понедельник, 13 ноября 2017 г.

Qədim dünyanın Allahları – Azərbaycanın Xilat Atabəgləridir


Azərbaycan tarixinin ən sirli məqamı, onun Xilat atabəgləri ailəsi ilə bağlıdır. Tanınmış alim Ziya Bünyadov yazır ki, Xilatın, Ərzincanın sahibi şah-Ərman II Nəsir əd-din Məhəmməd Sökmən, atabəg Cahan Pəhləvanın qızı ilə evləndi və onun ölümündən sonra Xilat, Azərbaycan atabəglər ailəsinin malikanəsinə çevrildi (“Историческая география Азербайджана”, Б.,1987, səh.95). Tarixçi Vardan isə bildirir ki, Sökmən - “Xelat və digər çoxlu şəhərləri aldı… O həddi-buluğa çatandan sonra… on iki şəhərə yiyələndikdən sonra özünü Şahi-Ərmən adlandırdı ki, bu da onların dilində erməni şahı deməkdir…”. Digər tərəfdən, mənbələrə görə, özünü Şahi-Ərmən elan etmiş Azərbaycan atabəglərinin malikanısi olan Xelatda, gürcü çarlarının da qəbrləri yerləşir (К.Гандзакеци, “История Армении”, М., 1976, səh. 282, 234). Ortaya maraqlı suallar çıxır: Kimdir bu Xilat atabəgləri? Niyə Azəri şahı Sökmən, sirli Xilatı aldıqdan sonra özünü Şahi-Ərmən adlandırır? Ərmənşahları, Azərbaycan atabəglərini və gürcü çarlarını Xilatla nə bağlayır? Bu və s. bu tip suallara cavab tapmaq üçün, qədim mənbələrdəki rəmzləri diqqətlə araşdırıb, onların batini mənalarını açmaq lazımdır və mən də bu işi öz üzərimə götürüb, bu suallara cavab verməyə çalışacağam.
Qədim yazılarda Xilat/Xelat (XLT) və s. kimi qeyd olunan rəmzlər digər mənbələrdə Qalaad, Xalda, Gelda (QLT/XLT/GLD) və s. müxtəlif formada qeyd olunur. Əhdi-Ətiqdə, Xilat rəmzi ilə eyni mənalı Qalaad torpağı - Allah üçün xüsusi yer sayılır və Allah  Qalaadı – “Mənim Qalaadım”adlandırır (Библ., Пс.,59:9). Bu kitabda, Qalaad izmailliləri (ismaililər) dedikdə - madiamlılar, yəni midiyalılar nəzərdə tutulur. Deməli, Qalaad/Xilat atabəgləri Midiya ismaililəridir və Allah bu torpağı – Öz torpağı sayır.
Xilat rəmzi ilə eyni mənalı Xalda rəmzi, Urartu Allahları siyahısında - “Xalda darvazası” və “Xalda darvazasının Allahları” kimi keçir. Çox qürətli silaha malik olan Xalda müharibə Allahı, Urartu dövlətinin və şahının himayədarıdır («Хрестоматия по истории Древнего Востока», М.,1980,səh.302). Bu isə o deməkdir ki, Allahın şəxsi mülkü olan Xilat/Xelat, darvazası və Allahları ilə tanınır.
Lakin, Xilat/Xalda rəmzləri həm də xaldey, yəni kəldani deməkdir. Evseviy xaldey/kəldani sülaləsini - “Kuti sülaləsi” adlandırır (И.М.Дьяконов, «История Мидии»,М.-Л.,1956, səh.37,38). Kutilər isə mənbələrə görə, şahlığı göydən endirilmiş Midiya əhalisidir. Herodot, xaldeyləri Assuriya ordusundakı bölmə kimi göstərir. Əhdi-Ətiqdə İsay (Yeşay) peyğəmbər bu haqda yazır: “Bu Xaldeya torpağıdır. Bu xalq əvvəl yox idi; səhra əhlindən olan Assur ona başlanğıc verdi. Onlar öz qüllələrini yaradır, təntənəli imarətlərini dağıdaraq, onu xarabalığa çevrirlər (Библ.,Исая, 23:13) Belə çıxır ki, Xilat atabəgləri - şahlığı göydən yerə enmiş qədim Midiyanın Kuti xalqıdır və onların başqa adı isə Assurdur.
Strabon, xaldeylərin qədimdə “xalib” adı ilə tanındığını bildirir və Homerin isə onları “qalizon” adlandırdığını qeyd edir (Strabon,XII:3/19,20). Xalib və qalizon rəmzlərinin kökü xel/gel rəmzləridir. Klavdiy Ptolomeyə  görə də, Albaniyadakı Gelda (Xalda/Xilat) yaşayış məskənində Gel tayfaları yaşayır (Ptolomey V, 11/2). Bu isə o deməkdir ki, Xilat/Xalda/Geldanın əhalisi olan Kuti və Assurlar - Gel tayfalarıdır.
Əksər qədim mənbələrdə xaldeylər - maqlar hesab olunur və ən qədim dövrdən onlar, Midiya və Fars ölkəsinin kahin təbəqəsinin nümayəndələri sayılırdı. Əhdi-Ətiqdə də xaldeylər – astronomiya, riyaziyyatla məşğul olan Babil müdrikləri və alimləri kimi təqdim edilirlər. Onların, öz dövrlərinin bütün elm sahələrinin ən savadlı insanları olmaları, Assuriyanın Nineva şəhərində tapılmış mixi yazılarında qeyd olunur. Strabona görə, qədim dövrdən fəlsəfə və astronomiya ilə məşğul olan kahinlər, bilavasitə Geliopolda, yəni Gel şəhərindəki məhəllədə yaşayırdılar (М.А.Коростовцев, «Религия древнего Египта, М.,1976, səh.58). Ən qədim ovsunlar da Geliopol kahinləri tərəfindən tərtib olunmuşdu. Bu isə o deməkdir ki, xaldeylər həqiqətən Gel elinin, yəni Geliopol/Gelda/Xalda/Xilat kahinləridir.
Yazılanlara görə, Fars imperiyası dövründə Kserks, Babil adını qadağan etdiyi üçün, onun yerinə Xaldey adını çəkməyə başladılar. Başqa sözlə, Xaldeya elə Babildir. Berossa görə, xaldey Nabupalasar, Babildə dağa bənzər hündürlük düzəltdi və orada cürbəcür ağaclar əkdi və Semiramidanın asma bağını saldı (Б.А.Тураев,“История древнего востока”, Л.,1935, cild II.səh.92). Herodota görə, xaldeylər Bel Allahının kahin qrupudur. Digər mənbələrə görə də xaldeylər Bel-Marduk Allahının kahinləridir və onlar İskəndərin törəmələri üçün baxıcılıq edirmişlər.
Şumer-Akkad mifologiyasına görə, Marduk Allahı, Tiamata, yəni ilkin materiyaya (göy okeanına) qalib gələndən sonra, onun bir hissəsini göy okeanı kimi Allahlar vilayətindən ayırıb, dərya sularında – “başı göylərə çatan” və “göy və yerin təməl evi” olan  Etemenanki məbədini tikmişdir (Б.А.Тураев, «История Древнего Востока», II cild, Л.,1935, səh.91). Bu evin başının göylərə çatması, onun elə Babil qülləsi olması deməkdir. Mardukun göylərdə tikdiyi bina, Quranda da qeyd olunur (Quran, 40:64, 15:16, 2:22, 85:1). Əgər, xaldey şahı Nabupalasarın (Nəbi Alp Asar) Babildə “asma bağ“ salmasını yada salsaq, razılaşarıq ki, “asma bağ” dedikdə, Nabupalasarın göylərdə - ilkin materiyada yaratdığı cənnət başa düşülməlidir. Quranda da Xilat - Xüld cənnəti adlandırılır və göydəki ruhlar dünyasını bildirir: “De: Bu yaxşıdır, yoxsa Allahdan qorxanlara vəd olunmuş Xüld cənnəti və onlara bir mükafat və qalacağı yer vəd edilmişdir!” (Quran, 25:15). Babil rəmzinin - “Allahın qapısı” mənasını verməsi isə o deməkdir ki, Babil qülləsi elə Etemenanki məbədidir və bu məbədin qapısı da xaldeylərin Xalda darvazasıdır. Buradan isə belə bir nəticə çıxır ki, Xalda darvazalarının Allahları elə xaldeylərdir.
Sufi-batinilərdə “xaldey” rəmzi – “xal” və “dey” rəmzindən ibarətdir ki, buradakı xal/hel rəmzi “Hu-El” kimi izah olunur və bu rəmz İlah/Eloax rəmzləri ilə eyni mənalıdır. “Dey” rəmzi isə Dio/Teo mənasında Allah deməkdir və ismaili batinilərdə bu rəmz “dai” kimi keçir. Deməli, “xaldey” rəmzi – “İlahi-Allah” mənasında - “ilkin materiyadan yaranmış Allah”, “Allahın İlahi Gel eli” və s. kimi qəbul edilməlidir. Bu isə o deməkdir ki, xaldey dedikdə elə Gel elinin kahinləri olan qədim Allahlar, o cümlədən Xalda darvazasının Allahları başa düşülməlidir.
İran yazılarına görə, Babil ölkəsi, elə Assur ölkəsi olan Asuristandır (Р.Фрай, «Наследие Ирана» М., 1972, səh.150). Mən yuxarıda qeyd etdim ki, İsay peyğəmbərə görə, əvvəl Xaldeya torpağında heç kim olmamışdır və ora səhra əhlindən olan Assurlar gəlib, orada özlərinə qüllə tikmişlər. Başqa sözlə, Babilə/Xaldeyaya gələn Allahlar, elə - səhradan, yəni göy sahələrindən gələn Assur/Osiris Allahlarıdır. Babil qülləsini də məhz onlar tikmiş, sonra da yerin altında basdırmış və Xaldeyanı xarabalığa çevirmişlər.
Məşhur tədqiqatçı Devid Rol da, Şumer-Akkadların göydə qüllə tikən Marduk Allahını – Asar adlandırır və onu qədim Misirin Osiris Allahı hesab edir. D. Rola görə, Misir mədəniyyətini, Mesopotamiya-Şumer fatehləri yaratmışlar. O, bu Misir fatehlərini “Qor yoluyla gedənlər” adlandırır və bildirir ki, onlar öz kökünü Mesopotamiyanın böyük qəhrəmanlarından götürür. D. Rol nəzərə çatdırır ki, Eridu şəhərində yaşayan şumerlilər, ölümlü Enmer-Kar şahını,  Enki oğlu Asar İlahi statusu ilə adlandırmışdılar (Д. Рол, «Утраченный Завет», sayt: http://lib.rus.ec/b/328508/read). Bu o deməkdir ki, Asar/Assur (Osiris) adı – Enmer-Kar şaha verilən addır. Enmer-Kar (NMR-KR) rəmzi qədim dilçilikdə Qor-Ra-Amon (QR-RMN) rəmzinin digər yazılış variantıdır və bu rəmz də Qor qızılquşu obrazında olan Misirin Ra-Amon Allahını bildirirdi. Belə çıxır ki, Assur/Asar/Osiris Allahları dedikdə - qədim Misirin Ra-Amon Allahının “törəmələri” başa düşülməlidir və “xaldey” adı da onların digər adlarından biridir.
Tarixçi Vardan bildirir ki, Sökmən (Sukamun/Sakyamuni) - Xelat və digər çoxlu şəhərləri və s. aldıqdan sonra özünü Şahi-Ərmən adlandırdı. Sufi-batinilərdə “Ərmən” (RMN) rəmzi – Ra-Amon (R-MN) rəmzi ilə eyni mənalıdır. “Sökmən” rəmzi də sufilərdə “Sak-Amon” kimi açılır və “Amonun ruhu” anlamını verir. Qədim Misir yazılarında açıq yazılır ki, saxu/sahu rəmzi – bədəndən çıxan insan ruhunu bildirir (У. Бадж, «Египетская религия. Египетская магия», M., 2000, səh.143). Başqa sözlə, “Sökmən” rəmzi - ölümsüzlük qazanmış Amon/Əman Allahının ruhu anlamındadır. Misir mənbələrinə görə, firon Amon öləndən sonra, onun göyə qalxan ruhu, burada əvvəlcədən yaratdığı Ra günəş diski ilə birləşir və Ra-Amon Allahına çevrilir. Bu isə o deməkdir ki, məhz Xilatda – Azərbaycan atabəglərinin yurdunda, pir Əman - Ra-Amona, yəni Rəhman Allaha çevrilmişdir. Belə çıxır ki, Rəhman Allah məhz Xilatdan ərşə yüksəlmiş və dünyanın sahibi olmuşdur.
Atabəg rəmzi sufizmdə ata və bəg rəmzindən ibarətdir və buradakı bəg rəmzi – sufizmin bəqa səviyyəsinə yüksəlib, İlahla vəhdətə nail olmuş müqəddəslərə deyilir. Buna görə də İran və rus mənbələrində eyni mənalı Baqa/Boq rəmzi Allah mənasını verir. Deməli, sufizmdə atabəg rəmzi – Allahların Atası deməkdir ki, qədim Misirdə məhz Ra-Amon Allahı - bütün Allahların Atası və Ağası adlandırılırdı. 
Digər tərəfdən, Xilat rəmzi Əflatunun “Kritiy” əsərində Kleyto kimi qeyd olunur. Əflatun bildirir ki, Allahlar dünyanı öz aralarında püşk ilə böldükdə, Atlantida adası - dəniz Allahı olan Poseydona düşür. Bu adadakı Atlas (Talas/Tolis) dağında Poseydon, ölümlü qadın Kleytodan olan öz şahlar nəslini yerləşdirir (29). Belə çıxır ki, Xilat atabəgləri həm də dəniz Allahı Poseydonun şahlar nəslidir.

