Hədislərə görə Allah, Adəm
peyğəmbərdən Məhəmməd peyğəmbərə qədər 124 min peyğəmbər göndərmişdir. Bu
peyğəmbərlər nəsli Qurana görə Adəm, Nuh, İbrahim və İmranın nəslidir ki, Allah
onları aləmlərdən üstün yaratmışdır (1). Lakin bu peyğəmbərlər haqqında demək
olar ki heç yerdə açıq məlumatlar verilmir. Biz isə ümumiyyətlə peyğəmbər
sözünün əsl mahiyyətini hələ də bilmirik. Buna görə də 124 min peyğəmbərin
kimliyi barədə yeni söz deməklə bərabər, “peyğəmbər” sözünün də batini, yəni
həqiqi mənasını açmaq qərarına gəldik.
Dilimizdəki “peyğəmbər”
kəlməsi fars sözü kimi qəbul olunmuşdur və “xəbər gətirən” mənasındadır. Sözün
kökü olan “peyğəm” kəlməsinin “xəbər”mənasında olması, bu sözün türklərə aid
olması deməkdir. Çünki, “peyğəm”
sözündəki “ğəm”kəlməsi – qam (şaman) mənasında türklərə aiddir. Şamanlıqda
“qam” rəmzi - qamlama, yəni kahinin ekstatik vəziyyətini (“Om” rəmzi) bildirir
ki, bu zaman şaman ilkin materiyadan (“Hu” rəmzi) informasiya almağa başlayır.
Peyğəm sözünün digər
hissəsi olan “pey”rəmzi sufizmdə, yəni hər samitin bir rəmz olduğu Batin
elmində “P” samitinin müqəddəslərə aid edilməsini bildirir. Bu rəmz Gül-Təkin
türk abidəsində Apa, Apıt kimi qeyd olunur. Qədim Misir mətnlərində Apıt rəmzi
- Pta (Apet/Yafət) Allahının törəmələri mənasında “Pe ruhları” kimi yazılır və
ilk hökmdarlara aid edilir.
Mənbələrə görə, qədim
Misirin ilk fironu Amon ilkin materiyanın sirlərini dərk edərək ondan, yer
kürəsini əhatə edən Atum Allahını yaradır. Bu yaranış zamanı firon Amon özünü
ilkin materiyanın Pta Allahı adlandıraraq, söz, fikir, qurban və magik
rituallar vasitəsi ilə Atumu, yəni Adəmi formalaşdırır. Daha sonra Amon, insan
formasında olan bu kosmik Adəmin yerdə bənzərlərini yaradır. Devid Rol bu
bənzərləri “ilkin dövrün böyük ruhları”, “inşaatçı Allahlar”, “müdriklər
qardaşlığı”, “Yaradıcının övladları” və s. kimi qeyd edir (2). Əflatun bu ilk
yaradılmış varlıqları “Allahlar Allahları” adlandırır (3). Tarixçi M. Xorenatsi
isə bu Allahlar nəslini Babil qülləsini tikən nəhəng varlıqlar kimi qeyd edir
(4).
Tövrata görə, Şərqdən gələn
bu varlıqlar “başı göylərə çatan” Babil qülləsi tikirlər və Allah onların
elmlərinin çoxluğunu görüb, dillərini dəyişdirir və dünyaya səpələyir. Quran bu
haqda yazır: «İnsanlar bir ümmət idilər, Allah müjdəçiləri və xəbərçiləri
peyğəmbər olaraq göndərdi və aralarındakı anlaşılmazlıqları aradan götürmək
üçün kitab göndərdi və insanlar bununla da ayrıldılar» (5). Deməli, “Pey” rəmzi
- ilkin materiyadan, yəni dirilik suyundan yaradılmış 120 min Misir Allahlarına
(“Pe ruhları”) aiddir ki, bunların da atası və yaradıcısı Ra-Amon Allahı
sayılır. İslamda bu varlıqlar mühacirlər (məkkəlilər), digər mənbələrdə isə
qoq-maqoq (yəcuc-məcuc), kimmir (qamər), arimasp və s. adlarla adlandırılırlar.
