyadan informasiya alan müqəddəslərdir.
Qəzaliyə görə, Məhəmməd peyğəmbər kosmik insandır və kainatın sabitliyi və qayda-qanunu ondan aslıdır. Ərəbi, Məhəmməd peyğəmbərin biliyini də, qədimliyini də bilavasitə Allahla eyniləşdirir və bildirir ki, “dünya tərtibi onunla başlamış və onunla da qurtarmışdır: Adəm - gil və torpaq olanda o artıq peyğəmbər idi, sonra isə elementar quruluşuna görə, peyğəmbərlərin möhürü oldu” (17 ). Məhəmməd peyğəmbərin, Adəm yaradılmamışdan peyğəmbər olması qədim Misir yazılarında da nəzərə çatdırılır. «Ölülər kitabı»nda (1,117-ci böl.) bildirilir ki, Amon Allahı Abidosda qurban gətirərək, taxtı üçün su yaradır. Qurbanlarının ruhlarını Beytdə yerləşdirən Allah, göydəki Qeb (Qeyb) dünyası yaradılanda artıq Abidosda peyğəmbəri idi. Bu isə o deməkdir ki, Hz. Məhəmməd Əmin - qədim Misirin Ra-Amon (Əman/Əmin) Allahının obrazıdır.
Hədislərin birində Məhəmməd peyğəmbər deyir: «Şəriət - mənim sözlərim, təriqət – mənim əməlim, həqiqət isə mənim daxili vəziyyətimdir». Peyğəmbərin daxili vəziyyətinin həqiqət olması, onun bədəninin, bütün yer kürəsini əhatə edən ilkin materiyadan ibarət olması deməkdir. Batinilikdə “Məhəmməd” rəmzi – “Midiya maqı” və “Qam Adəm” kimi də oxunur ki, bu da peyğəmbərin Midiyada yaradılmış Atum Allahının (Adəm) obrazında olması deməkdir.
Məhəmməd peyğəmbərin Allahın rəsulu olması da onun kosmik insan obrazında olması mənasındadır. Sufizmdə “rəsul” [RS-L] rəmzi “İsrail” [SR-L] rəmzi ilə eyni mənalıdır. Tövrata görə Yaqub [QB] peyğəmbər Allahla (ilkin materiya ilə) güləşir və Allah onun adını dəyişdirib İsrail qoyur. Batin elmində bu rəmz, göyləri əhatə edən ilkin materiyada Qeb (İslamda Qeyb, Kəbə) göy dünyasının yaradılması mənasındadır ki, İsrail rəmzi də Usiri-El, yəni qədim Misirin Osiris Allahının eli deməkdir. Məhəmməd peyğəmbərin Allah rəsulu olması, onun, Osiris Allahı obrazında ilkin materiyada yaradılmış kosmik insan, yəni Adəm (Atum) formasında olması deməkdir. Fəzlullah Astarabadinin “Cavidannamə”sinə görə, Kəbə, Darüs-Səlam və Beytül-Müqəddəs - Adəmin bədənindədir. Məhəmməd peyğəmbər isə, Tövratda altı günə yaradılan”Dünya” mənasındadır ki, bu da Adəmin, yəni Atum Allahının bədənindədir.
Hədislərin birində peyğəmbərimiz deyir: «İsraili peyğəmbərlər idarə etmişlər. Onlardan biri ölən kimi, onun yerinə digəri keçirdi. Lakin məndən sonra peyğəmbər olmayacaq, yalnız xəliflər olacaqdır və onlar çox olacaqlar». Peyğəmbərdən soruşdular: «Sən bizə nə etməyi məsləhət görürsən?». O, dedi: «Siz onlara içdiyiniz anda sadiq olun. Onlara çatası olanı onlara verin. Allah onlardan, sizi necə idarə etdiyini soruşacaq» (18). Bu hədisdən belə məlum olur ki, Məhəmməd peyğəmbər İsrailin, yəni göydəki Usiri elinin son peyğəmbəridir.