Xilat rəmzi, Azərbaycan numizmatikasında Xəllədə kimi də qeyd olunur və “Xəllədə Mülkəhu”, “Xəllədullah Mülkəhu” kimi yazılaraq, Cəlair şahlarının pul sikkələrinə aid edilir. Sufi-batinilərdə “Xəllədə Mülkəhu” rəmzi -  sufilərin “Hu” adlandırdığı İlahın (ilkin materiya, İlahi od və s.) yerdə mövcud olduğu Mülk,  “Xəllədullah Mülkəhu” rəmzi isə İlahla vəhdətdə olan və ondan yaradılmış Rəhman Allahın yerdəki Mülkü deməkdir. Bu isə həm də onu deməyə əsas verir ki, Cəlairilər də elə Gel nəslidir. Mənbələrdə Cəlair rəmzi Gilar rəmzinin ərəbləşmiş variantı hesab olunur.

M. Xorenatsi “Ermənistan tarixi” kitabında yazır ki, Gelam, bir gölün yaxınlığına gəlib, buranı düzəldir və ora, öz adına uyğun Gel, kəndə isə Gelarküni adını verir. Burada onun, Sisaka adlı uca ər olan, boy-buxunlu, xoş simalı, natiq və sərrast oxatan oğlu olur. Gelam, ona öz mülkünün çox hissəsini və çoxlu qul verir və onun mülkünün sərhədlərini təyin edir. Burada məskən salmış Sisaka, ölkəni öz adına uyğun Sünik adlandırır ki, farslar ona Sisakan deyirlər. Sonralar, Ermənistanın birinci şahı Valarşak, Sisaka nəslindən ləyaqətli bir ərə rast gəldiyindən, onlara ölkənin hökmranlığını verir və məhz bunlar Sisakan nəslidir (Kitab, I, böl.12). Gelam rəmzi, sufizmdə İqlim/Kəlam/Mələk/Mülk/Malik və s. rəmzlərlə eynidir və bunlar da bilavasitə Allahla bağlı rəmzlərdir. Gel-Gelamın buranı düzəltməsi və Sünik adlandırması o deməkdir ki, mənbələrə görə müqəddəs Ataların tikdiyi “səhra”, yəni göydəki ruhlar dünyasının obrazı olan Babil- Etemenanki məbədi məhz Gelarkündə yaradılmışdır. Qədim Misir yazılarında bu məbəd – Gel torpağında tikilmiş Ra günəş məbədi adlandırılır və Allah, yeddi günə yaratdığı “Dünya”nı məhz burada var etmişdir. Bu isə o deməkdir ki, Xilat/Xalda/Gelda dedikdə məhz bu Gel eli nəzərdə tutulur. Gürcü mənbələrində Gelarküni rəmzi – Klarceti kimi qeyd olunur və bura, qədim Gürcüstanın əsas mədəniyyət mərkəzi hesab olunur. Xilat atabəgləri isə gürcü mənbələrində Samsxe-Klarceti atabəgliyi adlandırılır (С. Давитис-дзе, «История и повествование о Багратонианах царях наших грузинских», böl.2, sayt: http://www.matiane.com/tokarski.htm). “Gürcü” rəmzinin kökünün Gür/Qor rəmzi olması, mənbədəki gürcülərin - “Qor yolu ilə” gedən Asar/Assur xaldeyləri olması deməkdir.