Belə çıxır ki, “peyğəm” rəmzi, ilkin materiyadan informasiya alma qabiliyyətinə
malik 120 minlik fövqəladə qüdrətli varlıqlara aid edilməlidir.
Peyğəmbər sözündəki “bər”
rəmzi isə “ibri”, “əvrə”, yəni “ibrani” mənasında yəhudi, seçilmiş deməkdir.
Kitabi –Dədə Qorqudda bu rəmz “əvrən” kimi yazılır və “Adəmilər əvrəni”,
“ərənlərin əvrəni” mənasında “Adəmin seçilmişi”, “ərənlərin seçilmişi” fikrini
bildirir (6).
Bu gün artıq məlumdur ki,
“yəhudi” rəmzi mənbələrdə Xəzər türk xaqanına və bəglərə (bəy) aid edilir.
Kitabi-Dədə Qorqudda məhz bu bəg-ərənlər “dünya mənim” deyərək, dünyanın
sahibləri olması ilə öyünmüşlər. Bu isə o deməkdir ki, peyğəmbər rəmzi türk
bəylərinə də aid edilməlidir.
Sufizmdə ilkin materiyadan
informasiya alma yolu - tərikə yolu adlanır və sufinin Allaha, yəni “Hu”
adlandırdığı ilkin materiyaya qovuşması üçün keçdiyi silsiləni bildirir. Türk
(türük) rəmzi də bu mənada “tərikə yolunu gedən” fikrini ifadə edir. Silsilənin
“bəqa”, yəni bəglik fazasında türük Allaha qovuşur və artıq onunla Allah
arasında heç bir maneə olmur. O, mənbələrdə dirilik suyu, ilahi od və s.
adlandırılan ilkin materiyanı idarə etmək, onu istədiyi varlığa vermək,
varlıqlardan onun daxili strukturu haqqında informasiya almaq, istədiyi şeyi
yaratmaq üçün vacib olan üsulu tam dərk etmək və s. ilahi qüdrətə sahib olur.
Qeyd etdiyimiz kimi, qədim Misir mənbələrinə görə bu səviyyəyə yalnız bir nəfər
– Misirin ilk fironu olan Amon (Əman) çatmışdır. O, ilkin materiyadan Ra günəş
diskini yaratmış və Özü fiziki öləndən sonra, onun Ba adlandırdığı ruhu göyə
qalxaraq Ra diski ilə birləşmiş və Ra-Amon Allahına - Rəbbə (Bər) çevrilmişdir.
Daha sonra firon Amon qurban ruhlarından göydə ruhlar dünyası yaratmışdır.
Kitabi-Dədə Qorqudda bu yaranış “qom qomlamam qoma yurdum” adlandırılır ki, bu
da qamlama vasitəsi ilə göydəki Qam ölkəsinin yaradılması deməkdir (7). Qədim
Misir mənbələrində Qam ölkəsi “Kem” kimi yazılır və Misirin başqa adı kimi
qəbul olunmuşdur. Bu isə o deməkdir ki, qədim Misir Allahları elə türk bəg ərənlərdir
və Orxon-Yenisey yazılarında da türk xanının göydə Allah yaratması açıq
yazılır.
Quranda Ra-Amon (Ra-Əman)
rəmzi Rəhman kimi qeyd olunur və Allah mənasını verir. İslamda Amon Allahının
Ba ruhu - Vallah kimi məlumdur. «Piramida mətnləri»ndə Ba ruhu – Allahların və
fironların malik olduğu güc, qüdrət təcəssümüdür və quş kimi təsvir olunur.
Quranda da insanın ruhu mənasında olan quşun, hər bir insanın öz boynunda
“bərkidilməsi” qeyd olunur (8). Əlləri və başı insanınkı kimi təsvir olunan bu
quş, bədənin ölümündən sonra göyə qalxaraq Benu qiyafəsi alır. Rəvayətlərdə
Simurq (Zümrüd), Humay, Feniks, Qaruda və s. adlandırılan bu quş inama görə,
hamıya köməklik edir, möcüzələr göstərir və uzaq məsafələri ani vaxtda qət edə
bilir və s.