Quranda da açıq yazılır ki, bu kitab, Allahın aləmlərdən üstün etdiyi İsrail oğullarına göndərilmişdir. Allah onlara müdriklik, peyğəmbərlik və bərəkət vermişdir. Onlar elm və biliklərinə görə seçilmişlər və varislər olaraq ucaldılmışlar (19). Mən – “Qurandakı İsrail oğulları – Azəri türk bəyləridir” adlı məqaləmdə göstərmişəm ki, İsrail oğulları rəmzi altında pirlər, bəglər, seyidlər, şıxlar və s. Azəri türk müqəddəsləri nəzərdə tutulur. Hürufi deyimlərinin birində də deyilir: «Zatımı Təbrizdə kəşf etdim. Vəhdətin Günəşi ilk kəs Azərbaycanda göründü. Çünki Tanrı bu ölkəni kutlamışdır. Peyğəmbərlərin və ermişlərin (müqəddəslərin) parıldayan almazıdır» (20). Bu isə o deməkdir ki, günəş Allahı hesab olunan Ra-Amon Allahı Azərbaycan ərazisindən ərşə yüksəlmişdir və peyğəmbərlərin vətəni də məhz buradır.
İzrail (İsrail) rəmzinin Əzrail rəmzi ilə eyniliyi onu deməyə əsas verir ki, bu 124 min peyğəmbər, eyni zamanda Allahın əmri ilə insanların canlarını alan ölüm mələkləridir. Qədim mənbələrə görə, məhz bu ölməz peyğəmbərlər ordusu axirətdə yerə enərək, burada insanları mühakimə edəcək və axirət məhkəməsi quracaqlar.
Peyğəmbər sözü yunan və latın dilində “profetes”, “profeta” kimi səslənir ki, bu da “pir Yafət” mənasında qədim Misirdəki “firon Pta” fikrini ifadə edir. Rus dilində peyğəmbər sözü  “prorok” kimi yazılır və bu rəmz sufizmdə “pir-Kor”, yəni “firon Qor” mənasını verir.
Qədim Misirin “Bexdetdən olan Qor və qanadlı disk haqqındakı rəvayət”ində bildirilir ki, düşmənlərinə qalib gəldikdən sonra, qanadlı disk formasında olan Qor Allahı - “Böyük Allah», «Kim ki, beldə qərar tutmuşdur» və «Bu Allahın peyğəmbəri» adlanmağa başladı (21). Belə çıxır ki, “peyğəmbər” rəmzi qədim Misirdə “Böyük Allahın ruhu” mənasında işlənmişdir. Buradakı “beldə qərar tutmaq” dedikdə isə, Məhəmməd peyğəmbərin mindiyi insanbaşlı Buraq atı nəzərdə tutulmalıdır.
“Beldə qərar tutma” rəmzi Quranda da xüsusi nəzərə çatdırılır (22). İbn Ərəbi bu rəmzi İlya peyğəmbərlə bağlayaraq, bu rəmz altında - ilahi oddan, yəni ilkin materiyadan yaradılmış ilahi ata minmiş ruhu nəzərdə tutur və onu “Allahla vəhdətdə olan” kimi göstərir (23). Ərəbi bu rəmzi Livan/Lubana, yəni Alban rəmzi ilə əlaqələndirir ki, Alban [L-BN] rəmzi Batin elmində Nəbi-Eli [NB-L] kimi də oxunur.
Mənbələrə görə, Silvi şahlarının banisi öləndən sonra Allaha çevrilmiş və Alban dağlarındakı şəhərin üstündə qərar tutmuşdur. Firdovsi «Şahnamə»sində, fəzada günəştək qərar tutan bu Allahı Cəmşid adlandırır. Qədim Misir rəvayətlərində isə bu obraz - Ra diski ilə birləşib Ra-Amon (Ra-Əman) Allahına çevrilmiş firon Amonun odrazıdır. Qurana görə də, göydə, öz taxtında qərar tutan və ərşə yüksələrək, ona hakim olan Allah - Rəhman Allahdır (Quran 2:29, 13:2, 20:5). Bütün bunlar isə o deməkdir ki, qədim mənbələrdə Misir Allahları adlandırılan peyğəmbərlərin vətəni - günəşin doğduğu şərq ölkəsi olan Qafqaz Albaniyasıdır.
Kosmosun “at” rəmzində canlı varlığa çevrilməsi zamanı keçirilən xüsusi ritual - qədim hind mənbələrində «Aşvamedxa» ritualı adlanır və mən “Batini-Quran” kitabında bu ritualın elmi izahını vermişəm (24).