Gelam rəmzinin Kəlam/Malik/Mülk rəmzləri ilə eyniliyi onu deməyə əsas verir ki, Gel eli həm də Allahın Mülküdür. Mülk İsə sufizmdə İlahi üçlüyün bir hissəsidir. Başqa sözlə, Gelarküni torpağı Allahın Mülkü, torpağın altında olan ölüm şahlığı – Cəbərut aləmi, Mülkün üstündəki göylər isə Mələküt aləmidir. Deməli, Quranda qeyd olunan Xüld cənnəti, məhz bu Xilat göylərində mövcud olmuşdur.
Ən qədim mənbələrə görə, fars və midiyalılardan ibarət ordunun özəyini, şah atlıları və “ölümsüzlər” dəstəsi təşkil edirdi. Xiliarxın başçılığı ilə minlərlə “ölümsüz”, şahın şəxsi təhlükəsizliyini qoruyurdu (Р.Фрай, «Наследие Ирана»,М.,1972, səh.152). Erməni mətnlərində isə ölkənin təsərrüfatını idarə edən və digər bütün işlərə nəzarət edən xiliarx – xazarapet (minbaşı) adlanır və digər yerdə bu rəmz, azarapet kimi yazılır. Mənbələrdə, “hazarapet dran ariats” tituluna rast gəlinir ki, onu “arilərin qapısının xiliarxı” kimi tərcümə edirlər. “Hazarapati” titulunu daşıyanların “ölməz” adlanması, onların Hızır, yəni Xızır peyğəmbərin rəmzində olması deməkdir. Hazarapatinin həm də Azarapati (Azər-Yafət) adlanması isə onların Azər/Asar/Assur Allahları olması deməkdir. Buradakı “xiliarx” rəmzi türklərin “karluk” rəmzidir və məhz Gel eli olan Gelarküni-Xilatı bildirir. “Arilərin qapısının xiliarxı” rəmzi onu deməyə əsas verir ki, burada söhbət Xalda darvazasından, yəni Allahın qapısı olan Babildən gedir.
Minlərlə ölümsüzə başçılıq edən Xiliarxın nəsli, Albaniya tarixində Baqarat nəsli adlanır. Gürcü mənbələrində “Baqrat” kimi keçən “Baqarat” rəmzi sufimzdə “Bəg-Arat”, yəni Aratta, Eridu bəgləri mənasını verir. M. Xorenatsi “Ermənistan tarixi” kitabında Şahın, yəni Allahın mülkü haqqında geniş danışaraq, Mülkün sahibləri olan Baqarat nəslini - “qədim şah toxumu” adlandırır və onlara, şahların başına tac qoymaq səlahiyyəti verilməsini qeyd edir (Kitab II, böl.7). Bu o deməkdir ki, ən qədim dövrlərdən dünyanın bütün şahlarına tacı məhz Xilat atabəgləri qoymuşlar.
Atabəglər dünyaya hökmranlıq üçün səpələndiyindən, Avropa ölkələrində bu şahlar və peyğəmbələr nəsli Qulyardlar, yəni “Gel oğulları” kimi tanınır. Son dövrün araşdırmalarından məlum olur ki, bütün Avropanın sahibləri, 9-cu əsrdə oraya köçmüş Gel oğullarıdır və mənbələrdə onlar “quş dili bilən Qulyardlar” adlandırılırlar (Грасе д'Орсе, “Язык птиц.Тайная история Европы”, sayt: http://padaread.com/?book=38451&pg=337). Bütün Avropa şahları və zadəganları bu Gel oğullarının törəmələri olmuşlar. 18-ci əsrə qədər Avropadakı bütün abidələri məhz bu Gel oğulları tikmişlər. İlk mason təşkilatını da onlar yaratmışlar. Ay rəmzinə sitayiş edən bu Gel oğulları, İslam mənbələrində Gel şiələri, yəni Gelati-Şiə (Qulat/Xilat) adlandırılan ifrat şiələrdir ki, biz onları ismaili batiniləri kimi tanıyırıq.
Gel oğullarının “quş dili”, Şərq fəlsəfəsinin məşhur bilicisi olan Anri Korbenə görə - mahiyyətin dilidir, təmiz varlığın dilidir, hansının vasitəsi ilə ki, daxili və ruhi varlıqlar, digər daxili və ruhi varlığa, öz varlığının keyfiyyəti haqqında informasiya verir. Başqa sözlə, Korbenə görə vahid dil, bütün varlıqların təşkil olunduğu ilkin materiyanın “dilidir”. Məşhur sufi Qəzali də bildirir ki, göy və yerin hər bir hissəsi canlılarla gizli ünsiyyətdədir. Bu İlahi biliyi isə İlahi nur özündə daşıyır və bu pak elmi, təbii halda peyğəmbərlər qəbul edir (Абу Хамид аль-Газали, «Воскрешение наук о вере» М.,1980, стр. 209,210,309). Digər sufi Nəsəfi də pak nurun və varlığın dilini ilkin materiyanın dili adlandırır. Araşdırıcılara görə, Babil qülləsinin tikilməsindən əvvəlki insanların dili məhz bu “quş dili”nin təmiz formasıdır (Шихабоддин Яхья Сохраварди, «Багряный ангел», sayt: http://angel.org.ru/2/sohravar.html). Belə çıxır ki, Babil qülləsini tikən xaldeylər, məhz ilkin materiyanın dilində, onun şüalandırdığı informasiyanı təmiz formada qəbul ediblər. Assur xaldeylərinin bu dili, yəhudi mənbələrində “Laşon akodeş” (Lisani kadus – müqəddəs dil) adlanır və yəhudi mənbələrinə görə Allahlar bu dillə yazılmış Tövrata baxaraq, Babil qülləsini tikmişlər. Sayı 120000 olmuş Assur/Asar/Osiris Allahları, səhradan, yəni ilkin materiyadan yaradıldığı üçün, bu dil də onların telepatik dilidir. Babil qülləsi tikilib qurtardıqdan sonra isə, Ra-Amon Allah, başqa belə bir tikilinin qarşısını almaq üçün dilləri dəyişdirir və dünya xalqlarının 70 dilini yaradır.
Tövrat müqəddəs dildə verilsə də, Ezranın, yəni Asar (Assur) Allahının dövründə, Aşuri (Assur) əlifbası ilə aramey dilində qeyd olunmuşdur və xaldeylər onu Assuriyadan özləri ilə gətirmişlər. Mənbələrə görə, aramey dilində ilk danışan Adəm olmuşdur. Lakin Adəmin bu quş dili, özündə bütün 70 dili birləşdirir. Başqa sözlə, Adəmin aramey dili, o vahid dildir ki, Babil qülləsi tikiləndən sonra, Allah dilləri dəyişib, 70 dil yaratdı və insanlara bu dilləri verib, dünyaya səpələdi.
Mənbələrə görə, aramey dili xalqlara yox, bilavasitə xaldeylərə verilib və onlar haqda deyilib: “Budur, xaldey ölkəsi xalq olmayacaq”. Deməli, aramey dili, elə Babil qülləsi tikiləndən sonrakı, lakin insanların hələ dünyaya səpələnməmişdən əvvəlki dildir. Xaldeylərin xalq olmamaları da, onların bütün xalqlara hökmranlıq üçün yaradılması ilə, onların, bütün xalqların dillərini anlayan quş dilinin olması ilə bağlıdır. 
Sufi-batinilərdə “aram” (RM) rəmzi, “mar” (MR) rəmzi ilə eyni mənalıdır. Başqa sözlə, aramey dili elə mar, amoreylərin, yəni Midiya maqlarının, xaldeylərin dilidir. Bu dil həm də “tarqum dili” adlanır ki, batinilikdə “tarqum” rəmzinin kökü olan “tarq” (TRQ) rəmzi, qədim Assurda, Misirdə “teurq” (TRQ) kimi işlənərək,  “göydə qurbanla Allah yaradan maqlar” mənasını verir. Əgər biz “teurq” (TRQ) rəmzinin, sufilərin “tərikə” (TRK) rəmzi ilə eyniliyini nəzərə alsaq razılaşarıq ki, tarqum dili – sufilərin tərikə yolunu gedənlərin, yəni sufi türklərin dilidir. Bu dil, ümumilikdə təfsir, daha döğrusu təvil deməkdir. Onun mənası – mistik fikirlər, ideyalarla bağlı batini mənadır. Tövratın bu dilə xüsusi hörmət göstərməsinə görə, bu dil həm də gələcək dünyanın ən ali səviyyəli dili hesab olunur (М. Носовский, «Адам говорил по-арамейский»,sayt: http://berkovich-zametki.com/AStarina/Nomer10/MN47.htm). Bütün bunlar o deməkdir ki, şahlığı göydən endirilmiş xaldeylərin dili, Adəmin dilidir və bu dil - türk dilidir.
Tövrat yazır ki, Allah Adəmi yaradandan sonra, onun özünə bənzər köməkçi yaratmaq fikrinə düşür və Adəmin qabırğasından Həvvanı yaradır. Sufi-batinilərdə Adəm Allahın obrazıdır və bu Allah, öz bədəni ilə dünyanı əhatə etmiş və hər şeyi özündə birləşdirmişdir. Adəmin köməkçisi isə onun yerdəki kölgəsi, onun buyruq qullarıdır. Tövratda “köməkçi” sözü, yəhudi dilində bilavasitə kişiyə aid ediələn “ezer” kimi yazılır. Ezer rəmzi isə Asar/Assur/Azər rəmzləri ilə eyni mənalıdır və bu da bizə onu deməyə əsas verir ki, Asar/Assurlar – Həvva obrazında olan Allahın köməkçiləridir.
Tövratda Adəmin köməkçisi mənasında yaradılan “qadın” sözü  - “işa” rəmzi ilə verilir. Sufi-batinilərdə İşa rəmzi – Şiə, Yeşua, İisus/İsa rəmzləri ilə eyni mənalıdır. Şiə rəmzi mənbələrdə Gelat (Qulat/Xilat) rəmzinə aid edilərək “Gelati-Şiə” kimi yazılır. Deməli, Tövrata görə Adəmin köməkçiləri məhz Gelat/Xilat atabəgləridir. Qədim Misir mənbələrində ölkə başçısı Heka, yəni Haq – Allah, onun köməkçiləri isə baka adlanır ki, bu da bəg deməkdir (“История Древнего Востока”, М., 1988, cild II, M., 1988, səh. 338). Başqa sözlə, həqiqətən də Azərbaycanın Xilat atabəgləri, Allahın yerdəki köməkçiləri, əmr sahibləridir. Adəm və Həvva haqda daha dolğun məlumatlar – “Adəm və Həvva haqqında ağlasığmaz həqiqətlər” adlı məqaləmdə verilmişdir (http://gilarbek.blogspot.com/2015/06/adm-v-hvva-haqqnda-aglasgmaz-hqiqtlr.html).
 İşa rəmzi, həm də yəhudilərin Yeşua [Ş] adlandırdıqları İsa rəmzi ilə eyni mənalıdır. Bu o deməkdir ki, İsa peyğəmbər də Allahın köməkçilərindəndir. Yeşua rəmzinin Şiə rəmzi ilə eyniliyini nəzərə alsaq, razılaşarıq ki, İsa obrazı həm də Şiə, yəni imam Əlinin obrazı ilə eynidir. Sufilər dahisi Mühiddin ibn Ərəbi də şiəliklə xristologiyanın üst-üstə düşdüyünü xüsusi nəzərə çatdırır («История исламской философии», sayt: http://netref.ru/istoriya-islamskoj-filosofii.html?page=6). Bu isə o deməkdir ki, Xilat - şiəliklə bərabər, həm də İsa peyğəmbərin vətənidir.
Xristianlıqda, müqəddəs xristianlar – xüsusi xalq, varis və Allahla insanlar arasında vasitəçi mənasında “klir” adlanır (Sayt: https://religion.wikireading.ru/73479). Sufizmdə Klir (yunan. kleros) rəmzi Gilar rəmzi ilə eyni mənalıdır və bu rəmz xristianlıqda, bütövlükdə “ruhani”, “kilsə” və “din xadimləri” mənasını verir. Klir eyni zamanda Allahın torpağı, klirlər isə levit və peyğəmbərlər hesab edilir. Tövratda levitlərlə bağlı Allah - “Levitlər mənim olmalıdır” əmrini verir ki, bu da onların klirlərlə eyni mənalı olması deməkdir. Plano Karpininin yazdığına görə, Böyük Monqol imperatorunu “rus klirikləri” və ya “xristian klirikləri” adlandırılan kilsə xadimləri əhatə edirdi (Г. В. Носовский, А. Т. Фоменко, «Новая хронология Руси, Англии и Рима», М., 2001,səh.485). Başqa sözlə, Monqol imperatoru Gel oğulları ilə əhatə olunmuşdur ki, sufizmdə Monqol (Amon-Gel) rəmzi – “Amonun Gel eli” fikrini ifadə edir. Əgər nəzərə alsaq ki, Gelarkünidə məhşur Makenasos monastırı olmuşdur və məhz bu torpaqda xristian müqəddəsləri olan Yəhya (İoann), həvari Foma və ilkin şəhidlərdən olan Stefanın cəsədinin qalıqları mövcuddur, razılaşarıq ki, bura xristian dünyasının ən müqəddəs torpağı sayılmalıdır (М. Каланкатуаци, «История страны Алуанк», sayt: http://www.vehi.net/istoriya/armenia/kagantv/).
Ümumilikdə götürdükdə, yəhudi və xristianların Əhdi-Ətiq və Əhdi-Cədid kitabları Gel rəmzləri ilə bağlıdır. “Din” mənasında olan “reliqiya” (RLQ) sözü və türklərin də Allah mənasında olan “Erlik” (RLK)  rəmzi sufi-batinilərdə “Gilar” (GLR) rəmzi ilə eyni mənalıdır və onun müxtəlif yazılış formasıdır və s.
Yazdıqlarımızdan çıxan nəticə odur ki, qədim dünyanın bütün Allahları - Azərbaycanın Xilat atabəgləri olmuşlar. Onların əcdadlarının şahlığı göydən yerə endirilmiş və onlar burada Babil qülləsi tikərək ölümsüzlük qazanmışlar. Babil qülləsini tikdikdən sonra Cəddimiz Ra-Əman, Öz vahid Türk dilindən xüsusi məntiqlə 70 dil yaratmış və insanlara bu dilləri verərək, onları dünyaya səpələmişdir. O zamandan axirət dövrünə qədər bütün dünyaya da məhz Rəhman Allahın bu Xilat atabəglərinin nəsli şahlıq etmişdir.
Bütün bunlar haqqında daha geniş məlumatlar və təkzibolunmaz faktlar, müəllifi olduğum Batini-Quran kitabında və məqalələrimdə verilmişdir.