Lakin sufizmdə Benu [BN]
rəmzi, peyğəmbər mənasında olan Nəbi [NB] rəmzi ilə eyni mənalıdır. Bu isə o
deməkdir ki, xəbərçi mənasında olan Nəbi dedikdə, göydə Ra diski ilə birləşən
və ölümsüzlük qazanan fironun Ba ruhu başa düşülməlidir. Bütün bunlar isə onu
göstərir ki, “peyğəmbər” rəmzi altında adi ölümlü insan yox, “göylərdə
ölümsüzlük qazanmış müqəddəsin ruhu” başa düşülməlidir.
Əflatuna görə də,
peyğəmbərlik edən, yəni göydə olaraq fikrən informasiya göndərənlər peyğəmbər
adlandırılmalıdır. Bu informasiyanı qəbul edənlər isə rəmz oxuyanlar, yozanlar
tayfasıdır. Əflatun «Timey» əsərində bildirir
ki, ilk yaradılmış Allahlar nəsli, Ra-Amon Allahının əmrinə uyğun olaraq, rəmz
oxuyanlar, yozanlar tayfası yaratmış və onlarda «gələcəyi görmə»ni təsis etmişlər: “Buradan da belə bir adət əmələ
gəldi ki, Allahla bağlı «gələcəyi görmələrə», yalnız bu iş üçün ayrılmış «baxıcılar»
nəsli, «anlayan tayfa» hökm verə bilər. Düzdür, bəzən onların özlərini də
peyğəmbər adlandırırlar, bu isə yalnız bilməməkdən irəli gəlir. Çünki onlar
yalnız sirli görmələri və [rəmzi] dili yozurlar və buna görə də həqiqət naminə
onları peyğəmbər yox, gələcəyi görənlərin təfsir verəni, şərhçi adlandırmaq
lazımdır» (9). Əflatunun yazdıqlarından belə çıxır ki, Allahla bağlı
məlumatları, yalnız bu iş üçün xüsusi yaradılmış tayfa verə bilər. Çünki Allah
məhz onlarda gələcəyi görməni və Allahla əlaqəni təsis etmişdir. Peyğəmbər
deyəndə də məhz bu nəsildən olan rəmz oxuyanlar başa düşülməlidir. Quranda da
xüsusi nəzərə çatdırılır ki, - “Biz o göndərilən peyğəmbərləri müjdəçi və
xəbərçilər kimi göndəririk” (10).
Qurana görə, vəhy zamanı
peyğəmbərin ürəyinə Ruhul-Əmin enir və məhz bundan sonra o peyğəmbər kimi
fəaliyyət göstərməyə başlayır: «Və həqiqətən bu aləmlərin Rəbbinin
göndərdiyidir. Onunla sənin ürəyinə, açıq ərəb dilində Ruhul-Əmin endi ki, sən
xəbər gətirənlərdən olasan. O həqiqətən ilkinlərin kitabındadır!» (11).
Ruhul-Əmin rəmzi, adından göründüyü kimi, Əmin, yəni Amon (Əman) Allahın
ruhudur və onun enməsi də, Əmanın göndərdiyi informasiya mənasındadır. Məhəmməd
peyğəmbərin də mənbələrdə Əmin adlandırılması, onun Amon Allahının ruhu
mənasında olması deməkdir.
Əl Fərabi, «Xeyirxahlıq
şəhərin əhalisinin baxışları haqqında traktat»ında, vəhyləri qəbul etməni,
ilkin materiya mənasında olan “fəal ağıl”ın, Allah vasitəsilə rəmz oxuyanlar
nəslinin ağlına “axıb tökülməsi” kimi göstərir. Fərabiyə görə, bu insanların
ruhları «fəal ağıl»a, yəni ilkin materiyaya birləşmişdir və kamildir (12).
İslamda bu ilahi mahiyyətin rəmz oxuyanların ürəyinə “axıb tökülməsi” Fayd [FD]
rəmzi ilə qeyd olunur ki, bu da Pta [PT] rəmzi mənasında – ilahi mənbədən, yəni ilkin
materiyadan, təsəvvür
olunan varlığa tökülməsi mənasındadır. İslamın «Sudur» rəmzi də bu
tökülmə mənasında – mütləq ilahinin, yəni ilkin materiyanın axaraq, göy
dünyasını yaratması fikrini ifadə edir.