Belə çıxır ki, Məhəmməd peyğəmbərin Buraq adlı insanbaşlı ata minməsi prosesi adi proses yox, çox mürəkkəb, dünyəvi bir prosesdir ki, bundan sonra kainat - Məhəmməd peyğəmbərə «kainat atı» timsalında tabe olur. Aydındır ki, burada da söhbət insan ruhunun “ata minmə”sində gedir. Bu isə o deməkdir ki, peyğəmbərlər nəslinin nümayəndəsi həqiqətən də ölmürlər. Onlar bu dünyadan köçən kimi, ruhları Qeyb aləminə qalxaraq, orada, onunla bir vaxt yaranmış disklə birləşir və ölümsüzlük qazanırlar. Məhz bu kainat atına minmənin hesabına rəhmətə getmiş müqəddəsin ruhu da, yerdəki insanlara köməklik göstərə bilir və s.
Yazdıqlarımızdan çıxan nəticə odur ki, İslamın qəbul etdiyi 124 min peyğəmbər, adi insanlardan fərqli olaraq, insaniyyəti və bəşəriyyəti daha mükəmməl, mənalı etmək üçün xüsusi yaradılmış müqəddəslər nəslidir. Bütün dinlərin hərəkətverici qüvvəsi olan bu müqəddəslərin elmləri də birdir. Dinlərin hamısının batini, yəni gizli mənaları, bu müqəddəslərin vahid elminə aparıb çıxarır və yalnız bu vahid elmi bildikdə müqəddəs kitablar məna ifadə etməyə başlayır. Bu sirləri bilməyən insan, Quran, Tövrat, İncil və s. müqəddəs kitablarda söhbətin belə nədən getdiyini anlaya bilməz.

Ədəbiyyat

1.  Quran, 3:33
2.  Дэвид Рол, «Утраченный завет» , http://top-lib.ru/583242-devid-rol-utrachennyy-zavet.html
3.  Əflatun, “Timey”, 41B,D,S
 4.  M. Xorenatsi, I kitab, böl.19
 5.  Quran, 2:213
 6.  «Kitabi - Dədə Qorqud», B., 1988, səh. 49, 80
 7.  «Kitabi - Dədə Qorqud», B., 1988, səh. 44
 8.  Quran, 17:13
 9.  Əflatun «Timey» 71E,72B
10. Quran, 18:56, 6:48
11. Quran, 26:192-196
12. Аль-Фараби, «Существо вопросов», böl.26,28, sayt: http://enoth.narod.ru/Philosophy/ph02_farabi.txt
13. Дэвид Рол, «Утраченный завет» , http://top-lib.ru/583242-devid-rol-utrachennyy-zavet.html
14. Quran, 22:75, 33:43, 6:7-9, 25:7
15. Ибн Араби. “Геммы мудрости”, böl.14,16,2, sayt:  http://www.iph.ras.ru/~orient/win/publictn/bezels/ogl.htm
16. Абу Хамид Аль-Газали, «Воскрешение наук о вере», М, 1980; səh.276, 284
17. Ибн Араби. “Геммы мудрости”, böl. 27, sayt:  http://www.iph.ras.ru/~orient/win/publictn/bezels/ogl.htm
18. Джон Бертон, «Мусульманское предание: введение в хадисоведение», М-СПб., 2006, böl.83
19. Quran, 27:76,77, 45:16, 2:47,122,40, 44:32, 45:16, 6:165
20. Şakir Keçəli, «Alevilik. Bozkırda yanan atəş», Ankara, Emel Matbaaçılıq Ltd, səh.147
21. Е. А. Уоллис Бадж, «Египетская книга мёртвых», М-СПб., Ексмо, 2005, səh.95
22. Quran, 8:60, 100:1-6, 36:42, 43: 12
23. Ибн Араби. “Геммы мудрости”, böl.22, sayt:  http://www.iph.ras.ru/~orient/win/publictn/bezels/ogl.htm
24. Firudin Gilar Bəg, “Batini-Quran”, B.,2008, səh.72.

                                                                                                Firudin Gilar Bəg

вторник, 7 января 2014 г.