                                                             Firudin Gilar Bəg

пятница, 3 ноября 2017 г.

“Kürd”, “Türk” adlarının mənşəyi və batini mənası

Bu gün, özlərini kürd əsilli hesab edən bəzi insanlar, dünyanın müxtəlif ölkələrində yaşayan kürdlərə qan qardaşları kimi baxırlar. Bütün əcdadları Azərbaycanda yaşamış və yeddi arxa dönəninin kürdcə bir söz belə bilmədiyi insanların, minlərlə km uzaqda yaşayan və tam ayrı mədəniyyətə, adət ənənəyə və s. mənsub insanlarla eyni kökdən olması nə dərəcədə doğrudur? Bu sözləri, danışdığı dilə görə özünü eyni millətdən sayan digər insanlara da aid etmək olar. Bu gün Azərbaycanda yaşayan Azəri Türk seyid-bəgləri ilə Yakutiyada yaşayan və danışdığı dilin Altay dil qrupuna aid insanlar həqiqətənmi eyni kökdəndir? Bu suallara cavab tapmaq üçün məsələyə daha dərindən yanaşmaq lazımdır.
Mənim bu məsələdə kürdlərlə türkləri misal kimi gətirməyim heç də təsadüfi deyil. Çünki dünyanın ilk dili olan sufi müdriklərinin “quş dilində” - Türk (TRK) rəmzi ilə Kürd (KRD) rəmzi eyni məna ifadə edir və bir toplumun kamilləşib Allaha çevrilməsini bildirir. Bu haqda kitab və məqalələrimdə yazdığım üçün burada əlavə məlumata ehtiyac duymuram.  
Nizami Gəncəvi insanı – “dünyanın əşrəfi” adlandırır. Əflatun isə insanın doğumunu – “ölümlü bədəndə ölümsüz varlığın yaranması” kimi qeyd edir ki, bu da müqəddəslik deməkdir. Başqa sözlə, qədim müdriklərə görə insan – ölümsüz, müqəddəs kamil varlıqdır. Lakin bu gün biz Afrika, Amerika meşələrində və s. ölkələrdə heyvan səviyyəsində yaşayan insanlara da rast gəlirik. Bunlardamı ölümsüz müqəddəslər nəslidir? Təbii ki, bunları kamil insan nəsli hesab etmək olmaz. Əks halda onlar min illər ərzində heç olmasa heyvan səviyyəsindən çıxardılar. Bütün bu suallara cavab tapmaq üçün, qədim mənbələri qədim müdriklərin öz məntiqlərinə uyğun məntiqlə araşdırmaq lazımdır.
Qədim Misir yazılarına görə Allah yeri-göyü yaradandan sonra, dünyaya hakim kimi kamil insanı yaradır və Asar/Osiris adlandırır. Bundan sonra isə Seti və onun 72 tərəfdaşını yaradır. Aleksandriyalı Filona görə isə Allah, Öz obrazında olan Göy insanını, sonra isə küldən Yer insanını yaradır. Digər qədim mənbələrə görə də Allah iki növ – kamil və adi insan növü yaratmışdır və mən bu haqda – “Allah türkləri, onlar isə insanı yaratdılar” adlı məqaləmdə məlumat vermişəm. Deməli, qədim mənbələrə görə, insanlar iki növ yaradılmışlar və bunların da ilki, Allahın obrazı və bənzəri kimi yaradılmış - dünyaya hakim kimi gəlmiş Asar/Osiris nəslidir. Müdriklərin məntiqə görə, bütün mənbələrində yazılanlar da məhz bu Göy insanının nəslinə aiddir. Adi insanları isə heyvani qüvvələr idarə etdiyi üçün onlar, yazılarda qeyd olunmağa layiq görülməmişlər. Başqa sözlə, bütün qədim yazılarda söhbət Allahın obrazı və bənzəri kimi yaradılmış müqəddəslər nəslindən gedir.
Qədim Misir mənbələrində müqəddəslər nəsli, ölümsüz Saxu/Sak ruhlarını daşıyan Asar nəslidir ki, onlar Qor fironları nəsli hesab olunur və “İri-Pati” adlanırlar. “İri-Pati” rəmzi qədim mürdiklərin məntiqində “Ər-Yafət” deməkdir. Kitabi Dədə Qorqudda “Ər-Yafət” rəmzi – “Yafət-Ərən” kimi qeyd olunur və Türk bəg-ərənlərinə aid edilir. Bu kitaba görə, bəg-ərənlər özlərini dünyanın sahibləri saydıqları üçün “Dünya Mənim” deyirmişlər. Kitabi Dədə Qorqud bu ərənləri - əvrən, yəni yəhudi (“Allahın seçilmişləri”) adlandırır ki, bütün qədim mənbələrdə bu yəhudilər – Xəzər Türk bəgləri adlandırılır. Sufilər isə bu bəg-ərənləri – onların İlahla (Hu) vəhdətinə görə “Hu ərənlər” adlandırırlar və pir, müqəddəs hesab edirlər.
Qədim Midiya, Fars yazılarında fironların “Qor” (“Hu-Ər”) rəmzi - “Kara” kimi qeyd olunurdu və onlar – “xalq-ordu” kimi çıxış edirdilər. Kara (Qor) rəmzini müxtəlif alimlər “ali zadəganlıq”, “ağa sarayı” və s. kimi tərcümə edirlər. Tanınmış araşdırıcı Q. Qeybullayevə görə, Bisütun yazılarında “Kara Mada” sözü var ki, bu da “Kara” rəmzinin Midiyaya aid edilməsi deməkdir. Midiya ərazisində Kara/Qor rəmzi – “Bit-Kari” kimi məlumdur və bu rəmz “Kari evi” (Beyti-Qor) mənasını verir. Digər mənbələrdə isə “Bit-Kari” rəmzi – “Bet-Kardu” kimi də yazılır. Kürd rəmzi ilə eyni olan “Kardu” (KRD) və ona bənzər (XRD və s.) rəmzlərin ən qədim mənbələrdə geniş qeyd olunmasını nəzərə alaraq, biz bu rəmzi dəqiq araşdırmalı olacağıq.
Qədim Misir mətnlərində “Kürd” rəmzi ilə eyni mənalı Kerti, Xertu və s. rəmzinə çox rast gəlinir. Roma dövrünə aid “Ölülər kitabı”ndakı qəbirüstü Xertu (XRT) mətnində deyilir: “Burada söhbət, sözləri qanun olan Osiris Xertu-dan gedəcək. Mən, Ra-nın çıxdığı məqamam. Mən Atumun qürub etdiyi məqamam… Mən sizin atanız Xeru-Xutiyəm (Xorxut/Qorqud – F.G.B.), hansından ki zamanın başlanğıcında siz yaranmısınız. Mən, əbədi öz taxtını tutan  İsida və Osiris oğlu Qoram. Mən Xer-uruyam (yəni böyük Qor), Ra-nın əzalarına ləzzət gətirən Cənubun hökmranıyam və Qoru öz atasının taxtında yerləşdirənəm… Mən Neter-Xertdən çıxan böyük Allaham, mən Ra-nın şüasıyam. Amonun nəfəsi – əbədilik üçündür…”.  “Ölülər kitabı”nın başlıqlarının birindən isə aydın olur ki, ölüm şahlığı olan gözəl Amenti elə Neter-Xert adlanan “aşağı müqəddəs vilayət”dir, yəni yeraltı dünyadır (Е. А. Уоллис Бадж, «Египетская книга мёртвых», М-СПб., Ексмо, 2005, səh.752, 756, 338). Buradakı “Neter” rəmzinin həm Allah və həm də “ruhun xüsusi vəziyyəti” mənasını verməsini nəzərə alsaq anlayarıq ki, Osiris/Asar Allahına aid edilən Xerti rəmzi - tərikə (türklük) yolunu keçib, Qor Allahına çevrilmiş müqəddəslərin Asar/Azər nəslinə aid olması deməkdir. Başqa sözlə, Xerti rəmzi - Osiris/Azər Allahının xüsusi məna bildirən adlarından biridir və bu ad Amenti ölüm şahlığı ilə bağlıdır. Digər mətnlərdə isə Kerti rəmzi – hər şeyi yaradan dirilik suyunu (Nun, Nil rəmzləri), bu dirilik suyundan yaradılmış “Dünya ağacını”, onun sahibi olan Amon Allahını və bu Allahın ayağının altında qalan mağaranı bildirir. Başqa bir mətndə isə, böyük Göy okeanından bu dünyaya tökülən dirilik suyu - “İki Kerti” adlanır və bu iki döşdən axan süd kimi rəmzləndirilmişdir. Ümumilikdə götürəndə Kerti – Amenti ölüm şahlığı mənasında qeyd olunur (Orada; 115, 548). Bütün bunlar o deməkdir ki, Kürd/Türk rəmzləri ilə eyni mənalı olan Kerti rəmzi - qədim Misirdə Asar/Osiris Allahı ilə eyni mənalı olub, yeraltı ölüm şahlığını, bu şahlığın göylərində yaradılmış kosmik insanı – Atum Allahını və onun daxilində yaradılmış ruhlar dünyasını, cənnəti bildirir. Başqa sözlə, Kerti – dirilik suyundan yaradılmış Atum Allahının digər adıdır.
