Təəsüfləndirici haldır ki, dünyaya xaqanlar və müqəddəslər
nəslinin törəmələri kimi gəlmiş türklər - cəhalət və ölümü, kamil insan kimi
ölümsüzlük qazanmaqdan üstün tuturlar.
İslamın müqəddəs kitabı Quranın zahiri mənasından başqa, yalnız sufilərə
aydın olan batini mənasının olması artıq hamıya məlumdur. Zahiri məna özündə
daxili mənanın istiqamətini daşıyır və bu iki mənanı birləşdirəndə, Allahın bu
dünyada gördüyü işlər və onun fikirləri açılır.
Batini mənanın açılmamasının nəticəsidir ki, insanlar bu gün ən sadə
şeyləri, məsələn insanın yaranışı haqqında həqiqətləri bilmir, özlərindən müxtəlif
fərziyyələr irəli sürürlər. Batini mənanı bilənlər üçün isə
sirr deyilən şey yoxdur. Onlar bu dünyada kamil insan kimi sakit yaşayir, öləndən
sonra isə Allahın göydə yaratdığı Qeyb aləminə köcərək, orada ömürlərini davam
etdirirlər.
Qədim dövrdə insanlar - millət və xalqlara yox, avam adlandırılan adi
insanlara və pir, bəg, seyid və s. adlandırılan seçilmişlər nəslinə ayrılırdı. Seçilmiş
müqəddəslər nəsli xüsusi üsulla, yəni Allahın obrazı ilə yaradıldığı üçün,
onlar kamil insan nəsli hesab olunurdular və ölən kimi də cənnətə düşürdülər. Avam
insanların ruhlarının cənnətə düşməsi üçün isə Allah onlarla müqavilə bağladı və
bu müqaviləni İslam adlandırdı. İslam rəmzi ən qədim mənbələrdə Səlim, Ur-Səlim,
İsmail və s. formalarda yazılaraq göydəki aləmi və bu aləmin sahibinin ruhunu
bildirirdi. Mən, “Bütün dinlər birdir” adlı məqalədə bu rəmzin açmasını vermişəm.
İslam, bu gün qəbul edildiyi kimi Ərəbistan çöllərində yox, qədim
Misir yazılarında Yalu sahələri, yunanların isə Ereb adlandırdığı göy sahələrində
yaranmışdır. Ereb dünyası, yəni Ərəbistan da göyləri təşkil edən ilkin
materiyada yaradılmışdır. Erməni mənbələrində bu yaradılış, Midiyanın Sünik ərazisində,
yəni indiki Azərbaycan torpaqlarında “səhra tikilməsi” kimi qeyd olunur. Bu səhranı
tikənlər isə kitablarda “müqəddəs Atalar” adlandırılır. Mənbələrdə açıq yazılır
ki, insanlar burada ikinci həyat qazanırlar və ömürlərini bu mələklər diyarında
davam edirirlər.
Aydındır ki, səhra – çöllük, düzənlik deməkdir və bu düzənliyi tikmək
də absurd söhbətdir. Midiyanın dağlıq ərazisində “səhra tikilməsi” də təbii ki,
rəmzi mənadadır və batin (sufizm/ledun/təvil) elmində bu, qurban vasitəsi ilə göy
sahələrində - qədim Misir yazılarında Qeb adlandırılan ruhlar dünyasının
yaradılması deməkdir.