Qurana görə axirətdə Allah gələcək



Quran yazır: “O (Allah) - Əvvəl və Axırdır. Zahir və Batindir. O hər şeyi biləndir!” (Quran, 57:3). Eyni fikir Əhdi-Cədiddə nəzərə çatdırılır və burada Allah bildirir ki, “Mən – Alfa və Omeqayam (Əvvəl və Axır) və axirətdə də Mən gələcəyəm” (Библия, Откр.1:8, 1:10-11, 22:12-13). Bu kitabda, axirətdə gələcək Allah kimi İsa peyğəmbər nəzərdə tutulur və xristianlar da İsanı Allah kimi qəbul edirlər. Deməli, Quranda da – “O, Əvvəl və Axırdır, Zahir və Batindir” deyəndə - Batində, yəni gizlində olub, axırda gələn insan, Allah kimi qəbul edilməlidir.
Quranda (57:3) “Əvvəl” sözü - “evvelu” kimi yazılır ki, bu da ilk, bütün varlıqlardan əvvəl var olmuş” deməkdir. Sufizmdə bu rəmz Şumer yazılarındakı “Libbi” rəmzi ilə eyni mənalıdır. Axır sözü isə bu kitabda “Ahiru” kimi yazılır ki, bu da qədim Misirin Xor, Qor rəmzi ilə eynidir və mən “Assuriya – qədim Azərbaycan ölkəsidir” adlı məqalədə bu rəmzlərin batini mənalarını açmışam (sayt: http://gilarbek.blogspot.com/2013_10_01_archive.html).
Qurana görə, Allah Adəmi və İsa peyğəmbəri “Kün!”, yəni “Ol!” əmri ilə yaratmışdır (Quran, 3:59). Axırda gələnin İsa, əvvəldə gələnin isə Adəm olduğunu qəbul etsək, razılaşarıq ki, Əvvəldə və Axırda gələn Allah haqqında tam təsəvvür yaratmaq üçün “AdəmKün” və “İsaKün” rəmzlərinin sirlərini araşdırmalıyıq.
Yalnız samitlərin xüsusi məna ifadə etdiyi sufizmdə, yəni Batin elmində, “AdəmKün!” [DMKN] rəmzi, mənbələrdəki “Damkin” [DMKN] rəmzi ilə eyni mənalıdır. Damkin rəmzi isə ən qədim mətnlərdə - “Yer və göyün təməl Evi” olan Etemenanki məbədinə aid edilir. Mən, yuxarıda qeyd etdiyim məqalədə göstəmişəm ki, Etemenanki (AtumNunKi) zikkuratının Esagil məbədi, qədim Assur, Misir Allahlarının yaratdığı kosmik insanın – Adəmin yerdəki obrazıdır. Mətnlərdə Asar/Osiris adlandırılan bu kosmik insan (Adəm), qədim Misir mənbələrində Atum Allahı adlandırılır. Mühiddin ibn Ərəbi, əl Qəzali, Astarabadi və s. kimi sufilərə və digər mənbələrə görə də, Adəm (Atum) – bütün dünyanı Öz “bədəni” ilə əhatə etmiş Allahdır. Deməli, Əvvəl (Alfa) mənasında olan ilk Allah – göydə kosmik insan obrazında yaradılmış Atum Allahıdır.
Qədim Misir mətnlərinə görə, Atum Allahını - Misirin ilk fironu (pir) kimi tanıdığımız Amon yaratmışdır. Amon öldükdən sonra, onun ruhu ərşə qalxaraq, əvvəlcədən göydə yaratdığı Ra diski ilə birləşmiş və Ra-Amon Allahına çevrilmişdir. Ra-Amon Allahı isə - kosmik insan olan Atumun (Adəmin) düşünən beynidir. Bu o deməkdir ki, Əvvəldə gələn Allah, yəni Adəm - qədim Misirin ilk fironu olmuş Amondur.
Pir (firon) Amon, 5500 il bundan əvvəl, bəşəriyyətə həyat vermiş ilkin materiyanın sirlərini dərk etmiş və özünə tabe edərək, ondan, insan obrazında olan kosmik varlıq – Atum Allahını (Adəm) yaratmışdır. İlkin materiya - mənbələrdə dirilik suyu, İlahi od, həyat enerjisi və s. adlandırılan cövhərdir ki, onun nə əvvəli nə də sonu var. Kosmik insan olan Adəm də bu İlahi nurdan yarandığı üçün, Quranda O - əvvəli və sonu olmayan, doğmayan, doğulmayan Allah adlandırılır.
Quranda Ra-Amon Allahı Rəhman kimi qeyd olunur və onun göyləri tutması, Rəhmanın ərşə sahib olması kimi nəzərə çatdırılır (Quran, 20:5). Deməli, Əvvəldə gələn Allah elə Rəhman Allahdır ki, o Adəm obrazında ərşə sahib olmuşdur.