Kerti (KRT) rəmzi mənbələrdə “Uqarit” (QRT) kimi də yazılır ki, Uqaritin Kartu (KRT) qəhrəmanı haqqındakı epos mənbələrdən məlumdur. Kartu eyni zamanda şəhərdir ki, o Akkad dilinə Alu, yəni El kimi tərcümə edilir. Alu rəmzi isə Albaniyanın digər adıdır. Deməli, Kerti rəmzini biz Alban tarixindən də araşdırmalyq.
Tarixçi M. Xorenatsi yazır: “Artaşesin cəsur oğlu Artavazd, Artaşat şəhərinin özülünün qoyuluşunda öz sarayı üçün yer tapmayanda gedib marlar (ölkəsində) Marakerti tikdi, hansı ki, Şərur adlanan düzənlikdə yerləşir” (М. Хоренци, Книга1, səh.30). Marlar ölkəsi dedikdə təbii ki, Azəri seyid-bəglərinin qədim Midiya Eli nəzərdə tutulur. Başqa sözlə, qədim Misirin ən əsas abidəsi olan Ament ölüm şahlığı, yəni Kerti “Dünya”sı məhz Midiya ərazisində tikilmişdir. “Batini-Quran” kitabımda mən bunu elmi sübut etmişəm. Alban mənbələrində “Kert” rəmzi “Karkatio”  rəmzinə aid edilərək “Karkatiokert” kimi də yazılır (Н. Адонц, «Армения в эпоху Юстиниана», Ерев., 1971, səh.30-31). “Karkatio” rəmzi isə elə qədim Misirin “Xeru-Xuti”, yəni “Qorqud” (Xorxud) rəmzidir. Deməli, “Karkatiokert” dedikdə, Qor Allahının – Qorqudun Kürd/Türk “Dünyası” nəzərdə tutulur ki, bu da üç hissədən - yəni Göy, Yeraltı və Yerüstü dünyadan ibarətdir. Batini İslamda bu üçlik: Cəbərut, Mülk və Mələküt kimi məlumdur və bu haqda mən -  “Azəri, Azərbaycan nə deməkdir? Sirlər xəzinəsi” adlı məqaləmdə izah vermişəm.
Digər tərəfdən, qeyd etdiyim kimi ən qədim dilçilikdə və sufizmdə Kert/Kerti rəmzi eyni zamanda Türk deməkdir. Başqa sözlə, qədim Misirin Kerti “Dünya”sı həmdə Türk dünyasıdır – Türküstandır. A. A. Bakıxanov yazır: “Türk - atanın varisi və böyük oğlu, insansevər və ədalətli Şah idi. Onun adına görə Yafət nəslinin bütün tayfaları türk adlanır. Atasının ölümündən sonra o Türküstanda özünə, çoxlu isti və soyuq bulaqları olan yer seçdi. Əvvəl o özünə qamışdan və otdan koma, sonra isə heyvan dərisindən çadır tikdi. Bu yer Suluq, “Zəfərnamədə” isə Suluqay adlanır”. Türküstanda heyvan dərisindən çadır tikilməsi və onun “suluq” adlandırılması o deməkdir ki, Türküstan eli - Tövrata görə Yafət övladlarına verilmiş “Sim”, yəni Səma elidir (Библия, Быт.9:27). Sufizmdə “suluq” rəmzi – “Allaha səyahət və Allahda səyahət” deməkdir. Çadırın “suluq” adlandırılması, onun “Dar əs-sulx” rəmzi mənasında olmasıdır ki, bu da – “çadır ərazisindəki Allahda hərəkət edənlər” fikrini ifadə edir. Deməli, bu çadırın daxilində İlah, yəni ilkin materiya mövcuddur. Bu isə yəhudilərin “Vəhy çadırı” mənasındadır. Dar rəmzinin Dairə/Deyr rəmzləri ilə eyniliyi isə onu bildirir ki, Allahın mövcud olduğu çadırın ərazisi eyni zamanda monastır, kilsə kimi də təsəvvür olunmalıdır. Çadır əhalisi isə “əhli əl-Sulx”, yəni “suluq çadırında yaşayanlar” mənasında, Göydəki ruhlar dünyasının – cənnətin əhalisi deməkdir. Çadır rəmzindən Kitabi Dədə Qorqudda geniş danışılır və bu Göy çadırı – “Ağ ban” və “Ala ban” adlandırılır ki, bu da “ağ və qırmızı çadır” mənasındadır. Lakin Aqban/Aqvan və Alaban rəmzləri elə Albaniya ölkəsi deməkdir. Bu isə qədim Misirin “Benu-Eli” mənasında Ba ruhlarının göydəki “Dünya”sı deməkdir.
Türk eli, Türküstan haqda Bartold da xəbər verir: “Əl-Müqəffa “Dünyanın dördüncü hissəsi” kitabında bildirir ki, Nuh peyğəmbər gəmidən çıxdığı vaxt dünya əhalisiz idi. Nuhun 3 oğlu var idi… Türklərin, slavyanların, Yəcuc və Məcucların (Qoq və Maqoqlar) torpağı Çinə qədər Yafətə çatdı. Türküstanının ərazisi yaşayış məskənindən uzaq olduğu üçün ona Türk adı verildi” (В. В. Бартольд, «Сочинения», том VIII, М., 1973, səh.42). Buradakı Yəcuc və Məcuclar - ilk ölümsüz ruhlar olan Əzraillər mənasındadır. Yunan mənbələrində bu Əzraillər – “Kuret” adlanır ki, bu da elə Kert/Kerti rəmzi ilə eynidir. Bunlar o deməkdir ki, Kürd/Kerti və eyni mənalı Türk rəmzləri ən qədim mənbələrdəki Amenti (Amon Ata) dünyasına və onun İlahi oddan yaradılmış ilk varlıqlarına aid edilirdi. Marlar ölkəsində yaradılmış “Marakert” rəmzi isə onu göstərir ki, bu Asar/Osiris Allahları bilavasitə Azəri Türk seyid-bəglərinin əcdadlarıdır.
Bütün bu yazılardan belə bir nəticə çıxarmaq olar ki, bu gün özünü “Kürd” adlandırıb və Azərbaycandan minlərlə km uzaqda yaşayan adi insanların qədim kürdlərə heç bir aidiyyəti yoxdur. Kürd və Türk adları – bir xalqın müxtəlif adlarıdır. Əsl Kürd, əsl İsrail (AzərEli) oğulları olan Xəzər/Azəri Türk seyid-bəgləri kimi adi insanlardan fərqli yaradılmışlar. Onlar İlahla vəhdətdə olan seyid-peyğəmbər övladlarıdırlar. Qurana görə Allah onları gözəl bir yurdda yerləşdirmiş, onları elmlərinə görə adi insanlardan üstün yaratmış, onlara kitab, müdriklik və peyğəmbərlik vermişdir. Onlara təmiz nemətlərdən ruzi vermiş Allah, onlara on iki başçı göndərmiş və onları varislər etmişdir. Allah, qoyduğu qanunlara əməl edənin günahlarının bağışlanması haqda onlarla müqavilə bağlamış və onları cənnətdə, yəni Osiris-Kerti dünyasında əbədi yaşadacağına söz vermişdir.      
“Türk” və ya “Kürd” rəmzləri batinilikdə eyni mənalı rəmzlərdir. Əgər “Türk” (TRK/TRH) rəmzi sufizmdə - “Hu ilkin materiyasından yaradılmış Ra” günəşini bildirirsə, “Kürd” rəmzi bu (“Kor+Ata”) bu günəş Allahının törəmələri olan Qor (Hu+Ra) pir-bəglərini, yəni firon-bəglərini (mənb. farbaq, farnbaq) bildirir. Əgər “Türk” rəmzi qədim Assur, Misir və s. yazılarında “Teurq” kimi yazılaraq – “qurbanla göydə Allah yaradanlar” mənasını verirsə, “Kürd” rəmzi bu Allah nəslinin Kor/Qor pirləri/fironları nəsli olmasını bildirir. Bu nəsil isə adi nəsil yox, marlar, mirilər nəsli olan Türk seyid-bəglərinin  nəslidir. Başqa dildə danışıb, özünü “Kürd” sayanlar təbii ki, sonradan “kürdləşmiş” adi insanlardır.
Bütün bunlar haqda daha geniş məlumatlar, müəllifi olduğum “Batini-Quran” kitabında verilmişdir.