İslamda Qeyb aləmi kimi qeyd olunan Qeb dünyası, e. ə. VIII əsrə aid Assuriya yazılarında, Midiya ərazisində «Şərqin ərəbləri» (dəqiq: «Günəşin
çıxdığı yerin ərəbləri») ölkəsi kimi qeyd olunur (И. Дьяконов, «История Мидии»,
M.,1956, səh.219-221). Şərq dedikdə, qədim Misir mətnlərində və məşhur sufi
Sühravərdinin İşraq fəlsəfəsində - Allahların doğulduğu göy aləmi nəzərdə
tutulur. Deməli, Ərəbistan ölkəsi, göylərdə yaradılmış ruhlar dünyası mənasındadır
və burada Misir Allahları yaşayırlar. «Kitabi - Dədə Qorqud»da, göydə
yaradılmış bu dünya - Əmman (Ümman) dənizində tikilmiş kafər şəhəri kimi qeyd
olunur və orada asilər (ruhlar) su altında «mənəm Allah» deyə qışqırışırlar
(«Kitabi - Dədə Qorqud», B., 1988, səh.118).
Midiya əhalisi mənbələrdə «dağ və səhralarda dolaşan qüdrətli
midiyalılar» adlandırılır ki, bu da Midiya dağları və ilkin materiya səhralarında
ekstatik vəziyyətdə («suluq») dolaşan, yəni tərikə yolunu gedən türüklər (türklər)
mənasındadır. İnsan ruhunun göy aləmində səyahəti sufizmdə «suluq» (yəhudilərdə
«salxa», ərəbcə «seyr və suluq»), bu yolun yolçusu isə «saleh» adlanır. Təsəvvüf elmində suluq rəmzi xüsusi dolaşma, yəni “Allaha
səyahət” və “Allahda səyahət” mənasındadır. Deməli, dini kamilləşmə (tərikə) yolu ilə gedən türük, elə “ekstaz” vəziyyətində
cənnətdə səyahət edən salehdir. Mənbələrə görə, bu “səyahət”lə ilkin materiyanın
sirlərini öyrənən zahidlər, Midiya ərazisində şəhər tikdilər və “köçüb” orada
yaşamağa başladılar.
Mən, insan ruhunun “quş” formasında Qeyb aləmində yaşamasını, kitab və
məqalələrimdə faktlarla göstərmişəm. Əlavə olaraq bildirmək istəyirəm ki, “peyğəmbər”
dedikdə də adi insan yox, göy dünyasında ölümsüzlük qazanmış müqəddəsin ruhu
başa düşülməlidir. Bu isə o deməkdir ki, İslam dininin banisi sayılan Məhəmməd
peyğəmbər, Qeyb aləmində bu gün də ömrünü davam etdirən müqəddəsin ruhudur. Məhəmməd
peyğəmbərin hədislərdə “iki dünyanın ağası” adlandırılması isə onu göstərir ki,
O - qədim Misirin Ra-Amon Allahının obrazıdır. İslamda Rəhman kimi qeyd olunan
bu Allahın, göy dünyasını və digər şeylər yaratması Quranda da açıq qeyd
olunur. Ra-Amon Allahının yaratdıqlarını yaxşı başa düşmək üçün, Quranda Rəhman
kimi qeyd olunan kəlməni Ra-Əman kimi qəbul edib, Quranı bu məntiqlə diqqətlə
oxumaq kifayətdir. Bu isə ona gətirib çıxaracaq ki, insan - hər şeyin mücərrəd
bir mərhəmətli və rəhmli varlıq tərəfindən yaradıldığını yox, konkret bir
insanın ruhu tərəfindən yaradıldığını dərk etsin. Bu ruh, ilkin materiya ilə, yəni
bəşəriyyətə həyat vermiş “dirilik suyu”ilə vəhdət təşkil
etdiyi üçün, Allah dedikdə - əvvəli və sonu olmayan ilkin materiya və onu idarə
edən firon Amonun ruhu təsəvvür olunmalıdır. Bütün bunlar İslamın batini mənasıdır
və yalnız sufilərə məlum olmuşdur.