İslamın əsas rəmzlərindən olan “Bismillahu Rəhmani Rəhim” rəmzi sufizmdə - “Göylərin sahibi olan Allahın ruhu - Ra-Amonun və Ra-Qamın ruhudur” kimi mənalandırılır və mən Batini-Quran kitabında buna izah vermişəm. Burada Rəhmandan sonra Rəhim adı çəkilir ki, bu rəmz axırda gələn və batində olan Allah aid edilməlidir. Rəhim rəmzi sufizmdə Ra-Qam mənasında, qamlıq vəziyyətində (sufizmdə Bəqa səviyyəsi) olan insan ruhunun, axirətdə Ra günəşi ilə birləşəcəyi deməkdir. Ra-Qam rəmzi mənbələrdə Qamər kimi də yazılır və Ay mənasını verir ki, bu da Günəş Allahı Rəhmandan sonra, axirətdə, onun yerinə keçəcək Ay Allahı mənasındadır.
Bismillah (Bəsmələ) rəmzi sufizmdə “Bi+İsm+İllah” kimi açılır və yazılanlara görə imam Əli demişdir: “Quran Fatihədən, Fatihə Besməlidən, Besməli isə Ba hərfindən ibarətdir. Mən isə Ba hərfinin altında bir nöqtəyəm”. “Ba” rəmzi qədim Misir mətnlərində, göydə ölümsüzlük qazanmış pirin ruhunu bildirirdi. İslamda da Ba/Va rəmzləri Allaha aid edilir və “Billah”, “Vallah” kimi məlumdur. Quranda Billah rəmzi – “Amenu Billahi” kimi yazılır ki, bu da Ba Allahın ruhunun elə qədim Misirin ilk piri olan Amonun (Amenu) ruhu olması deməkdir (Quran, 49:15). Deməli, “Amenu Billahi” dedikdə Amon Allahının göydə, Allah obrazında olan Ba ruhu başa düşülməlidir.
Quranda, axırda gələnin də Allah adlandırılması o deməkdir ki, axirətdə yaranacaq ikinci Adəmin də ruhu pir (firon) Amonun ruhu olacaqdır. Xristianlarda “Ruh” mənasını verən İsa rəmzi - qədim Misir mənbələrində “Allahın Ruhu” mənasını verən “Sia” , “Şu” rəmzidir. Yəhudilər bu Ruhu - “Yeşua”, müsəlmanlar isə “Şiə” rəmzi kimi qəbul etdilər. “İsa” rəmzi Kitabi - Dədə Qorqudda “Asi” kimi yazılır ki, asilər “su” altında -  “Allah mənəm” deyə car çəkirlər (“Kitabi - Dədə Qorqud”, B., 1988, səh.118). Deməli, Kitabi - Dədə Qorquda görə, Allah - Əmman (Ümman) dənizindəki kafər şəhərində yaşayan ruhdur və o axirətdə İsa obrazında gələcək ki, bu eyni zamanda Şiə imamının gəlməsi mənasındadır.
Tədqiqatlar göstərir ki, xristianların İisus Xristos adlandırdıqları İsa Allahı mənbələrdə imam Əli ilə əvəz edilir. Şiələrin Əli-Allahi (Əhli-Həq) təriqətində də Əlini Allah kimi qəbul edirlər. Quranda imam Əlinin adı çəkilmir, əvəzində isə Məryəm oğlu İsanın adına 23 dəfə rast gəlinir. Sufi dahilərindən olan Mühiddin ibn Ərəbi, imam Əlinin əvəzinə İsanı – “mütləq vilayətin möhürü” adlandırır və bununla da, imamlığın və xristianlığın funksiyalarının üst-üstə düşdüyünü bildirir (Анри Карбен, «История исламской философии», sayt: http://networkedblogs.com/lrg5G). Ərəbi, varis rəmzi altında, Allahın “Ol!” əmri ilə yaranmış İsanı və onun obrazlarını nəzərdə tutur. Hədislərə görə də Məhəmməd peyğəmbər yalnız Məryəm oğlu İsanı özünə yaxın hesab edir. Belə çıxır ki, Məhəmməd peyğəmbər İsanı - imam Əli kimi qəbul edir. Deməli, axirətdə imam Əli ilə eyni obrazda çıxış edən İsa, yəni İisus Xristos gəlməlidir. Mən – “Ledun elmində İmam Əli obrazı” adlı məqaləmdə Əli rəmzinin ən qədim rəmz olduğunu və bu rəmzin qədim Assur mənbələrində, göydə yaradılmış kosmik İnsan-Allah obrazında olmasını da yazmışam (sayt: http://www.gilarbeg.com/index.php?sehife=oxu&lang=1&content=1203).     