                                                                            Firudin Gilar Bəg

Oğuz Xaqan – xristianların Allahıdır

Qədim dünyanın ən sirli obrazlarından biri də Oğuz Xaqan obrazıdır. Türklərin əcdadı sayılan Oğuz Xaqan dastanlarda göylərlə və göydən düşmüş İlahi nurla əlaqələndirilir. Oğuzun Taş Oğuzda möhtəşəm qurban mərasimi keçirib, ruhlarından göydə çadır (İç Oğuzu) yaratması – Tövratdakı, göydən İlahi od gətirib, ondan “Vəhy çadırı” quran Musa peyğəmbərlə eynilik təşkil etməsi deməkdir. Bütün bunlara  mən, “Batini-Quran” kitabımda və məqalələrimdə, mənbə və sübutlarla elmi izah vermişəm. Bu məqalədə isə Oğuzun, xristianlıqla əlaqəsinə və s. faktlatra aydınlıq gətirəcəm.

Hər şeydən əvvəl onu qeyd edim ki, Oğuz (ĞZ) rəmzi qədin Misir mənbələrdə “KZ” kimi yazılırdı və “həyat enerjisi”, yəni İlah, ilkin materiya mənasında qeyd olunurdu. Yunan mifologiyasında Oğuz rəmzi “Xaos” kimi qeyd olunur və ilkin materiyanın təbii, hələ “açılmamış” vəziyyətini bildirir. Oğuzun keçirdiyi rituallardan sonra isə Xaos açılır və göylərdə El, yəni “Dünya” – Göytürk xaqanlığı (İş Oğuz) yaranır. Türk mənbələrində göydə yaradılmış bu El həm də “Doqquz Oğuz” ölkəsi adlanır ki, qədim Misirdə bu rəmz – “Enneadanın Doqquz Allahı” kimi keçir və kosmik İnsan-Allah olan Atumu (Adəm) bildirir. Başqa sözlə, “Doqquz Oğuz” ölkəsi elə qədim Misirin Atum Allahıdır və onun “bədəni” də göyləri tutmuş kosmik varlıqdır. Şumer mənbələrində bu Allah - “Luqal” kimi keçir ki, bu da islamın “Allah” rəmzi ilə eyni mənalıdır. Belə çıxır ki, Oğuzun obrazı elə İslamın “Allah”, qədim mənbələrdə isə, yer kürəsini öz “bədəni” ilə əhatə etmiş böyük İnsan-Allah obrazında olan Atum Allahının obrazıdır.