Sufi dedikdə - tərikə yolunu gedən türük, yəni bu gün türk
adlandırılan mürid nəzərdə tutulmalıdır. Türk rəmzi erməni mifologiyasında
Tork-Angelea, yəni Türk-Gel nəsli kimi Allahlara aid edilir. Burada mələk mənasında
olan “Angel” rəmzi - imam Əlinin ifrat Gel şiələrinə aid olan rəmzdir və bu nəsil
İslam mənbələrində “məlahi”, “mülhid” kimi yazılaraq mələklər (mələküt) nəsli mənasındadır.
İsmaililərin bu Gel nəsli Heraklın “ilandan doğulmuşlar” nəslidir və mənbələrə
görə bu mələklər - padşahlar və peyğəmbərlər nəslidir.
Təbrizli Arakel «ilandan
doğulmuş» («əjdahadan doğulmuş») Midiya maqlarını – «Osman şahlarının nəsli»
adlandırır (А. Даврижеци «Книга историй»,
М., 1973, böl. 51). Diodor
Siciliyalı isə Misir fironu II Ramsesi - Osimon-Dias, yəni Osman-Allah kimi
qeyd edir. Osman [SMN] rəmzi Ledun elmində - «İssi Əman» [SS-MN], yəni «Əman
ruhu» (Amon ruhu) kimi yozulur. Belə
çıxır ki, mənbələrdə Osman türkləri dedikdə “Amon Allahının ruhu
olan türklər”, yəni ilkin materiya ilə vəhdət təşkil etmiş müqəddəslər nəsli
başa düşülməlidir. Orxon-Yenisey
mətnlərində türk xanının Allah kimi göydə Allah yaratması açıq yazılır. Bu isə
o deməkdir ki, Allah dedikdə - göydə Ra-Amon Allahını yaratmış türk xanının
ruhu başa düşülməlidir.
Mahmud Kaşğarinin 1074-cü ildə yazdığı hədislərin birində Allah
deyir: “Mənim Şərqdə türk adlanan ordum var: Mənim hansı xalqa qəzəbim tutursa,
bu ordunu onların üzərinə göndərirəm”. Yazdığımız kimi, Şərq rəmzi sufizmdə göyləri
bildirir ki, qədim Misirin 120 minlik Allahlar ordusu da, buradakı Qeb (Qeyb)
aləmində ömürlərini davam etdirən ölməz müqəddəslər nəslidir. Biz bu varlıqları
- insanların canların alan Əzraillər kimi tanıyırıq. İslam mənbələrində isə bu
varlıqlar Həsən ibn Sabbahın “assasin”ləri kimi qeyd olunur və onlar “qala
adamları”, yəni yerlə-göyü birləşdirən Ələmut qalasının (Süleymanın Allah Evi) məlahi-mülhidlərdir.
“İslamın 124 min peyğəmbəri kimlərdir?” adlı məqalədə mən göstərmişəm ki, bu
120 minlik ordu İslamın 124 min peyğəmbərlərinin əsasını təşkil edir (bax. http://gilarbeg.blogspot.com/2012/02/islamn-124-min-peygmbri-kimlrdir.html ). Bu isə o deməkdir ki, türklər – sufi silsiləsinin
kamillik yolunu keçib qədim Misir Allahlarına çevrilmiş peyğəmbərlər nəslidir.
Osman türkləri dedikdə də firon Amonun, Allahın obrazı ilə xüsusi yaratdığı
“Qor ardıcılları” nəzərdə tutulmalıdır və bu haqda mən kitab və məqalələrimdə
geniş məlumatlar vermişəm.