Sufizmdə də “Ruh” mənasında olan İsa rəmzi, müsəlmanların Şiə rəmzi ilə eyni mənalıdır. İsa peyğəmbər Qalileyin Nazaret şəhərindən olmuşdur ki, şiələr bunu Gel (Gelati-Şiə) və Nizar eli adlandırırlar. Nizar (Nazaret/Nasar) - batini şiələrdə irqin fəxri olan imamdır. Deyilənə görə O sağdır, lakin onu heç kim görə bilməz. O həmişə əbədi yaşayır və şahlıq edir. Nizari rəvayətinə görə, birinci “gizli imam” Nizarın nəvəsi olmuşdur ki, atasının və babasının Misirdə zindanda ölümündən sonra yetim qalmışdır. Onu nizarilər xilas etmiş, Ələmut qalasına aparmışlar. Orada onu Həsən ibn Sabbah gizlində tərbiyə etmiş və heç kimə göstərməmişdir («Шииты, сунниты, дервиши: вечные тайны ислама», М., 2005, səh. 159). Yazılanlara görə, Həsən ibn Sabbah ölümündən əvvəl, öz Ələmut dövlətini öz xələfinə - “imamın öz dövlətinin başına keçəcəyi” vaxta qədər tapşırmışdır (Л. В. Строева, «Государства Исмаилитов в Иране в XI – XIII вв.», М., 1987, səh. 165,166,59). Deməli, Nizar burada Nazaretli İsa kimi bir müddət gizlində qalmışdır ki, axirətdə zühur etsin.
Nizar rəmzi - Nu şəhərindəki Azər/Asar, yəni Osiris Allahı mənasındadır ki, Nu şəhəri qədim Misir mətnlərində Gel (Geliopol) şəhərinin digər adıdır. Nizarın əbədi yaşayıb şahlıq etməsi, onun Allah rolunda olması mənasındadır və qədim Misir yazılarında bu rəmzlər bilavasitə Misir Allahına şamil edilir. Belə çıxır ki, Nizar deyəndə - qədim Misirdə dirilik suyu, İlahi od və s. mənalarda olan Asar/Azər, yəni Osiris Allahı başa düşülməlidir. Misir mətnlərinin birində Osiris-Nu (Nu-Asar/Nasar) Allahının – “Mən Sebek Allahı kimi diriləcəyəm” deyimindən isə belə çıxır ki, mənbələrdə Sabbah deyəndə məhz qədim Misirin Sebek Allahı başa düşülməlidir. Osiris Allahının mənbələrində “ölüb-dirilən Osiris” adlanması, Sebek Allahının da bu mənada dirilməsi, onun Osiris Allahının obrazında olması deməkdir. Buradan isə belə nəticə çıxarmaq olar ki, gizlində qalmış İsanın gəlişi, elə Nizarın zühurudur və qədim Misir yazılarında bu hadisə Osiris (Azər) Allahının axirətdə dirilməsi mənasındadır.
Nizariləri mənbələrdə “assasinlər” adlandırırlar ki, sufilər bu rəmzi “İssi-Sin” kimi oxuyurlar. “İssi” (İisus) rəmzi “Asi”, “İsa” rəmzləri kimi “Ruh” mənasını verdiyi üçün, “assasin” rəmzi “Sin-ruhu” deməkdir. Sin rəmzi isə qədim mənbələrdə, axirətdə gəlməli olan Ay Allahı mənasındadır və bu da İslamın rəmzidir. Tədqiqatçı Devid Rol qeyd edir ki, patriarxal dövrdə Xarrandan (Arran) olan Ay Allahı Sin, mənbələrdəki “İl-Amurru” rəmzi ilə eyniləşdirilirdi. İl-Amurru, yəni amoreylərin (midiyalıların) El Allahı da qədim mənbələrdə - Ay kultu emblemi fonunda dayanmış və ya onu əlində tutmuş vəziyyətdə təsvir edilirdi. Tapılmış əşyalarda “Amurru torpağının Sin Allahı” kimi tərcümə edilən yazılara da rast gəlinir (Дэвид Рол, «Утраченный Завет», сайт:  http://lib.rus.ec/b/328508/read).