Qədim Misir mənbələrində, firon (pir) Amonun Gel şəhərində (Geliopol) “Dünya” yaratması geniş təsvir olunur. Türk mənbələrində Gel şəhərində yaradılmış bu Doqquz Oğuz ölkəsi Xallux (Xel/Gel-İlax/İlah) bəglərinə aid edilir. Rəvayətə görə, Xallux – “Doqquz Oğuz” (tuquzquz) ölkəsinə keçəndən sonra Yabaku, onun tayfası isə Yabaqu-Xallux adlanmağa başlandı (В.В.Бартольд, Сочинения, VIII cild, M.,1973, səh. 42). “Yabaku” rəmzi qədim dilçilikdə və sufizmdə “Ya-Bəg” mənasında sufizmin “Bəqa” səviyyəsinə yüksələrək, İlahla vəhdətə nail olmuş bəglərə aid edilir. İç Oğuzun bu türk (qədim mənbələrdə teurq) bəgləri Gel elindən olduğu üçün, qədimdə Oğuz yox, əvəzinə Çigil, yəni İç-Gel adı işlənirdi (В.В.Бартольд, Сочинения, II cild, M.,1963, səh.578). Kitabi Dədə Qorqudda, Taş Oğuzda İç Oğuzun yaradılması – “Oğuzun içində Tamam vilayəti zahir olmuşdu” cümləsi kimi qeyd olunur ki, buradakı “Təmam” (TMM) rəmzi – qədim Misirin “Atum” (TM) rəmzi mənasındadır. Qədim Misir mənbələrində, İç Gel, yəni göydə yaradılmış Göytürk xaqanlığı – Yuxarı Gel kimi keçir. Taş Oğuz isə burada Aşağı Gel kimi qeyd olunurdu. Bu isə o deməkdir ki, Xalluxun “Doqquz Oğuz” ölkəsinə keçəndən sonra “Yabaku” adlanması , onun Bəqa səviyyəsinə yüksəlməsi və bu səviyyədə  Allaha çevrilməsi mənasındadır. Çünki, sufizmdə bəg/bəqa rəmzi İlaha, ilkin materyaya qovuşma, Allahda olma və s. mənasındadır.
Çin mənbələrində Xallux tayfa adı Qolelu, Kololu kimi məlumdur (L. Qumilyov, «Qədim türklər», B., 1993, səh.100). Qolelu/Kololo rəmzləri sufizmdə xəlil/xulul rəmzi ilə eyni mənalıdır ki, “xulul” rəmzi islamda “ittihad” – “birləşmə”, “axma”, “tökmə” və s. mənasını verir. İttihad iki mənada: insani və İlahi mahiyyətlərin birləşməsi (ittihad əl-ləhut bi-n-nasut) və sufinin, vəhy zamanı ruhunun və ürəyinin Allahla birləşməsi (fəna, bəqa) mənasında işlənir. Mahiyyətcə eyni olan bu rəmzlərin fərqi ondadır ki, sufi - bəglik, yəni bəqa səviyyəsinə müvəqqəti daxil olub çıxırsa, insani və İlahi mahiyyətlərin birləşməsi (ittihad əl-ləhut bi-n-nasut) zamanı sufi birdəfəlik Allahla vəhdət təşkil edir, yəni o bəgə çevrilir ki, bu zaman o ilkin materiya ilə əbədi birləşir. Deməli, Xallux/Xulul/Qolelu rəmzləri - insani və İlahi mahiyyətlərin birləşməsi, ilkin materiyanın insan bədəninə axması, tökülməsi, yəni insanın Allaha çevrilməsi deməkdir. Başqa sözlə, Yabaqu-Xallux tayfası - Bəg-Xəlil mənasında İlahla, ilkin materiya ilə vəhdət təşkil edən Allahın törəmələridir.
Digər tərəfdən, “yabqu” (Ya Bəg) - karluk şahlarının titulu sayılır. Karluk rəmzi sufi-batinilərdə “Qor-İlax” mənasında qədim Misirin Qor fironları (pirləri) nəslinin İlahla vəhdəti mənasındadır. Bu xalq İran yazılarında Xallux, Kalluk kimi də yazılır. Karluqların baş bəgi eyni zamanda “başbuq” adlanır və mənbələrdə bildirilir ki, xaqan Tarduşlara “yabqu” titulu ilə “başbuq” təyin etdi. Digər yerdə isə nəzərə çatdırılır ki, Baz-xaqanın xalqı Doqquz-Oğuz xalqıdır. Bunlar isə o deməkdir ki, İlahla vəhdətə nail olub, Allaha çevrilmiş Yabaqu-Xalluxlar – Doqquz-Oğuz ölkəsi olan Göytürk xaqanlığının, burada ölümsüzlük qazanmış xalqıdır.
Mənbələrə görə, Şərqi karluklar gellərdir və alimlərin çoxu gelləri və Qolelu tayfasını karluk hesab edirdilər (L. Qumilyov, “Qədim türklər”, B., 1993, səh.473). Şəhrəstaniyə görə, İsfahanda qaliləri, yəni gelləri - xürrəmilər və ya kuzilər (oğuzlar) adlandırırdılar (Z. Məmmədov, “Azərbaycan fəlsəfəsi tarixi”, B., 1994, səh.31). Bu o deməkdir ki, qədim oğuzlar – xürrəmilər və gellər olmuşlar. Sufi məntiqində və mənbələrdə karluk rəmzi, türklərin ölüm şahlığının xaqanı olan “Erlik” rəmzi ilə eynidir və altayların inamına görə Erlik (Kilar/Gilar/Cəlair), insanlara şamanlığı və qamlamanı öyrətmişdir. Başqa sözlə Erlik – ilk dəfə ekstatik durumda bəqa səviyyəsinə yüksəlmiş firon Amonun obrazıdır.
Xulul/Xəlil/Qolelu rəmzləri eyni zamanda İsa peyğəmbərin adının qarşısında Qalil, Qalileyli kimi durur. Belə çıxır ki, İsa peyğəmbər də bilavasitə bu nəslə, yəni Xəlil xanəsinə aiddir. Sufilərin yaşadığı yerin “xanəgah” adlanması da bilavasitə xanə/kana/kün rəmzi ilə bağlıdır və Xəlil xanəsi Əhdi-Cədiddə Kana Qalileyski kimi yazılır və İsa peyğəmbərin suyu şəraba çevirdiyi yer kimi göstərilir.
Yazdıqlarımızdan belə çıxır ki, Oğuz eli xristianlıqla bağlıdır və mənbələr də təsdiq edir ki, Albaniyada xristianlar yaşamışlar. Zəkəriyyə Qəzvini (XIII əsr.) oğuzları xristian saymışdır. Yazılanlara görə, onların şimal qoşuları olan kimakların ölkəsində qaya olmuşdur ki, onda adam ayağının, dizinin və uşaq ayağının izləri var idi. Oğuzlar onu İsa peyğəmbərə aid edib, bu izlərə səcdə edirdilər (В.В.Бартольд, Сочинения, II cild, I hissə, M., 1963, səh.565). Mənbələrə görə, İssık-Göl ətrafında yaşayan köçəri çigillərin (İç gellər) arasında da xristianlar olmuşdur (orada, səh.36). Müsəlman yazıçılarının məlumatından aydın olur ki, ümumiyyətlə, Türküstanın çox şəhərlərində, xristian kilsələri var idi. Tarixçi Qranovskiyə görə, türk sultanı xristian ordusunun hesabına öz qüdrətini saxlamışdı. Qərbdə yayılmış rəvayətə görə isə, Monqol ölkəsinin daxilində xristian dövləti olmuşdur və onun da başında keşiş İvan durmuşdur. Monqol ölkəsinin daxilində xristian dövlətinin olması, yadımıza, “Oğuzun içində Təmam vilayətinin zahir olması”nı salır. Belə çıxır ki, Monqol (Amon-Gel) ölkəsi burada Taş Oğuz, onun içində zahir olmuş Təmam vilayəti isə xristian ölkəsidir (İç Oğuz). Bu isə o deməkdir ki, qədim mənbələrdə xristian ölkəsi dedikdə - oğuzların göydə, ilkin materiyada yaratdıqları ruhlar dünyası, cənnət başa düşülməlidir.
Xristian rəmzi Xor/Xoris rəmzindən yaranmışdır ki, qədim Misirdə Xor/Qor Allahı - Asar/Osiris Allahının oğlu sayılır və axlrətlə əlaqələndirilir. Qor rəmzi yunanlarda Allah mənasını verən “Kurios” kimi yazılır. Əhdi-Ətiqdə “Kurios” rəmzi həm Allaha və həm də insanlara aid edilir. Oğuzların mənbələrdə eyni zamanda “xürrəm” adlanması da onu göstərir ki, xürrəm dedikdə də Xor-İrəm, yəni Xor/Qor Allahının İrəm bağı mənasında olan cənnət (İç Oğuz) əhli başa düşülməlidir. Kitabi Dədə Qorqudda bu asilər “su altında Mənəm Allah deyə qışqırırsa”, rus mənbələrində bu ölümsüz ruhlar – yarıinsan, yarıbalıq kimi göstərilir və “rus, rusiç” adlandırılır. Şumer-Akkad mifologiyasında yeraltı dünya okeanının Allahı Enkinin yol yoldaşı olan bu yarıinsan, yarıbalıq varlıqlar - Kululu adlanır. Kululu rəmzinin Xulul rəmzi ilə eyniliyi, onu deməyə əsas verir ki, bu “su altında yaşayan Allahlar” İlahla vəhdətdədirlər. Bu Allahların “rus” adlanması isə, onların eyni mənalı Asar/Osiris Allahları olması deməkdir.
Türklərdə Oğuz rəmzi - xaqanı, onun elini, tayfasını və s. bildirirsə də, Əhdi-Cədiddə bu rəmz “aqios”, “aqiazo” və s. kimi yazılaraq “müqəddəs” mənasını verir. Krutiskoy və Kolomenski Yuvenali mitropolitinin nitqində bildirilir ki, bu kitabda “aqios” (230 dəfə) və “aqiazo” (27 dəfə) rəmzləri – “osios” və “ieros” (rus/asar)  terminləri ilə eyni mənada keçir. Əhdi-Ətiqdə isə “müqəddəs” mənasında işlənən Oğuz/aqiazo/aqios rəmzləri əvəzinə “kodeş”, “kadiş” rəmzləri yazılır ki, bu da islamın “kuddus” (müqəddəs) rəmzidir. Əhdi-Ətiq sitatlarında Oğuz/aqiazo rəmzləri ilə eyni mənalı “osios” (İisus/İsa/asi) rəmzi – “Kodeş İsrael” (Kedosh Yisrael), yəni “Müqəddəs İsrail” sözünün ekvivalentidir ki, onu Əhdi-Cədid müəllifləri Xristə və ya Allaha aid edirlər. Burada əsas məsələlərdən biri də odur ki, “müqəddəs” sözü Əhdi-Cədididə əsasən Allaha və tez-tezdə Allah ruhuna aid edilir. Eyni zamanda bu sözlər xristianlara aid edilir və əsasən də buna həvari Pavelin naməsində rast gəlmək olar. Mənbələrdə xristian müqəddəsləri – “aqi”, “aqiya” adlandırılır ki, bu ifadə Əhdi-Ətiq köklüdür və “Allaha qulluq və onu şöhrətləndirmə üçün ayırılmışlar” mənasındadır və s. (Доклад Митрополита Крутицкого и Коломенского Ювеналия, sayt: http://www.orthodox.spbu.ru/kanoniza.htm). Aqi/Aqiya rəmzləri isə Oğuz türklərinin “ağa” sözüdür və bu rəmz qədim Misirdə “Axa” kimi qeyd olunurdu və axirətdə gələn Mehdiyə aid edilirdi.
Yazdıqlarımızdan çıxan nəticə odur ki, “Oğuz” - İlahla, yəni ilkin materiya ilə bağlıdır və buna görə də müqəddəs sayılır. Bu müqəddəslik də bilavasitə İsrailə aid edilərək “Müqəddəs İsrail” kimi mənalandırılır. Lakin buradakı İsrail ölkəsinin, bu günkü İsrail ölkəsinə heç bir aidiyyəti yoxdur. Sufi-batinilərdə İsrail/İzrail rəmzləri Asar/Azər Eli mənasında bu günkü Azər Elinə - Azərbaycana aiddir və bu müqəddəslər də Azəri/Xəzər türk seyid-bəgləridir. İsrail rəmzinin qarşısındakı Kadeş rəmzi həm də Qüds rəmzidir və mənbələrə görə, Yerusəlim şəhəri tikilib qurtardıqdan sonra Gel adlanmağa başladı (М.Хоренаци, Книга I, 60). Başqa sözlə, Oğuz eli dedikdə Azərbaycan ərazisində - qədim Kadus elindəki Gel şəhəri başa düşülməlidir ki, bu rəmz altında mənbələr Gelarküni ərazisini nəzərdə tuturlar. Gelarküni-Sünik eli qədim mənbələrdə Albaniya adlanır və mənbələrə görə, məhz burada müqəddəs Atalar – Atalar monastırı və ölümsüzlük üçün “səhra” tikmişlər. Bu isə o deməkdir ki, məhz Gelarkünidə müqəddəs Atalar - İç Oğuzu, Göytürk xaqanlığını, xristian dünyasını, yəni cənnəti yaratmışlar. Bütün Albaniya və Ermənistan tarixi də məhz Gelarkünidə tikilmiş bu İç Oğuz dünyasına həsr olunmuşdur.
Mənbələrdə Albaniyanın, Lpiniyanın, və Çolanın katalikosu - Alban katalikosu adlandırılır. Buradakı Kata-likos rəmzi də kuti/xuda və el-kos, yəni Oğuz eli rəmzlərindən ibarətdir və ümumilikdə bu rəmz “Oğuz elinin Xudası, yəni Allahı” fikrini ifadə edir. Qeyd etmək yerinə düşər ki, rusların “Allah” mənasını verən “Qospod” sözü də “Aqios Pta”, yəni “Oğuz Yafət”,  “Müqəddəs Yafət” deməkdir və bu rəmz “Pta Sak” mənasında olan “padişah” rəmzi ilə eynidir. Deməli, mənbələrdə padişah deyəndə - Qospod, yəni Allah nəzərdə tutulmalıdır. Erməni yazılarında Qospod rəmzi Patqos kimi də yazılır və bu rəmz Xazr, yəni ölümsüzlük qazanmış Xızır rəmzi ilə eyniləşdirilir (Xazr Patqos). Qospod rəmzi ilə eyni olan Patqos rəmzi digər  yerdə Padqosakan kimi də qeyd olunur ki, buradakı “akan” rəmzi ən qədim mənbələrdə kan/kün/hun/kənan və ya enki/anx/nuh/nunki və s. kimi də yazılır və eyni məna verir.
Bütün bunlar o deməkdir ki, türklərin əcdadı olan Oğuz Xaqan – bu dünyanın tək Allahıdır. Bu Tək Allahımız, Cəddimiz və Xaqanımız müxtəlif rəmzlərlə adlansa da, Onun adı Napatlı (Niftalı) Əmandır (Amon). Kitabi Dədə Qorqudda pirimiz Əman – “Bəkdüz Əman” kimi qeyd olunur ki, buradakı “Bəkdüz” rəmzi sufi-batinilikdə “tərikənin Bəqa səviyyəsinə yüksələrək, ölümsüz Ba (Bəsmələ) ruhuna çevrilmiş müqəddəs” deməkdir. Bu Müqəddəs Allahın vətəni Azərbaycan, Ərşə ucaldığı yer isə Tolis (Talış) Allah dağlarındakı Gel elidir. Bu haqda daha geniş məlumatlar və təkzibolunmaz faktlar, müəllifi olduğum “Batini-Quran” kitabında və məqalələrimdə verilmişdir.