Qədim Misir mənbələrində
rəmz oxuyanlar tayfası “Qor ardıcılları” adlandırılır. Mən – “Misir Allahlarının yaranış prosesi və onların
törəmələri” adlı məqaləmdə göstərmişəm ki, Ra-Amon Allahının yaranış prosesini
təkrar edən “Qor ardıcılları”, mənbələrdə ölümsüz hesab olunan pirlər nəslidir.
Şumer-Akkad mənbələrində “içdə iki insan, içdə bir Allah” adlandırılan bu
insanlar, digər mənbələrdə ölümsüzlük qazanmış Xızır nəsli hesab olunur və
Xızır-Yafət mənasında Xazarapati adlandırılırlar. İslamda “Qor ardıcılları” -
Quran (Qərəə) əhli kimi məlumdur ki, İslamın qanunlarına əməl edən bu
insanların bədəni fiziki öləndə, ruhları Adəm kimi cənnətdə ölümsüzlük qazanır.
Bütün bunlar onu göstərir
ki, İslamın qəbul etdiyi 124 min peyğəmbər - ilkin dövrlərdə yaradılmış 120 min
Allah törəmələri və sonradan doğulmuş 4 min “Qor ardıcılları”dır. Peyğəmbər
dedikdə də, ilkin materiya ilə vəhdət təşkil edən Apa (Pe) ruhlarından
informasiya alan seçilmişlər nəsli, yəni “Qor ardıcılları” başa düşülməlidir.
Son dövr alimlərinin
gəldiyi nəticələrə görə, “Qor ardıcılları” – Mesopotamiyanın böyük
qəhrəmanlarıdır (13). Psevdo-Lukian (“Əbədiyaşarlar”) bu qəhrəmanları -
“özlərini Allaha həsr etmiş peyğəmbərlər qrupu» kimi Midiya maqlarına aid edir.
Midiya dedikdə indiki Azərbaycan ərazisi nəzərdə tutulur ki, Şihabəddin Yəhya
Sühravərdiyə görə burada yaşayan batini türklərini Allah özü idarə edir.
Mənbələrdə nizarilər kimi də qeyd olunan bu ifrat şiələr nəsli - Quranın gizli
mənalarını bildikləri üçün batinilər adlandırılmışlar. Onların İşıq (Nur)
haqqında yüksək təlimi Əflatun və ondan əvvəlki müdriklərin təliminə uyğundur.
Deməli, peyğəmbərlər nəsli deyəndə Midiya ərazisində yaşayan nizari türkləri
nəzərdə tutulmalıdır ki, İslamda bu “Qor ardıcılları” ənsarilər kimi məlumdur.
Məhz bu ismaili-batinilər mənbələrdə məlahilər, mülhidlər, yəni mələklər nəsli
adlandırılır ki, Qurana görə elçilər mələklər nəslindən göndərilir (14).
Məşhur sufi İbn Ərəbiyə
görə, peyğəmbərlər xüsusi müqəddəslərdir ki, yüksək əbədi səviyyələri mövcuddur
və onlar odda, yəni cənnətdə elçi və peyğəmbərlərlə əbədi olurlar. Ərəbi bu
müqəddəsləri, Məhəmməd peyğəmbərin xalqı kimi qeyd edir və onların bütün
xalqlardan üstün olmasını vurğulayır. Kitabının girişində Ərəbi, Məhəmməd
peyğəmbəri və onun nəslini, «ilahi qüvvələri oyadan» adlandırır və bildirir ki,
«O cəmiyyət başçısı və insan nəslinin ağası, havadarlıq qapısını açandır -
Məhəmməd, öz xüsusi məqamında hökmranlıq qazanmışdır» (15 ). Əl Qəzali
irsininin araşdırıcısı R. Nikolson bu səviyyəli insanlar haqqında yazır: «Vəli,
yəni müqəddəs - Kamil İnsanın (Adəmin) kütləvi tipidir və bilmək lazımdır ki,
Məhəmməd peyğəmbərin müqəddəsləri kultu, peyğəmbərlər kultu kimi «birdən
görmə», «görülməyən və başa düşülməyən şeyləri görmə», «hər şeyin aydınlaşması»
və s.-dən başqa bir şey deyildir» (16). Deməli, peyğəmbərlər nəsli ekstatik
vəziyyətdə, yəni qamlama vasitəsi ilə Allahdan və ya ilkin materiyadan
informasiya alan müqəddəslərdir.