Məşhur sufi Cabir ibn Xəyyanın “Kitab əl-Məcid” traktatında, “Sin” rəmzi gözlənən İmama aid edilir. Tədqiqatçı Anri Korbenə görə, “Sin - qərib, səyyah, yetim mənasındadır və öz zəhməti ilə İmama gedən yolu tapanın, özü kimi səyyahlara İmamın təmiz nurunu göstərənin obrazıdır...”.  Burada İmam özü İlahi Ruhdan axaraq dünyamızdakı vəziyyəti dəyişəcək olan Eliksir (əl-İksir) kimi göstərilir. Deməli, amoreylərin Xarrandan olan Sin - Ay Allahı, ilkin materiyanın təcəssümü olaraq insan obrazında zühur edəcək İmamın obrazıdır.
Amorey [MR] rəmzi İslamda - hökmdar, rəhbər, müsəlmanların başçısı mənasını daşıyan əmir [MR] kimi məlumdur. Bu rəmz şiəlikdə İmam Əliyə aid edilir və “Əli - əmir əl-möminin” kimi  yazılır. Belə çıxır ki, “İl-Amurru” rəmzi altında “Əli – Əmir”, yəni şiələrin “Əli - əmir əl-möminin” rəmzi nəzərdə tutulur.
Lakim Əmir, Amurru rəmzləri eyni zamanda qədim Misirlə bağlıdır ki, “MR” rəmzi Misir piramidasını bildirirdi. Misirşünaslar “MR” rəmzini - “qalxma yeri”, “fironun göyə qalxması üçün metafizik odlu şar”, “Ba-nın qalxması”, “yaranış yeri və sonsuzluqda dirilmənin baş verdiyi İlkin dağ” və s. rəmzlərlə əlaqələndirirlər. Bütün bunlar Ra-Amon Allahının yaranışı və ərşə hakim olması ilə bağlı rəmzlərdir. “MR” rəmzi ilə bağlı olan və qədim Misirin digər adı sayılan Ta-Meri rəmzi isə - “Mer torpağı”, “sevimli torpaq”, “dirilmə torpağı”, “şumlanmış və qaldırılmış torpaq”, “İlahi kanallar torpağı”  və s. kimi mənalandırılır. Lakin “mer” (piramida) rəmzi eyni zamanda “toxa” (bel, kətmən) işarəsi ilə də bağlıdır. Bu işarə toxa sözündən başqa “xenn”, “xennu” – nəyisə pozmaq, dəyişmək, çevirmək və s. kimi də mənalandırılır. “Xenn qayığı” isə, Torpaq açılandan və Osiris Allahını yeraltı dünyadan buraxdıqdan sonra göylərə aparmalı idi  və s. (Алан Ф Эльфорд Путь Феникса. Тайны забытой цивилизации, «Земля Мер», http://www.universalinternetlibrary.ru/book/26498/ogl.shtml#t130). Əgər biz nəzərə alsaq ki, “xenn”, “xennu” (xanaan) rəmzi eyni zamanda Kənan/KiNun, yəni Allahın “Kün!” əmridir, razılaşarıq ki, burada söhbət - ilkin materiyanın “formasını” dəyişərək, ondan yaradılmış və göyə qaldırılmış torpaqdan gedir. Bu da bizim cənnət adlandırdığımız ruhlar dünyası mənasındadır. Qədim Misirdə, göydə yaradılmış bu torpaq Yuxarı Misir, yerdəki torpaq isə Aşağa Misir adlanırdı.
Bütün bunlar o deməkdir ki, Allahın “Kün!” əmri ilə ilk yaratdığı Adəm, göydəki ruhlar dünyasının insan simasında olan obrazıdır. Axırda gələcək Allah da, əvvəldəki Allahın yolunu getməli və o da öləndən sonra Atum Allahı (Adəm) kimi dirilməlidir.  Ölüb-dirilən Allah kimi isə mənbələrdə Osiris, Attis, Adonis,Tammuz, Kibela, İsa və s. Allahlar göstərilir.