Qor ardıcılları öz yaradılış xüsusiyyətlərinə görə öləndə cənnətə və
ya cəhənnəmə yollanırlar. Adi insanlar isə bu yolu getmək üçün Allahla müqaviləyə
qoşulmalıdırlar, yəni İslamı qəbul edib, onun qanunlarına ciddi surətdə əməl
etməlidirlər. Quranda “Amenu olmaq”, yəni “iman gətirmək” - Amon Allahının cənnətə
düşməsi üçün getdiyi yolun təqlidi deməkdir. Ölən insanın ruhu bədəni tərk
etdikdə, ruh - balıq sudan çıxanda boğulduğu kimi, o da “boğulmağa” başlayır və
əgər o “hara getdiyini” bilirsə birbaşa Qeyb aləmindəki “məhkəmə salonu”na
yollanır. Əks halda adi insanın ruhu işıqda parçalanır və ruh məhv olur. Müqəddəslər
nəsli olan türklər isə xüsusi üstünlüklə yaradılmışlar ki, onlar İslam
qanunlarına riayət etməsələr belə öləndə, ruhları “məhkəmə salonu”na birbaşa gedir
və yerdəki əməllərinə görə cənnətə və ya cəhənnəmə düşürlər. Bundan əlavə,
Allah bu seçilmişlər nəslinə “dünyanı yaradan silah” vermişdi ki, sonralar
harama əl uzatdıqları üçün bu silah öz gücünü itirdi. Bu, bizim bu gün “seyidin
cəddi” adlandırdığımız möcüzələr göstərmək qabiliyyətidir. Bunun əsas səbəbi isə
müsəlmanların, İslamın zahiri mənasına üstünlük verməsidir ki, bu da cəhalət və
bütpərəstlikdir.
Hədislərdə deyildiyi kimi, zaman keçdikcə yer üzərində bilicilər və xəbərdarlardan
bir nəfər də qalmadı və insanlar özlərinə cahil insanları başçı seçməyə
başladılar. Bu elmsiz şeyxlər və ayətullalar isə bilmədikləri şeylər haqqında qərarlar
verdilər. Batini sirləri bilməyən din xadimlərinin “təfsirləri” nəticədə insanlar
“haradan gəlib hara getdiyini” yaddan çıxardılar və bunula da İslam adlı
müqavilənin mühüm hissəsi öz mənasını itirdi. Nəticədə, peyğəmbərimizin dediyi
kimi, 73 təriqətin 72-si, İslam qanunlarına riayət etdiyi halda cənnətə düşə
bilmədilər. Türklərin bəzilərinin avam insanlarla nigahı, müqəddəslər nəslinin
də “Qor ardıcılları” sırasından çıxıb adiləşməsinə səbəb oldu. İslamın batini
yox, zahiri anlamının önə çəkilməsi və digər faktorların nəticəsində, bu gün cənnətə
yalnız adi insanlarla qarışığı olmayan pir, seyid, bəg, şıx və s. müqəddəslər nəslinin
nümayəndələri düşürlər.
Dünyada ağalıq üçün yaradılmış xaqanlar və peyğəmbərlər nəsli olan
türklər, bu gün cəhalət və bütpərəstliyin rəmzi olan zahiri İslamı tədris edir,
İslam dinini - ərəb adlandırılan avam insanların hakimiyyət mübarizəsi kimi qələmə
verirlər. Bu günə qədər yazılmış küllü miqdarda mənbələri dərk etməyən, sufi
elmini mənasız bir elm kimi qəbul edən bu insanları – elm və texnikanın, cəmiyyətin
inkişafı da cəhalət yuxusundan ayıltmadı.
Qədim mənbələrdə axirətqabağı dövr bütpərəstlik dövrü kimi qeyd
olunur ki, hər bir qrup insan - İudaizm, Buddizm, Xristianlıq, İslam adlı dinləri
bütə çevirərək ona sitayiş edir. Bu insanlar hələ də anlamamışlar ki, bu
dünyada yanlız bir din və bir elm vardır. Məhz bu Batin elmi sayəsində firon
Amon göydə ruhlar dünyası, kamil və adi insanları yaratmışdır. Məhz bu sufi elmi
nəticəsində qədimdə pir babalarımız Misir ehramları tikmiş, Atlantida, Şumer və
s. mədəniyyətləri yaratmışlar.