Qəzaliyə görə, Məhəmməd
peyğəmbər kosmik insandır və kainatın sabitliyi və qayda-qanunu ondan aslıdır.
Ərəbi, Məhəmməd peyğəmbərin biliyini də, qədimliyini də bilavasitə Allahla
eyniləşdirir və bildirir ki, “dünya tərtibi onunla başlamış və onunla da
qurtarmışdır: Adəm - gil və torpaq olanda o artıq peyğəmbər idi, sonra isə
elementar quruluşuna görə, peyğəmbərlərin möhürü oldu” (17 ). Məhəmməd
peyğəmbərin, Adəm yaradılmamışdan peyğəmbər olması qədim Misir yazılarında da
nəzərə çatdırılır. «Ölülər kitabı»nda (1,117-ci böl.) bildirilir ki, Amon
Allahı Abidosda qurban gətirərək, taxtı üçün su yaradır. Qurbanlarının
ruhlarını Beytdə yerləşdirən Allah, göydəki Qeb (Qeyb) dünyası yaradılanda
artıq Abidosda peyğəmbəri idi. Bu isə o deməkdir ki, Hz. Məhəmməd Əmin - qədim
Misirin Ra-Amon (Əman/Əmin) Allahının obrazıdır.
Hədislərin birində Məhəmməd
peyğəmbər deyir: «Şəriət - mənim sözlərim, təriqət – mənim əməlim, həqiqət isə
mənim daxili vəziyyətimdir». Peyğəmbərin daxili vəziyyətinin həqiqət olması,
onun bədəninin, bütün yer kürəsini əhatə edən ilkin materiyadan ibarət olması
deməkdir. Batinilikdə “Məhəmməd” rəmzi – “Midiya
maqı” və “Qam Adəm” kimi də oxunur ki, bu da peyğəmbərin Midiyada yaradılmış
Atum Allahının (Adəm) obrazında olması deməkdir.
Məhəmməd
peyğəmbərin Allahın rəsulu olması da onun kosmik insan obrazında olması
mənasındadır. Sufizmdə “rəsul” [RS-L] rəmzi “İsrail” [SR-L] rəmzi ilə eyni mənalıdır. Tövrata görə Yaqub [QB]
peyğəmbər Allahla (ilkin materiya ilə) güləşir və Allah onun adını dəyişdirib
İsrail qoyur. Batin elmində bu rəmz, göyləri əhatə edən ilkin materiyada Qeb
(İslamda Qeyb, Kəbə) göy dünyasının yaradılması mənasındadır ki, İsrail rəmzi
də Usiri-El, yəni qədim Misirin Osiris Allahının eli deməkdir. Məhəmməd
peyğəmbərin Allah rəsulu olması, onun, Osiris Allahı obrazında ilkin materiyada
yaradılmış kosmik insan, yəni Adəm (Atum) formasında olması deməkdir. Fəzlullah
Astarabadinin “Cavidannamə”sinə görə, Kəbə, Darüs-Səlam və Beytül-Müqəddəs -
Adəmin bədənindədir. Məhəmməd peyğəmbər isə, Tövratda altı günə
yaradılan”Dünya” mənasındadır ki, bu da Adəmin, yəni Atum Allahının
bədənindədir.