İsa peyğəmbərin “Kün!” əmri ilə yaradılması, yəni “İsaKün” rəmzi sufizmdə “Sakin” rəmzi kimi qeyd olunur və Allahın sakinliyi, Onun insanda və müəyyən bir varlıqda mövcudluğu anlamındadır. Tövratda “Sakin” rəmzi “Skiniya” kimi qeyd olunur və Musa peyğəmbərin İlahi oddan, yəni ilkin materiyadan Göydə yaratdığı çadır mənasındadır. Allahın sakin (Skiniya rəmzi) olduğu bu “Vəhy çadırı” Musa peyğəmbər tərəfindən “qalmaq” üçün yaradılmışdır. Deməli burada, “Vəhy çadırı” rəmzi altında kosmik insan nəzərdə tutulur ki, insan öləndən sonra onun ruhu, çadır rəmzində olan Adəmin (Allahın) “bədəninə” köçür.
Erməni mənbələrində “Sakin” rəmzi Sisakan kimi qeyd olunur ki, bu da “İssi-Kün!”, “İisus-Kün!” mənasındadır. M. Xorenatsi “Ermənistan tarixi” kitabında Sisakan (Sisaka) nəslini - Gel, Gelarküni nəsli hesab edir ki, bu da Qalileyli İsanın məhz Gelarkünidən olması deməkdir. Onun yazdığına görə, Ermənistanın birinci şahı Valarşak, Ermənistanın hökmranlığını məhz Sisakan nəslinə vermişdir (M. Xorenatsi, kit.1, böl.12). M. Xorenatsi bu nəsli böyük, adlı-sanlı tayfa kimi qeyd edir və bildirir ki, Alu, yəni Albanuya sahələri onlara vərəsəliklə verilmişdir. O məhz bu “əjdaha” nəslini - “qədim şah toxumu” və tacqoyan Baqarat, yəni Aratta bəgləri adlandırır. Bu isə o deməkdir ki, axırda gələn Allah da - ən qədim şahlar nəslindən olacaqdır.
Mən – “Армения навечно дана азербайджанским бекам” adlı məqalədə göstərmişəm ki, mənbələrdə Ermənistan deyəndə Alban dağlarının göylərində yaradılmış Ra-Amon Allahının ruhlar dünyası nəzərdə tutulmalıdır (sayt: http://gilarbey.blogspot.com/2013/08/blog-post_142.html). Digər tərəfdən, Albaniyanın da mənbələrdə Alu adlandırılması o deməkdir ki, Alu - yəhudilərin El Allahı və ifrat şiələrin də Allah kimi qəbul etdikləri İmam Əli obrazıdır. Bu obraz, axirətdə göydə yaranacaq yeni ruhlar dünyasının (El), yeni Adəmın (Atum Allahı) obrazıdır. Quranda, axirətdə, göydəki ruhlar dünyasının yenidən yaranması – “torpaqların dəyişdirilməsi” adlanır (Quran, 14:48). “Cənnət haqqında həqiqətlər və onun vərəsəliklə verilməsi” adlı məqalədə, mən bu haqda daha geniş məlumat vermişəm (sayt: http://gilarbek.blogspot.com/2013/03/cnnt-haqqnda-hqiqtlr-v-onun-vrslikl.html).
Yazdıqlarımdan çıxan nəticə isə odur ki, axirətdə Sisakan nəslindən doğulan insanda, qədim Misirin ilk fironu olan Amonun ruhu olacaqdır. Adi insan kimi doğulan və qədim sirləri bilən bu insan öləndən sonra, onun ruhu göylərə qalxıb, “Dünya”nın yaradıldığı vaxt göydə yaradılmış Ra diski ilə birləşəcək. Quranda bu birləşmə Günəşlə Ayın birləşməsi kimi qeyd olunur ki, bu da Günəş Allahı Rəhmanla, Ay Allahı Rəhimin birliyi mənasındadır (Quran, 75:9). Məhz bu vəhdətdən sonra göylərdə yeni Adəm, Atum Allahı yaranacaq və bundan sonrakı 2200 illik zamanın sahibi də Rəhim Allah olacaqdır.
Bütün bunlar haqqında daha geniş məlumat və təkzibolunmaz faktlar, müəllifi olduğum “Batini-Quran” kitabında və məqalələrimdə verilmişdir.

                                                                                      Firudin Gilar Bəg
                                                                                      www.gilarbeg.com