Adi insanların qədim sirləri dərk etməməsi anlaşılandır və bu onun
mahiyyətinə uyğundur. Lakin ilkin materiya ilə vəhdət təşkil etmiş müqəddəslərin
törəmələrinin, əllərində küllü miqdarda sufi ədəbiyyatı olan türklərin bu səviyyəyə
enməsi çox acınacaqlıdır. Ən anlaşılmaz isə odur ki, onlara bu sirlər açıldıqda
belə, onlar - cəhalətdə, qaranlıqda yaşamalarını və bütün canlı varlıqlar kimi
birdəfəlik ölmələrini, “Allah nuru” ilə nəfəs alaraq ölməzlik qazanmalarından
üstün tuturlar.
İslam dini, insanın bu dünyada Ra-Amon Allahın himayəsi ilə xoşbəxt
yaşaması və öləndən sonra da onun ruhunun, bu Tək Allahın göydə yaratdığı
ruhlar dünyasında ömrünü davam etdirməsi üçün yaradılmış vasitədir. Əgər insan
hansısa bir təhrif üzündən göy cənnətinə düşməyəcəksə, onun İslam qanunlarına əməl
etməsi və özünü müsəlman hesab etməsinin məna yoxdur. Müsəlman kəlməsi batin
elmində “Əman Allahın səmadakı eli”, “müslüm” rəmzi isə “Səma aləmi” fikrini
ifadə edir ki, bu da İslam qanunlarına əməl edənin, Əman Allahın göydəki Qeyb
aləminə düşüb, orada yeni həyat qazanması mənasındadır. Ramazan bayramı – göydə,
ilkin materiyadan Allah yaratma ritualının təqlidi, Aşura mərasimi bu Allahın
axirətdə ölüb, yenidən dirilməsi mərasiminin təqlidi, qurban bayramı isə Qeyb
aləminin yaradılması üçün keçirilən qurban mərasiminin təqlididir. Digər bütün qədim
mərasim və bayramlar da bilavasitə Amon Allahının göydə və yerdə
yaratdıqlarının təqlididir. Bunların da əsas mahiyyəti, insanın, yerdə və göydəki
bütün yaradılışları təşkil etmiş Amon Allahı olmasını (“Amenu olmaq”) ilkin
materiyaya sübut etməyə çalışmasıdır. Çünki yalnız bu halda adi insan, göyləri
təşkil edən ilkin materiyanı “aldadıb”, özünü Amon Allahı kimi qələmə verərək, Qeyb
aləminə qalxıb, Amon kimi ölümsüz ola bilər. Bu adi şeyləri bilməyən insan heç
vaxt cənnətə düşə bilməz. İlkin materiyanın qanunlarına görə yalnız bilən Allah
kimi ölümsüzlük qazanır. Cəhalət, bütpərəstlik isə ölümə aparır.
Mənim bu sirləri açmaqda əsas məqsədim, insanları cəhalət yuxusundan
ayıltmaq, onlara həqiqəti başa salmaqdır. Mənbələrdə, özlərinə cənnəti təmin
etmiş insanlar – “zamanı qabaqlamış və tam xoşbəxtliyə çatmış” Deyləm türkləri
hesab olunurlar. Bu gün də insanların yenidən cənnət qazanmalarına şərait
yaranmışdır. Lakin hər bir insan özü gələcək taleyinin hakimidir. İstər cəhaləti
seçib bütün varlıqlar kimi məhv olar, istərsə də Amon Allah kimi ölümsüzlük
qazanıb Ədn, yəni Din cənnətində müqəddəslərlə xoşbəxtlik qazana bilər. Seçim
insanlarındır.
Bütün bunlar haqqında daha
geniş məlumatlar, müəllifi olduğum “Batini-Quran” kitabında və son
araşdırmalarımda verilmişdir (bax. http://gilarbek.blogspot.com/ ).
Firudin
Gilar Bəg
firudin@gilarbeg.com
Комментариев нет:
Отправить комментарий