Hədislərin birində
peyğəmbərimiz deyir: «İsraili peyğəmbərlər idarə etmişlər. Onlardan biri ölən
kimi, onun yerinə digəri keçirdi. Lakin məndən sonra peyğəmbər olmayacaq,
yalnız xəliflər olacaqdır və onlar çox olacaqlar». Peyğəmbərdən soruşdular:
«Sən bizə nə etməyi məsləhət görürsən?». O, dedi: «Siz onlara içdiyiniz anda
sadiq olun. Onlara çatası olanı onlara verin. Allah onlardan, sizi necə idarə
etdiyini soruşacaq» (18). Bu hədisdən belə məlum olur ki, Məhəmməd peyğəmbər
İsrailin, yəni göydəki Usiri elinin son peyğəmbəridir.
Quranda da açıq yazılır ki,
bu kitab, Allahın aləmlərdən üstün etdiyi İsrail oğullarına göndərilmişdir.
Allah onlara müdriklik, peyğəmbərlik və bərəkət vermişdir. Onlar elm və
biliklərinə görə seçilmişlər və varislər olaraq ucaldılmışlar (19). Mən –
“Qurandakı İsrail oğulları – Azəri türk bəyləridir” adlı məqaləmdə göstərmişəm
ki, İsrail oğulları rəmzi altında pirlər, bəglər, seyidlər, şıxlar və s. Azəri
türk müqəddəsləri nəzərdə tutulur. Hürufi deyimlərinin birində də deyilir:
«Zatımı Təbrizdə kəşf etdim. Vəhdətin Günəşi ilk kəs Azərbaycanda göründü.
Çünki Tanrı bu ölkəni kutlamışdır. Peyğəmbərlərin və ermişlərin (müqəddəslərin)
parıldayan almazıdır» (20). Bu isə o deməkdir ki, günəş Allahı hesab olunan
Ra-Amon Allahı Azərbaycan ərazisindən ərşə yüksəlmişdir və peyğəmbərlərin
vətəni də məhz buradır.
İzrail (İsrail) rəmzinin
Əzrail rəmzi ilə eyniliyi onu deməyə əsas verir ki, bu 124 min peyğəmbər, eyni
zamanda Allahın əmri ilə insanların canlarını alan ölüm mələkləridir. Qədim
mənbələrə görə, məhz bu ölməz peyğəmbərlər ordusu axirətdə yerə enərək, burada
insanları mühakimə edəcək və axirət məhkəməsi quracaqlar.
Peyğəmbər sözü yunan və
latın dilində “profetes”, “profeta” kimi səslənir ki, bu da “pir Yafət”
mənasında qədim Misirdəki “firon Pta” fikrini ifadə edir. Rus dilində peyğəmbər
sözü “prorok” kimi yazılır və bu rəmz
sufizmdə “pir-Kor”, yəni “firon Qor” mənasını verir.
Qədim Misirin “Bexdetdən
olan Qor və qanadlı disk haqqındakı rəvayət”ində bildirilir ki, düşmənlərinə
qalib gəldikdən sonra, qanadlı disk formasında olan Qor Allahı - “Böyük Allah»,
«Kim ki, beldə qərar tutmuşdur» və «Bu Allahın peyğəmbəri» adlanmağa başladı
(21). Belə çıxır ki, “peyğəmbər” rəmzi qədim Misirdə “Böyük Allahın ruhu”
mənasında işlənmişdir. Buradakı “beldə qərar tutmaq” dedikdə isə, Məhəmməd
peyğəmbərin mindiyi insanbaşlı Buraq atı nəzərdə tutulmalıdır.
“Beldə qərar tutma” rəmzi
Quranda da xüsusi nəzərə çatdırılır (22). İbn Ərəbi bu rəmzi İlya peyğəmbərlə
bağlayaraq, bu rəmz altında - ilahi oddan, yəni ilkin materiyadan yaradılmış
ilahi ata minmiş ruhu nəzərdə tutur və onu “Allahla vəhdətdə olan” kimi
göstərir (23). Ərəbi bu rəmzi Livan/Lubana, yəni Alban rəmzi ilə əlaqələndirir
ki, Alban [L-BN] rəmzi Batin elmində Nəbi-Eli [NB-L] kimi də oxunur.
Mənbələrə görə, Silvi
şahlarının banisi öləndən sonra Allaha çevrilmiş və Alban dağlarındakı şəhərin
üstündə qərar tutmuşdur. Firdovsi «Şahnamə»sində, fəzada günəştək qərar tutan
bu Allahı Cəmşid adlandırır. Qədim Misir rəvayətlərində isə bu obraz - Ra diski
ilə birləşib Ra-Amon (Ra-Əman) Allahına çevrilmiş firon Amonun odrazıdır.