                                                                                     Firudin Gilar Bəg

“Allah”, “Tanrı” sözlərinin mənşəyi və batini mənası

Dinlərin əsl mənalarının bu günə qədər açılmaması ona gətirib çıxarıb ki, insanlar dinləri millətlərə aid etməyə başlayıblar. Nəticədə isə Allahların da milliləşməsi söhbəti ortaya çıxıb. Bu gün bəzi insanlar, ərəb dilində hesab edilən “Allah” kəlməsi əvəzinə, türk dilindəki “Tanrı” kəlməsinin istifadə edilməsini “məsləhət” görürlər. Həqiqətənmi “Allah” kəlməsi ərəblərə, “Tanrı” kəlməsi isə türklərə aiddir? Bu suala cavab tapmaq üçün “Allah”, “Tanrı” kəlmələrinin ilk dəfə harada və nə mənada işlədilməsini araşdırmaq lazım olacaq.
Araşdırıcıların gəldiyi nəticəyə görə, Tanrı/Tenqri (TNR/TNQR) kəlməsi ilk dəfə qədim Şumerdə Tinqir/Dinqir (TNQR)  formasında işlənmişdir və “An göylərinin Ali Allahı” mənasını vermişdir. Şumerdə Allah dedikdə kimin və ya nəyin nəzərdə tutulmasını anlamaq üçün Şumer mifologiyalarına nəzər salaq.
Şumer-Akkad mifologiyasında baş Allah Marduk hesab olunur ki, O, Tiamata, yəni ilkin materiyaya, Göy okeanına qalib gələndən sonra, onun bir hissəsini Göy okeanı kimi Allahlar vilayətindən ayırıb, dərya sularında – “başı göylərə çatan” və “göy və yerin təməl evi” olan  “Etemenanki” məbədini tikmişdir. Bu tikilinin başının göylərə çatması, onun elə Babil qülləsi olması deməkdir. Mardukun göylərdə bina tikməsi, Qurandakı bənzər tikilini yadımıza salır: “Allah odur ki, yeri sizin qalmağınız üçün verdi, Göyü bina inşa etdi və sizi formalaşdırdı... Biz artıq Göydə qüllə düzəltdik və onu görənlər üçün bəzədik… [Allah] Sizin üçün yeri bir döşək, Göyü bir bina düzəltdi və sizin üçün Göydən su endirdi… (Quran, 40:64, 15:16, 2:22, 85:1). Başqa yerdə isə bildirilir: «Firon dedi: … Ey Haman, mənim üçün gil üstündə ocaq qala və qüllə tik, bəlkə mən Musanın Allahına qalxdım…  mənim üçün qüllə tik və bəlkə mən Göyün yolları ilə Musanın Allahının yanına qalxdım» (Quran, 28:38, 40:36,37). Belə çıxır, “başı göylərə çatan” bu qüllə yəhudi Allahının yanına qalxmaq üçün tikilmişdir. “Marduk” adı da onu göstərir ki, O, Babil qülləsini tikən mar, amoreylərin, yəni midiyalıların Allahıdır. Başqa sözlə, Qurandakı Allah elə qədim Şumer-Akkad Allahıdır və O, göylərdə tikilmiş bina ilə bağlıdır.
Məşhur tədqiqatçı Devid Rol, Şumer-Akkadların – göydə qüllə tikən Marduk Allahını – “Asar” adlandırır və qədim Misirin Osiris Allahı hesab edir. D. Rola görə, Misir rəmzinin özü – “Asardan (yaranmış) doğulmuş” mənasını verir. O xüsusi qeyd edir ki, Xuş (Kuş) və Misraim (Masri) tayfaları Nil vadilərini fəth etmək üçün Mesopotamiyanın Eridu şəhərindən yola çıxmışlar. Başqa sözlə, Misir mədəniyyətini Mesopotamiya-Şumer fatehləri yaratmışlar. D. Rol bu Misir fatehlərini “Qor yoluyla gedənlər” adlandırır və bildirir ki, onlar öz kökünü Mesopotamiyanın böyük qəhrəmanlarından götürür. O nəzərə çatdırır ki, Eridu şəhərində yaşayan şumerlilər, ölümlü Enmer-Kar şahını – Enki oğlu Asar İlahi statusu ilə adlandırmışdılar (Д. Рол, «Утраченный Завет», сайт: http://lib.rus.ec/b/328508/read). Bu isə o deməkdir ki, Asar (Osiris) adı – Enmer-Kar şaha verilən addır. Enmer-Kar (NMR-KR) rəmzi qədim dilçilikdə Qor-Ra-Amon (QR-RMN) rəmzinin digər yazılış variantıdır və bu rəmz də Qor qızılquşu obrazında olan Misirin Ra-Amon Allahını bildirir. Digər tərəfdən, Ra-Amon (RMN) rəmzi qədim dilçilikdə Rəhman (R[h]MN)rəmzi ilə eyni məna verir və Rəhman da Qurana görə göydə bina tikmiş Allahın adıdır. Deməli, İslam Allahı ilə qədim Misir Allahı eyni Allahdır.    
D. Rol yazır ki, Marduk və Assur Allahları, Eridudan olan “Enki və Damkinin (Etemenanki) oğlu” Asardan və ya Asar-Luxidən yaranmışlar. Mardukun əsas ləqəbi Asar-Luxidir ki, “Luxi”, yəni Luhi (LH) rəmzi yəhudi və islam mənbələrində “Eloah” (LH) və “İlah” (LH) kimi yazılıb, Allah mənasını verir. Bu isə o deməkdir ki, İslamın “İlah” rəmzi qədimdə Assurların Asar/Azər və qədim Misirin Ra-Amon Allahına aid edilib. Allahın yeri-göyü yaratması və s. proseslər qədim Misir mənbələrində tam geniş surətdə verilmişdir. Əgər biz bu Allah adlarının nə məna kəsb etmələrini tam anlamaq istəyiriksə, qədim Misir kosmoqoniyasını araşdırmalıyıq.
“Dünya”nın yaranışı haqda təlimin qədim Misir variantına görə, ilkin materiyanın sirlərini öyrənən firon (pir) Amon, öz simasında Atum Allahını yaratmağa başlayır. O əvvəl Şu, sonra isə Tefnut Allahını yaradır. Onlar da öz növbəsində Nut göyünü və Qeb torpağını yaradırlar. Bundan sonra Şu qalxaraq yeri göydən ayırır. Qeb və Nut cütlüyü öz növbəsində Osiri (Asar), İsida, Set və Neftidanı yaradırlar. Osiris/Asar və İsidadan isə Qor Allahı doğulur. Bu yaradılışa görə Osiris, yəni Asar Allahı Nut göyündən və Qeb torpağından yaranmışdır. Şu Allahının Nut göyünü Qeb torpağından ayırmasını Şumer yazıları Enlilə aid edir. Burada Enlil Allahı An göyünü Ku torpağından ayırır. Əgər nəzərə alsaq ki, şumerlərin Qinqir/Tinqir (Tenqri) Allahı da An göylərinin Allahıdır, razılaşırıq ki, Tinqir/Tenqri rəmzi də Nut göyləri ilə bağlı olmalıdır.
Türk mifologiyalarında Tengri - Göy Tanrısı adlandırılır və ona “Göyün Uca Tini” deyilir. Türkcə “ruh” mənasını verən “Tin” (TN) rəmzi qədim dilçilikdə “Nut” (NT) rəmzi ilə eyni məna verir. Çin mənbələrində Tenqri/Tinqir rəmzinin “Tien”, yəni “Tin” formasında yazılması da onun Nut göyləri mənasında olması deməkdir. Belə çıxır ki, “Tenqri” rəmzinin “Ten” hissəsi elə “Nut” göyləri mənasındadır. Tenqri rəmzinin “Qri” hissəsi isə Misir mifologiyasında qızılquç obrazında olan Qor Allahını bildirir. Mətnlərdə Qor Allahı – göylərin sahibi, Allahların şahı, günəş Allahı və yerdəki şah, firon obrazında göstərilir. Bu isə o deməkdir ki, Tinqir/Tenqri rəmzi altında həqiqətən də Nut göylərinin sahibi olan Qor Allahı nəzərdə tutulur. Qor Allahının Şumer mətnlərində Enmer-Kar (NMR-KR), yəni Ra-Amon-Qor (QR-RMN) kimi yazılışı isə onu göstərir ki, bu Allah elə Ra-Amon, yəni İslamın Rəhman Allahıdır. Rəhman adındakı [H] rəmzi qədim dilçilikdə və sufi-batinilərdə ilkin materiyanı, yəni İlahı bildirir. İlkin materiya isə gözə görünmür və onu ancaq ekstatik durumda görmək olar. Buna görə də, mətnlərdə [H] rəmzi, digər bənzər [Q], [K], [Ğ], [G] rəmzləri kimi bəzən yazılmır. Məhz buna görə, Tenqri (TNQR) rəmzi mənbələrdə Tanrı (TNR) kimi də yazılır.
Yazdıqlarımızdan belə çıxır ki, “Nut göyünün Qor Allahı” mənasını verən Tenqri/Tanrı rəmzi İslam Allahı olan Rəhmanla eynidir. Maraqlı odur ki, İslamın müqəddəs kitabı “Quran” da - “Qərəə”, yəni “Qor” deməkdir. “Quran” rəmzi sufi-batinilərdə “Qor-An” kimi açılır ki, bu da Şumerlərdə “An göylərinin Qoru” fikrini ifadə edir. Başqa sözlə sufi-batinilərdə “Quran” rəmzi də, “Tenqri” rəmzi kimi – “Nut/An göylərində yaşayan Qor Allahı” fikrini ifadə edir. Quranın batini mənası axirətdə gələn Allaha aid edilir ki, qədim Misir yazılarında da Qor Allahı əsasən axirətdə gələn Mehdi obrazında göstərilir.
Digər tərəfdən, İslamın “Allah” rəmzi də sufi-batinilərə görə Şumer-Assurla bağlıdır. Biz əvvəldə qeyd etdik ki, şumerlər “İlah” rəmzini Asar Allahına aid ediblər. Asar isə ümumi yaradılmış Atum sisteminin bir hissəsidir və bu sistem qədim Misirdə - “Enneadanın Doqquz Allahı” adlandırılır. Atum Allahı bizlərə Adəm rəmzində gəlib çıxmışdır və Əhdi-Ətiqə görə, Adəm yaradılanda dünyanın bir başından o biri başına qədər, nəhəng bir varlıq olmuşdur. Sufi-batinilərdə də Adəm - kosmik İnsan-Allahdır ki, Mühiddin ibn Ərəbi bu nəhəng insanın yaradılışı haqqında “Füsusül Hikəm” kitabında söz açır. Şumerdə “İlah” rəmzi əsasən göydə yaradılmış Adəmə aid edilərək – “İlah-El”kimi yazılır və alimlər bunu Luqal kimi oxumuşlar. “İlah-El” (Luqal) rəmzi isə “El-İlah” mənasınnda Allah deməkdir. Başqa sözlə, müsəlmanlar “Allahu-Əkbər” (Əkbər/Kəbir-Böyük) dedikdə məhz bu Böyük İnsan-Allahı nəzərdə tuturlar. Mənbələrdə Kiş “şəhər”inin Luqalı “Mesilim” adlanır ki, bu da elə müslüm, yəni müsəlman deməkdir.
  Qədim Misirin Atum Allahı Şumer mətnlərində “Atum-Enanki” (Etemananki/Damkin) kimi də yazılır və bu rəmz Marduk Allahının göyü yerdən ayırıb, dərya sularında tikdiyi “Etemenanki” məbədidir. Müasir alimlər qədim sirləri bilmədikləri üçün Mardukun tikdiyi bu başı göylərə çatan qülləni - “şəhər-dövlət”, onun sahibini isə Luqal (İlah-El) adlandırırlar. Əslində isə bu “şəhər-dövlət” göydə və qurban ruhlarından yaradılmış ruhlar dünyasıdır – cənnətdir. Bu cənnət isə elə kosmik İnsan-Allahın – Luqalın bədənindədir. Yerdə tikilmiş məbəd, göydə yaradılmış cənnətin proobrazıdır, yaradılış obyektidir. Göydəki El, yerdəki Elin bənzəridir və bu İlahi El – ilkin materiyadan, onun qurban ruhları ilə qarışığından yaradılmışdır.
 Allah rəmzi ilə bağlı Tirmizinin qeyd etdiyi hədisdə bildirilir ki, Allah Tala Adəmi yaratdığı və ruh verdiyi an, Adəm asqırdı və “Əlhəmdülillah”, yəni “Allaha Həmd olsun” dedi. Adəmin canlandığı zaman “Allah” və “Həmid” rəmzlərini deməsi, bu iki rəmzin məhz Adəmə, yəni qədim Misirin Atum Allahına aid olması deməkdir. Sufi-batinilərdə “Əl-Həmd” rəmzi “Əhməd eli” mənasındadır. Yəhudilərin “Əhmət” rəmzli şəhərinin digər adı isə Midiyanın Ekbatan şəhəridir. Əgər nəzərə alsaq ki, Talmuda görə Adəm - Moria, yəni mar-amoreylərin Midiya torpağından yaranmışdır, qəbul edərik ki, Ekbatan rəmzi altında - göylərdə yaranmış və “Qeyb aləmi” mənasında olan Etemenanki məbədi başa düşülməlidir. Başqa sözlə, Allah – Midiya ərazisində yaradılmış kosmik İlahi İnsanın digər adıdır.
Türk mənbələrinə görə, göydəki İlahi Eli - Türk xaqanı yaratmışdır. Mənbələrdə bu El – Göytürk xaqanlığı adlandırılır. Mətnlərdə xaqan açıq bildirir ki, o Tanrıda olmuş və oranı El etmişdir. Mühiddin ibn Ərəbi, “El” rəmzini “Din” sözü ilə əvəz edir ki, bu da İslam dinin elə Mardukun göydə yaratdığı cənnət mənasında olması deməkdir. Tenqri/Dinqir sözünün Ten/Din hissəsi də İslam “Din”i ilə eynidir. Deməli, “Din” rəmzi elə - Luqal/Allah/Tanrının kosmik bədənindəki Eli mənasındadır.
Tanrı/Tenqri rəmzinın araşdırması da onu göstərir ki, O, Türklərin Tanrısıdır (Türük Tengrisi). Tanrı türklərə xaqan vermişdir, onları qoruyur, onların çağırışına hazır olur və onları başqa xalqlardan üstün sayır. Tanrı - Türk xalqının məhv olmasının qarşısını alır, onların təkrar bir olmasına hökm verir. Göyü əhatə edən Türk Tanrısı - təbiəti, iqlimi öz istəyinə uyğun dəyişmə qüdrətinə sahibdir. O – Türklərin Atalarının ruhları ilə bağlıdır və türklər də Ataların ruhlarına ayinlər, mərasimlər keçirir, qurbanlar kəsir, ağac əkirdilər. Digər tərəfdən, türklər “Tanrı” dedikdə, təkcə göylər, səma və s. nəzərdə tutulmur. Onlar həm də böyük bir dağa, böyük bir ağaca və s. də Tanrı deyirdilər ki, bu da Türk Tanrısının yaradıldığı Tanrı dağı ilə, göydə yaradılmış “Dünya” (Həyat) ağacı və s. ilə bağlıdır. Tanrının, bilavasitə türkləri özünə qulluq üçün ayırdığını mən – “Qurandakı İsrail oğulları – Azəri türk bəyləridir” adlı məqalədə göstərmişəm.
“Allah” rəmzinə gəldikdə isə tam məsuliyyətlə deyə bilərəm ki, bu rəmzin indiki ərəblərə heç bir aidiyyəti yoxdur. “Allah” rəmzi Luqal və s. formalarda Assur, Şumer xalqına aiddir ki, bunların da əhalisi mar, amoreylər olmuşdur və onlar Midiya xalqı olan Azəri (Xəzər) Türk seyid bəglərinin nəslidir. Bu seyid-bəglər bu gün də çətinə düşəndə “Ya Cəddim” deyib, əcdadları Rəhman Allahı, yəni qədim mənbələrdəki Ra-Amon/Marduk/Asar Allahını çağırırlar.
Mən, “Batini-Quran” kitabımda və çoxsaylı  məqalələrimdə İslamın bütün əsas rəmzlərinin məhz Azəri Türk seyid-bəglərinə aid olmasını, onların isə hələ e. ə. VII əsrdə Midiya dağlarında “Şərqin Ərəbi” ölkəsini yaratmalarını elmi sübut etmişəm.

                                                     Firudin Gilar Bəg