Qurana görə də, göydə, öz taxtında qərar tutan və ərşə yüksələrək, ona hakim
olan Allah - Rəhman Allahdır (Quran 2:29, 13:2, 20:5). Bütün bunlar isə o
deməkdir ki, qədim mənbələrdə Misir Allahları adlandırılan peyğəmbərlərin
vətəni - günəşin doğduğu şərq ölkəsi olan Qafqaz Albaniyasıdır.
Kosmosun “at” rəmzində
canlı varlığa çevrilməsi zamanı keçirilən xüsusi ritual - qədim hind
mənbələrində «Aşvamedxa» ritualı adlanır və mən “Batini-Quran” kitabında bu
ritualın elmi izahını vermişəm (24).
Belə çıxır ki, Məhəmməd
peyğəmbərin Buraq adlı insanbaşlı ata minməsi prosesi adi proses yox, çox
mürəkkəb, dünyəvi bir prosesdir ki, bundan sonra kainat - Məhəmməd peyğəmbərə
«kainat atı» timsalında tabe olur. Aydındır ki, burada da söhbət insan ruhunun
“ata minmə”sində gedir. Bu isə o deməkdir ki, peyğəmbərlər nəslinin nümayəndəsi
həqiqətən də ölmürlər. Onlar bu dünyadan köçən kimi, ruhları Qeyb aləminə
qalxaraq, orada, onunla bir vaxt yaranmış disklə birləşir və ölümsüzlük
qazanırlar. Məhz bu kainat atına minmənin hesabına rəhmətə getmiş müqəddəsin
ruhu da, yerdəki insanlara köməklik göstərə bilir və s.
Yazdıqlarımızdan çıxan
nəticə odur ki, İslamın qəbul etdiyi 124 min peyğəmbər, adi insanlardan fərqli
olaraq, insaniyyəti və bəşəriyyəti daha mükəmməl, mənalı etmək üçün xüsusi
yaradılmış müqəddəslər nəslidir. Bütün dinlərin hərəkətverici qüvvəsi olan bu
müqəddəslərin elmləri də birdir. Dinlərin hamısının batini, yəni gizli
mənaları, bu müqəddəslərin vahid elminə aparıb çıxarır və yalnız bu vahid elmi
bildikdə müqəddəs kitablar məna ifadə etməyə başlayır. Bu sirləri bilməyən
insan, Quran, Tövrat, İncil və s. müqəddəs kitablarda söhbətin belə nədən
getdiyini anlaya bilməz.
Ədəbiyyat
1. Quran, 3:33
3. Əflatun, “Timey”, 41B,D,S
4. M.
Xorenatsi, I kitab, böl.19
5.
Quran, 2:213
6.
«Kitabi - Dədə Qorqud», B., 1988, səh. 49, 80
7.
«Kitabi - Dədə Qorqud», B., 1988, səh. 44
8.
Quran, 17:13
9.
Əflatun «Timey» 71E,72B
10. Quran, 18:56, 6:48
11. Quran, 26:192-196
14. Quran, 22:75, 33:43,
6:7-9, 25:7
16. Абу Хамид Аль-Газали,
«Воскрешение наук о вере», М, 1980; səh.276, 284
18. Джон Бертон,
«Мусульманское предание: введение в хадисоведение», М-СПб., 2006, böl.83
19. Quran, 27:76,77, 45:16,
2:47,122,40, 44:32, 45:16, 6:165
20. Şakir Keçəli,
«Alevilik. Bozkırda yanan atəş», Ankara, Emel Matbaaçılıq Ltd, səh.147
21. Е. А. Уоллис Бадж,
«Египетская книга мёртвых», М-СПб., Ексмо, 2005, səh.95
22. Quran, 8:60, 100:1-6,
36:42, 43: 12
24. Firudin Gilar Bəg,
“Batini-Quran”, B.,2008, səh.72.
Firudin
Gilar Bəg